Friendly reminders for SK winners

Mayo 8, 2018Mayo 8, 2018Mag-iwan ng puna

2015-category-title-dear-manila 2018-dearmanila-post-image-05-08-01

Nasa campaign period pa lang habang sinusulat ko ang post na ito. Alam kong maaga pa para ipagbunyi ang mga bagong Sangguniang Kabataan leaders ng ating mga barangay, pero mas magandang mas maaga kung masasabi ko na sa inyo ang mga ito.

Bago ko naisipang mag-share, tinanong ko muna ang sarili ko kung may karapatan ba akong magbigay ng paalala sa mga SK officials. Una, hindi ako naging SK chairman o kagawad, o kahit treasurer o secretary. Pangalawa, hindi pa ako bumuboto sa barangay o SK election kahit kailan. Pangatlo, wala talaga akong buong tiwala sa lahat ng barangay officials. Pero naisip ko rin na bilang youth leader at youth volunteer noon, na-realize ko na baka naman pwede akong mag-contribute kahit konti sa mga bagong kabataang community leaders. Baka ito na rin yung chance na magkaroon na ako ng katiting na pakialam sa mas maliit na gobyerno, bilang tapos na akong makigulo sa local at national politics.

Sa mga mananalo sa May 14, 2018, congratulations dahil kayo ang pinili bilang SK officials. Mas challenging ang SK ngayon dahil nga sa mga pagbabago sa sistema nito, gawa ng SK Reform Law. Inaasahan kong alam ninyo ang batas na iyon dahil ito ang batas na gagabay sa inyo sa buong terminong paglilingkuran ninyo ang mga kapwa kabataan.

Pero hindi tungkol sa SK Reform Law ang mga paalala ko. Ito ay mga paalala lang at hindi tips o advices. Maaaring alam nyo na ang mga ito at mapapasabi pa kayo ng “siyempre naman”, ngunit minsan, kung ano pa ang mga alam natin, yun pa ang nakakalimutan o kinakalimutan natin. Kaya hayaan ninyong ipaalala ko sa inyo ang ilan sa mga dinadasal kong maalala ninyo:

Ang SK officials ay mas bata. Kung ano ang klase ng pamumulitika ng mga nakakatandang barangay officials, huwag nyo na silang gayahin. Ang SK ay barkadahan, katipunan ng mga kabataan, government community organization. Hindi ito partido o alyansang pulitikal.

Ang obligasyon ng SK, pulitikal man, ay hindi nangangahulugang magiging pulitikal kayo. Hindi dapat nadungisan ang SK noon bilang “stepping stone” ng pagka-trapo kung aware ang lahat na ang SK ay isang unique brand ng paglilingkod sa komunidad.

Gusto nyo pa ng pa-liga ng basketball o volleyball? Gusto nyo pa ng beauty contest? Gusto nyo pa ng feeding program? Sa totoo lang, walang masama sa mga ganitong proyekto. Pumapangit lang ang mga ito dahil hindi nito nahuhubog nang tuloy-tuloy ang mga kabataan. Gawing continuous ang mga programa kung ang target nito ay mas ma-engage ang mga bagets sa sports, sa personality development o sa socio-civic engagement.

Hindi nyo na kailangang magpa-tarp ng mga mukha ninyo para masabing may proyekto kayo. Kung talagang may ginagawa kayo sa barangay, presensya nyo lang ay sapat na para mapatunayang ang SK team nyo ay may nagagawa.

Use your budget responsibly, not wisely. Sa SK Reform Law, lahat ng gastusin ay recorded at dapat ninyong matutunan ang accountability sa lahat ng gagawin nyo. Kung galit kayo sa mga corrupt, huwag ninyo silang gayahin. Wala kayong karapatang mamuhi sa kanila kung ngayon pa lang, marunong na rin kayong mag-magic ng pera ng bayan.

Ang SK ay para sa mga kabataan, obviously. Pero kung sa oras na kailangan ng barangay ang inyong lakas, tumulong tayo nang may pagkukusa. Ipakita natin na mahalaga ang volunteerism para maging maayos at maganda ang ating mga komunidad.

Sabi nila na kapag SK ka raw ay bawal kang uminom. Kung ako ang tatanungin, hindi yan totoo. Ang pag-inom ng alak, tulad ng pag-aaral o pagtatrabaho, ay isang responsibilidad. Tulad ng laging sinasabi ng mga dalubhasang tomador at tanggero: ang alak ay diretso sa tiyan, hindi sa ulo.

Maging modelo ka sa mga kabataan, pero huwag mong gawing peke ang lahat para magmukha kang huwaran. Ipakita mo ang totoong ikaw ngunit ipakita mo na ang pagiging modelong kabataan ay yung kabataang responsable, hindi huwad, hindi plastik.

Ang SK ay dapat kasing-sipag ng mga tambay sa paglilibot, pangungumusta, pakikipagkaibigan at tamang pakikisama. Sa kabilang banda, ang SK ay dapat kasing-marangal ng mga boy scout o girl scout sa mga oras na ang batas ay dapat ipatupad nang patas, ang kaayusan at kalinisan ay kailangang panatilihin at ang kaligtasan ng mga kabataan ay laging isaisip.

Huwag ipagdamot sa lahat ng kabataan ng barangay ang iyong talino at talento. Hindi nakukulong sa maliit na grupo ang paghubog ng mga susunod na leader. Hangga’t kayang ituro sa lahat ang mga bagay na alam mo, gawin mo, kung sa tingin mo ay makakatulong ito sa kanila bilang mga tao at bilang mga Pilipino.

Sa pagbabalik ng Sangguniang Kabataan, hangad ng marami ang mas maayos, mas masipag, mas maaasahan at mas huwarang SK officials. Kung hindi magbabago ang ihip ng hangin, iboboto ko sa kahuli-hulihang pagkakataon ang pipiliin kong SK chairman at mga kagawad sa aming barangay. Sana ay hindi nila biguin ang mga tulad kong mawawala na sa edad ng kabataan pero patuloy na lilingon sa mas masiglang kinabukasan para sa mga pag-asa ng ating bayan.

When I Wake Up Before September Ends (In Memory of Manila’s ‘Sky Room’)

Setyembre 30, 2014Setyembre 30, 2014Mag-iwan ng puna

I opened my eyes and saw myself lying in the middle of ruins beneath the angry sun. That was one Saturday morning in the month of July. I woke up with hundreds of workers holding concrete hammers and drills in their hands. They were instructed by a gray-haired statesman to end my era to make way for development. I am no good for this society, they said. They kept on yelling each other to break my legs, hit my face and cut my throat immediately. I was speechless, helpless and felt worthless. They were butchering me. They were harassing me. The city I love is killing me.

I closed my eyes again and saw a familiar scene happened fifty five years ago, I was six years old when the city’s most devastated destruction almost killed me. I survived the war, revived my splendor and continued what I have to do for a living. I never knew my worth back then. I didn’t care about it for as long as my patrons needed me and they’re happy with me. I was every gambler’s precious prostitute and I was enjoying that kind of attention they gave to me. I didn’t mind about how they see me until the time when those who benefited from me were all gone. They all left me. Suddenly, I realized that I am a victim of my own fate. I endured thousands of bullets from foreign mortar just to be raped by my beloved locals. I was extremely abused, but I have no right to complain because this is my destiny. The city I love is persecuting me.

I opened my eyes once more fourteen years later, a day before September ends. For the longest time, I realized my own value when the guardians of our country already recognized my worth and beauty. But unfortunately, it’s too late. I no longer exist. However, my death brought immense faith to my enchanting old colleagues, hoping that they will be salvaged from politicians and capitalists whose interpretation of progress is obliterating the monuments of our magnificent past. They’re hanging on that piece of optimism very tight, waiting for their right moment and be recovered from a near-death state. They try not to give up. They try not to be like me. I thought it will not happen again. Sadly, their hopes ended in tragedy and their existence ended in misery. The city I love is murdering those aged treasures in a way they slaughtered me.

I closed my eyes in perpetuity. I don’t want to see my city changes its identity by destroying living testaments of her former glory. I hate to witness my city while losing her memory. One by one, day after day, they attempt to eradicate the city’s history akin to Nero when he burned Rome. They never listen to our sufferings, so might as well sleep and pretend to hear no cranes, no bulldozers and no tractors destroying those remaining historic edifices. The city of today is no longer the city that I used to love and the city that used to love me.

The Manila Jai Alai Building (1939) before its demolition in 2000.

FAST POST #31: Kape | Pader

Hulyo 21, 2014Mag-iwan ng puna

Nitong hapon lang ay napagdesisyunan namin ng aking kaibigan na magkape sa sweets shop sa hotel na pinapaandar ng isang unibersidad sa Intramuros. Sa harapan ng daan-daang estudyanteng naglalakad sa labas ng salamin, ang pagnamnam sa kapeng iniinom ko ay siya na ring pagnamnam ko sa gandang taglay ng pader ng lumang lungsod.

Masarap ang churros at ang caramel dip. Masarap din ang kape. Kaya na-inspire akong sumulat nito. 🙂 (Kuha ni Diane Denise J. Daseco)

Hindi kasing-tamis ng caramel dip ng churros ang dinanas ng Maynila pagkatapos ng kanyang pagkawasak noong digmaan, pitumpung taon na ang nakararaan. Magkagayunman, tulad ng pagkagat ko sa churros ay nalalasap ng aking isip ang mga kuwentong sa mahigit apat na raang taon ay pinatamis ng karangalang pinanghawakan nito.

Kahit malamig, ang tapang ng kapeng hinihigop ko’y aking nararamdaman. Ngunit pumitik sa utak ko ang realidad – ramdam pa ba o pinapahalagahan pa ba ng henerasyong ito ang katapangang itinaglay ng pader ng Intramuros? Ito na raw ang panahong kung kailan ang dakilang kalasag na nagtanggol sa kabisera noon ay isa na lamang simpleng pader sa paningin ng marami. Sa kabila niyon, marami man ang hindi nakakaalam ng kanyang natatanging nakaraan ay binubuhay pa rin nito ang puso ng Maynila. Ang mga kabataang masayang tumatambay, naglalaro, gumagala o nagbabasa ng kanilang mga aralin dito – silang mga kabataan ang nagpapanatili sa ating isip ng dahilan kung bakit itinayo ang pader ng Intramuros. Ito ay ang protektahan ang kapayapaan para sa kaligayahan ng kanyang bayan.

Ang kape at ang pader ng Intramuros ay parang pag-ibig – makisig pero mapagmahal.