Tag: Twitter

FAST POST #13: “Anong Drama?”

6 mga puna

[“Anong drama?” Ito ang isang comment na natanggap ko kagabi sa isang kaibigan nang mag-post ako sa Facebook tungkol sa “tampo” ko sa isang bagong kaibigan. Nakuha ko pang depensahan ang komento ng kaibigan kong ito, pero pagka-pindot ng enter key ay tila bigla akong nabuhusan ng tubig. Napahinto. Napaisip nang malalim. Bumuntong-hininga. Nauntog sa isang malaking katotohanan.]

***

Hindi ko maibigay yung eksaktong dahilan kung bakit ako naging emo (emotional or read: over sa pag-e-express ng emotions) pero tandang-tanda ko pa na nagsimula ang pagtaas ng drama levels ko noong December 2006. Ito ang unang pagkakataon na sumali ako sa “clan”, isang social networking trend gamit ang cellphone at na-in love sa taong sa cellphone ko lang nakakausap. (Sun Cellular pa lang ang carrier noon ng unlicall at unlitext) Seloso kasi ako kaya’t lahat ng kaartehan ay sinasabi ko at tinetext ko, kaya’t ang epekto nun ay nagagawa kong maging pa-sweet sa text at tawag kapag kausap ko siya.

Kung hindi ako nagkakamali ay nauso ang terminong emo noong mga bandang 2007 o 2008, na patungkol sa isang music format ng tugtog na umusbong mula sa alternative rock genre. Kasabay ng mga senti moment ko ay ang pagkahilig ko sa mga emo music, kaya’t binansagan ko na ang sarili ko na EMO mula noon. Sa paglago ng ganitong klaseng mga kanta, natanto kong unti-unti na rin palang lumalala ang kaemohan ko sa buong katauhan ko. Marami na akong nasirang pakikisama (kaibigan man, ka-flirt, ka-M.U. at mga past romantic relationship ko) dahil sa ganitong behavior ko. Napasama ang imahe ko sa maraming tao kapag umiiral ang pagiging emo sa maling lugar o sitwasyon. Pinilit kong dahan-dahang ibaba ang level ng pagiging emo ko, pero naging mahirap ito para sa akin lalo na noong naging libre ang paglalabas ng aking emo sentiments nang dahil sa Facebook at Twitter. Kahit ang blog kong ito’y nabuo dahil sa kaemohan ko sa pagiging hopeless romantic ko. (nakakatawa, nakakahiya pero yun ang totoo)

“Anong drama?” Ito ang isang comment na natanggap ko kagabi sa isang kaibigan nang mag-post ako sa Facebook tungkol sa “tampo” ko sa isang bagong kaibigan. Nakuha ko pang depensahan ang komento ng kaibigan kong ito, pero pagka-pindot ng enter key ay tila bigla akong nabuhusan ng tubig. Napahinto. Napaisip nang malalim. Bumuntong-hininga. Nauntog sa isang malaking katotohanan.

*PAALALA: Ang susunod na mga pangungusap ay maaaring maglaman ng mga kaemohan ng may-akda. Pakiunawa po. Maraming salamat.*

Malaya tayong nakakapagbulalas ng ating emosyon. Sa pamamagitan ng maraming pamamaraan ay naipaparamdam natin ang ating mga saloobin. Madalas, dahil libre nating gawin ito ay nakakalimutan nating mag-preno ng ating mga salita na ang nagiging resulta ay maaaring sakit o insulto sa mga taong pinatutungkulan/tatamaan nito. Tila para tayong nagiging kotseng sira ang preno na anumang oras ay pwedeng makaaksidente at makasakit ng mga tao.

Hindi naman talaga masamang magpaka-emo. Ngunit sa aking sitwasyon, na-realize ko na maraming beses akong umabuso sa pagiging emo ko. Maaaring naging daan ito upang mabuksan ang aking malikhaing puso’t kaisipan (tulad ng Aurora Metropolis), pero naging mitsa rin ito sa akin na maging sobrang sensitibo sa kung anong mga salita o kilos ang umaapekto sa akin. Tanda kong hindi ako sobrang sensitibo bago pumasok sa akin ang ganitong kaisipan. Marahil na rin siguro sa pagpipilit na magkaroon ng lovelife (hahaha) at pagiging sobrang involve sa pagkatao’t maging emosyon ng mga taong kinakaibigan/kaibigan/nagugustuhan/minamahal ko. Ganito rin ang epekto kapag ako’y binabalewala sa lahat ng bagay at sitwasyon na madalas kong ikinatatampo sa mga kinakaibigan/kaibigan/nagugustuhan/minamahal ko.

“Anong drama?” Naging alarm sa akin ang comment na iyon ng aking kaibigan (dahil na rin siguro na siya’y isa sa mga tumutulong sa akin upang palakasin ang pananampalataya ko sa Panginoon) na hanggang sa mga oras na ito’y malalim kong pinag-iisipan nang paulit-ulit. Dumating sa aking puso ang binabalak kong unti-unting “pagbabago” sa ganitong klaseng aspeto ng aking buhay. Ngunit sa huli, nitong gabi lang ay kinatok ni Hesus ang aking puso at hindi hinayaang masunod ang pagbabalak para sa aking sarili. Hahayaan ko Siyang gumawa ng paraan upang mabawasan ang pag-uugali kong ito.

Muli. Hindi masamang mag-emo. Ito ay nilalagay sa lugar at binabagayan ng sitwasyon. Ipapaayos ko sa Diyos ang preno ng aking puso upang gumanda ang daloy ng aking puso sa puso ng iba. Hindi naman talaga maaalis ang drama sa ating buhay. Ang importanteng pakatandaan natin sa lahat ay ang katotohanang hindi matinding bugso ng emosyon ang nararapat na lumabas sa ating puso, kundi pagmamahal sa kapwa, pag-unawa sa mga bagay-bagay at pananampalataya sa ating unang mahal, ang ating Panginoon.

Mas Masaya Kung Matututo Tayong Makiisa’t Sumuporta! It’s More Fun In The Philippines!

8 mga puna

Kahapon ay inilunsad ng Kagawaran ng Turismo ang pinakabagong official tourism campaign ng Pilipinas, ang “It’s More Fun In The Philippines”. Ipinagmamalaki ng DOT, sa pangunguna ni Kalihim Ramon Jimenez, Jr. na ang kampanyang ito ay di lang para eengganyo ang mga turistang pumunta ng Pilipinas, kundi hamunin sila na bisitahin ang Pilipinas at damhin ang tunay na yaman ng bansa — ang mismong mga Pilipinong magbibigay sa kanila ng ngiti at saya sa kanilang pagbisita sa bansa.

Ilang oras pa lang pagkatapos nitong maibalita ay umulan na agad ang sari-saring reaksyon ng publiko sa nasabing kampanya, dahilan kung bakit nag-trending agad sa mga social networking site ang #itsmorefuninthephilippines. Marami mang nagalak sa paglabas ng “It’s More Fun In The Philippines” ay nariyan pa rin ang mga batikos na ginaya diumano nito ang kampanya na “It’s More Fun In Switzerland” na inilabas pa noong 1951. Gayundin, tila ang ineengganyo raw ng slogan na ito ay saya para sa mga sex tourist, drug traffickers at sex workers.

“We need a line that is easily understood. Competitive. ‘More fun in the Philippines’ is true. Keri natin ito (Kaya natin ito),” – DOT Sec. Ramon Jimenez, Jr. on the concept

“Philippines ka ba? Bakit? Kasi you’re so fun to be with. BOOM!” – Rep. Teddy Casino on Twitter.

“Aside from the fun stuff, pati sa lamay, protesta, pila, nakatawa tayo. It’s REALLY more fun in the Philippines. Type ko siya.” – musician Jim Paredez on Twitter.

Ang sa akin lang:

Hindi naman dapat sobrang ‘unique’ ang konsepto ng isang kampanya. Mas maganda nga kung ito’y madaling tandaan, madaling intindihin at madaling maging bukambibig ng maraming taong makakarinig nito. Kaya natin nasasabing ginaya raw ng DOT ang tourism campaign ng Switzerland, animnapung taon na ang nakaraan, dahil WALA TAYONG TIWALA SA KAMPANYA. Humahanap agad tayo ng butas para masabi agad-agad na hindi magiging matagumpay ang programa. Hindi ko maisip kung bakit pati si Sen. Richard Gordon na lumikha ng “WOW Philippines” ay tila minamaliit ang bagong slogan.

JUDGMENTAL ANG MISMONG MGA PILIPINONG BUMABATIKOS DITO! NAKAKALUNGKOT AT NAKAKADISMAYA!

Ang katagang “it’s more fun” ay maaaring bukambibig ng marami at marahil ay marami na rin ang nakagamit. May mga tourism campaign slogan din naman ang nagamit na ng maraming beses sa maraming pagkakataon. Bakit? Dahil kasama na yun sa bokabularyo ng maraming tao.

“The line isn’t a manufactured slogan. It’s simply the truth about our country. Don’t be swayed by people who are trying to punch holes in it,” – Jimenez

NANINIWALA AKO na “it’s more fun in the Philippines” at PROUD AKO na ipagsisigawan ko ang shout out na ito sa buong mundo sa pamamagitan ng social media. Sabihin mo mang itong slogan na ito ay naulit na, walang dudang ang mismong slogan ay isang katotohanan. Sa kabila ng mga kalamidad, kaguluhan at hindi pagkakaunawaan sa ating bansa, marami pa ring dahilan ang isang Pilipino na sabihin sa ating mga kaibigang dayuhan na “it’s more fun in the Philippines!”.

Mas masaya sana kung matututo tayong makiisa’t sumuporta sa kampanyang ito. Maging bukambibig natin ito lagi dahil hindi lang iilang ahensiya o tao ang makikinabang dito, kundi ang imahe natin bilang Pilipino at imahe ng ating bansang Pilipinas.

NAKIKIISA ANG AURORA METROPOLIS SA KAMPANYANG ITO DAHIL TOTOO NAMAN… “IT’S MORE FUN IN THE PHILIPPINES!”

Maraming salamat sa ABS-CBN News at Yahoo News sa mga impormasyon sa artikulong ito.

ANG MANINDIGAN BILANG MANUNULAT: Paggunita Sa Unang Taon Ng Aurora Metropolis

Mag-iwan ng puna

Hindi ako ang taong nagtatagal sa iisang karera. Napakarami nang larangan ang aking napuntahan pero karamihan sa mga iyon ay madali kong napagsawaan. May bahagi sa ‘kin na ako’y nanghihinayang tulad ng panghihinayang ng mga taong naniniwala sa akin, pero naninindigan ako na hindi ko pinagsisisihan ang pag-iwan ko sa mga nasabing oportunidad.

Ngunit may isang bagay ang masasabi kong imposible kong atrasan – ang pagsusulat. Inaamin kong madaldal ang aking utak at ‘emo’ ang aking puso kaya maraming posibilidad na mag-ingay din ang aking mga kamay. Ako yung tipong pang-Twitter kung bumuo ng mga ideya, pero pinipilit kong kumpulin ang aking mga nalalaman upang maging note sa Facebook o entry sa WordPress. Sa pagtitiyagang sumulat ng mga sanaysay ay naging matagumpay ako sa pag-iipon ng mga ito – at naging posible ito sa pamamagitan ng Aurora Metropolis.

Hunyo 2010 nang umpisahan ko ang Aurora Metropolis. Nagsilbing isang hakbang upang takasang pilit ang bahagi ng aking pagkatao kung saan ako’y laging bigo. Isang paraisong nagdadala sa akin sa aking paninindigan bilang manunulat. Isang daigdig na kung saan pinaparamdam ko ang aking pananaw, hindi lang para malaman ng mundo na ang mga katulad ko ay dapat respetuhin, kundi ipakita na rin sa lahat na ang sinasabi ng isang simpleng mamamayang nagmamahal sa bayan tulad ko ay may karapatang marinig ng kapwa ko at ng mga kinauukulan.

Ang Aurora Metropolis ay aking nilikha para maglathala ng mga kuwentong kapupulutan ng inspirasyon at realidad ng mga kapwa ko na kabilang sa gay/bimale community. Subalit hindi ito limitado sa mga pilosopiyang ‘maka-beki’ tungkol sa buhay at buhay pag-ibig. Ang Aurora Metropolis ang aking ‘third eye’ – ang aking mga matang nagsasalita ukol sa mga bagay na maaaring hindi napapansin ng pagkaraniwang tao sa ating lipunan. At bilang manunulat, masaya akong ialay ang lahat ng nakikita at sinasalaysay ng mga matang ito.

Maaaring muli akong maghandog ng mga kuwento ng pag-ibig sa pag-uumpisa ng ikalawang taon ng Aurora Metropolis ngayong Hunyo. Nakaka-miss na kasing magsulat ng mga nakakakilig na eksena eh. Hinahamon ko rin ang sarili kong makapagsulat ng medyo ‘daring’ na same-sex love/romance story. Sana magawa ko. Pero kung hindi ko man magawa ito, nangangako akong patuloy na magsusulat at patuloy na magiging malaman ang Aurora Metropolis. May nagbabasa man o wala, walang tigil na dadaldal ang aking utak, mag-i-emo ang aking puso at dadakdak ang aking mga kamay para makapagsalita ang aking bibig at aking mga mata. Alam ko at NANINIWALA ako na may maisusulat pa akong magsisilbing ambag sa pamamagitan ng aking panulat, at alam kong ako ay ginagabayan ng Maykapal.

May 26, 2011

11:25am