Kung magkaklase tayo noong kolehiyo, siguradong pagtatawanan ninyo ako sa kuwentong ito.
Habang naghihintay ng kuryente na pinaralisa ng bagyong Glenda ay sinubukan kong maghalungkat ng mga bagay-bagay sa isa sa mga cabinet namin. Sa hindi inaasahan ay natagpuan ko ang isang kulay brown na notebook na nakaipit sa tinago kong mahahalagang papel noong kolehiyo. May titulong “Daily Journal”, ang notebook na ito ay nagsilbing diary ko noong kalagitnaan ng 2005. Pinakahuling entry sa notebook na ito ay may petsang July 17 at habang binabasa ko ito’y natawa ako. Biglang bumalik sa aking gunita ang eksaktong “kilig” nung araw na iyon habang sinusulat ang mga pangyayaring iyon. Hayaan ninyong ibahagi ko ang mga ito.
(May konting editing lang dito para mas okay basahin. Hindi pa gaanong conscious sa sentence construction ang inyong lingkod noon. Hehe!)
Maganda ang handwriting ko noong college. Ngayon… anyare? LOL!
July 17, 2005, Sunday
It’s Cinemalaya Day! Grabe! Excited na akong makapasok sa CCP dahil first time kong pumasok dito. Mag-isa lang akong pumunta doon dahil hindi ko na mahintay si Roselle. Ang usapan kasi namin, pupunta siya sa bahay para sabay kaming pumunta doon.
Tinanong ko na lang kay Tatay kung saan bababa kapag pupunta doon. After almost an hour ng biyahe, nakarating din ako doon at ako yata ang pinakaunang taga-PLM na dumating. Siguro mga quarter to 12:00 noon ay naroon na ako. Sa 30 minutes kong paglilibot sa CCP eh hindi ko na napansin ang pagdami ng tao at pagdating ng aking mga kaklase. Habang naglilibot ako para hanapin sila, nakita ko si Rogie… at kasama na naman niya si Wenno. Naka-pink shirt at naka-gel ang buhok (palagi kasi siyang naka-sumbrero eh!), ang guwapo-guwapo talaga ng bagong crush ko. Nang makita ko siya’y pinakilala ni Rogie si Wenno sa iba naming kaklase at nang nakita ako ni Wenno ay binati niya ako. Ilang sandali lang ay pinapila na kami para pumasok sa Little Theater kung saan gaganapin ang screening ng ICU Bed #7 at ng short film na “Blood Bank”.
After two hours ng panonood, matapos ang sobrang pagtawa sa palabas at panlalamig sa loob ng sinehan ay lumabas na kami. Hinintay ko sina Kaye Ann at DJ sa labas ng ladies CR at habang naghihintay ay nakita kong kumukuha ng kape si Wenno sa Nescafe booth. Pinuntahan ko siya’t tinanong ko siya kung libre at um-oo naman siya. Pinilit kong kumuha pero napakaraming tao ang gusto rin nito kaya humingi ako ng favor sa kanya na ikuha ako ng isang baso. Kinuha naman niya ako at binigyan niya rin ako ng sugar na nasa sachet. Nag-suggest pa siyang lagyan ko ng pinaghalong magkaibang cream (nakalimutan ko yung mga flavor) dahil masarap daw. Habang umiinom ng kape ay nagkuwentuhan muna kami. Talagang “chill na chill” raw siya sa sobrang lamig sa loob ng theater kaya siya uminom ng kape. Nang matapos siya sa first cup niya ay kumuha pa siya. Nasa kalagitnaan na siya ng kanyang second cup nang kumuha pa ako ng isa, and now with his suggestion of coffee with two cream flavors. Pero in fairness, masarap siya. Patuloy pa rin kaming nag-uusap at nasa 1/4 pa lang ng second cup ay kumuha na naman si Wenno ng kanyang third cup. Grabe siya magkape! Ang reason niya naman, nilalamig daw talaga siya at sa awa naman ng Diyos, bumalik na raw ang kanyang sigla at kulay. At salamat naman, lumabas na rin ang aking mga kasamang umuwi at lumabas na rin si Rogie na hinihintay ni Wenno. Kahit magkaiba na kami ng kakuwentuhan, nakita kong kumuha pa siya ng 4th cup.
Ilang minuto bago kami lumabas ng CCP at habang nakikipagkuwentuhan sa ibang kaklase ay bigla siyang lumapit sa akin para yayain akong magkape. Natawa na lang ako’t nagbiro dahil nakaapat na siya. Pero dahil sa totoong napakasarap ng kape ay nakatatlo pa ako. Nakita ako ni Wenno na nakaupo sa isang gilid at umiinom ng kanyang panglimang cup. Tinawanan ko siya, muling biniro at nagpaalam na. Ilang minuto lang ay lumabas na kami’t umuwi na. Ang iba nama’y pumunta pa sa Robinson’s para maglakwatsa, at siyempre, kasama si Wenno. Hindi na kami sumama ng iba naming kaklase dahil may pasok bukas at wala kasi akong pahinga kahapon dahil sa rally.
Hay naku! Ang gandang araw talaga nito kahit rest day! Sulit naman ang panonood ng ICU Bed #7 at napaka-momentous ng event na ito dahil first time kong nakapasok dito sa CCP. At siyempre, nakausap ko nang malapitan si Wenno. Hehe!
Mahilig akong mag-attach ng mga bagay na nakuha ko sa diary. At eto ang nakalagay para sa July 17, 2005.
“Ano naman yung pakiramdam na muli na namang tinangkilik ng mga tao ang pelikula mo? And this is not just another blockbuster movie! Its first day made history in Philippine cinema! Kamusta naman yun?”
“Grabeng saya! Ibang klaseng suporta kasi ang binigay ng mga kaibigan natin at lubos akong nagpapasalamat sa kanila.”
“Saka sa mga nabasa naming reviews, sumasang-ayon kami sa sinasabi nila na bawat role na ginagampanan mo ay talagang ginagawa para sa’yo. What can you say about that?”
“Yung anim na pelikulang ginawa ko saka etong ‘Rainbow’ ay sinulat ni Joshua Castillo na matalik kong kaibigan since college. Kapag siya ang sumusulat ng mga pinapagawang pelikula sa akin, binabagay nya yung mga character ko sa kung sino ako sa totoong buhay, kung ano ang galaw ko sa tunay na mundo, at kung ano ang kakayahan ko bilang ordinaryong tao. Kaya kung may isa pang dapat papurihan sa tagumpay ng mga naging pelikulang pinagkatiwala sa akin, si Josh po yun.”
Lumingon si Quark sa likod ng maraming kamera. Nasa bandang likod pala ng isang cameraman ang taong hinahanap niya at tagong nanonood sa kanyang panayam, si Josh. Ngumiti siya nang makita niya ito. Gayundin din naman si Josh na nagpakita ng ngiti kay Quark, ang kanyang ‘kaibigan’, ang artistang tinagurian ng industriya bilang “Zac Efron”, hindi lang ng Pinoy showbiz kundi ng buong Asya.
***
“Nagustuhan mo ba yung sinabi ko kanina sa interview?”
“Okay lang. Pero sana hindi mo na sinabi yun. Sa’yo nakatapat ang limelight at hindi sa akin.”
“Eh… sinabi ko lang ang totoo. Saka… if I know… gusto mo rin naman yung narinig mo e. Hihi!”
“Loko loko ka talaga Wacky! Pero… salamat… dahil sinasama mo ako sa success mo. Maraming salamat.”
Paakyat na sina Josh at Quark sa tinutuluyan nilang unit. Agad na nagsara ang pintuan ng elevator papunta sa ikawalong palapag. Sa tuwing silang dalawa lang ang nakasakay dito ay tila bumabagal ang takbo ng elevator at para bang nagpapabagal din ng kanilang mundo. Hinarang ni Josh ang brief case sa kanang kamay ni Quark at sa kaliwang kamay niya upang hindi maabot ng lente ng CCTV. Nagsimulang gumalaw ang hinliit ni Josh patungo sa hinliit ng aktor. Nang magdugtong ang kanilang mga hinliit ay unti-unti nang dinikit ni Quark ang lahat ng kanyang mga daliri sa isa hanggang sa hawak na nila ang kamay ng isa’t isa. Napakahigpit na pagkakahawak. Tumingin ang binatang writer kay Quark at nakita nitong nakatingin na ito sa kanya, nakangiti at nagniningning ang singkit na mga mata. Ang mga nakaw na sandaling tulad nito ang pinakagusto nila, kung saan sa gitna ng maingay na mundo ay nakakahanap sila ng ginhawa. Kaginhawaang punong-puno ng kaligayahan na nag-uugnay sa kanilang mga pusong minamahal ang isa’t isa.
Nagtapos din ang napakahabang araw na iyon. Mula umaga ay kaliwa’t kanang interviews at press conferences ang dinaluhan nilang dalawa dahil sa tagumpay ng kanilang pelikula. Sanay na sila sa ganitong senaryo kapag lumalabas si Quark sa pelikula pero iba ang tagumpay ng “Rainbow” dahil sa unang araw pa lang nito sa takilya ay kumita na ito ng mahigit 50 milyong piso. Bihira itong mangyari sa isang local movie kaya’t ipinagbubunyi ng lahat, lalo na ng mga fan ni Quark ang pagiging box office nito sa pinilakang tabing. Ngunit higit sa lahat, ang artistang si Quark Garcia at ang manunulat na si Joshua Castillo ang talagang pinakamasaya. Silang dalawang magkaibigan. Silang dalawang higit pa sa matalik na kaibigan ang turing sa isa’t isa.
***
Tatlong araw ang nakalipas. Pagkatapos ng kanyang live guesting sa morning show ay dumiretso agad siya sa opisina ng Star Talents, ang management arm ng Channel 3 na humahawak sa mga homegrown talent ng istasyon. Pagkapasok pa lang niya sa pintuan ay sinalubong siya agad ng kanyang handler at hinila papuntang conference room para sa isang maganda ngunit biglaang balita.
“Panibagong pelikula agad, Lana?! Don’t get me wrong ha, pero hindi ba pwedeng magpahinga muna ako kahit two months lang?”
“Kinausap ko na sila tungkol dyan dahil nga kagagaling lang natin sa ‘Rainbow’, pero ihahabol kasi nila raw ito sa Toronto International Film Festival e. Ikaw talaga ang gusto nilang magbida sa pelikula nila kasama si Zac Efron at Morgan Freeman. Take note, for international release. Nakausap na rin nila si Mr. J at pumayag naman siya. Chance mo na ‘tong makilala as Hollywood actor. Aayaw ka pa ba, Quark?”
***
“Josh, kasi ano… may bagong project ako. Di pa ako nagye-yes kasi sabi ko pag-iisipan ko pa.”
“Alam ko na yun. Yung Hollywood movie? Okay lang naman sa akin.”
“Paano mo nalaman?”
“Saan ba ako nagtatrabaho?”
“Eh… anong masasabi mo dun?”
“Okay nga lang.”
Okay lang daw, pero wirdo ang nararamdaman ni Quark sa pag-sang-ayon ni Josh. Patuloy na nakatutok ang mga mata nito sa laptop, may tina-type na kung ano na hindi man lang siya nilingon kahit saglit. Alam niyang may pagtutol ito sa gagawing proyekto. Lumapit si Quark sa kanyang kinauupuan at niyakap siya nang mahigpit. Ilang segundong hindi nagsalita si Josh samantalang nakatitig lang sa tina-type niyang script ang nagpapa-kyut na artista sa kanyang likuran.
“Hindi ko siya tatanggapin.”
“Ha?! Bakit?! Opportunity kaya yan para sa’yo.”
“Eh ayaw mo kasi.”
“Wala akong sinabing ayaw ko. Okay nga lang, di ba?”
“Kilalang kilala kita, Josh.”
“Magiging masaya ako kapag naging Hollywood star ka na. Kasi magiging proud ako na ang bestfriend ko ay hindi na lang basta heartthrob sa Pilipinas kundi sa buong mundo…”
Napangiti si Quark sa sinabi ni Josh. Tinanggal ng huli ang suot na eyeglasses at tumingin kay Quark, ngumiti at hinalikan siya sa pisngi.
“… huwag kang mag-alala. Kaya kong maghintay. Mayroon kang babalikan dito sa Pilipinas kasi alam kong babalik ka.”
“Promise?”
“Sabi nga ni Nolan sa ‘Rainbow’ nung kausapin niya si Rina habang papalubog ang araw sa Baywalk… wala sa bibig ang salitang pangako, nasa utak iyon at nasa puso.”
Tila natanggalan ng tinik sa lalamunan si Quark nang marinig iyon sa taong napaka-espesyal para sa kanya. Hinawakan niya ang pisngi ni Josh, dinampi ang mga labi sa noo, ilong, baba at ang huli’y sa labi nito. Pumikit ang kanilang mga mata, sabay na nagbilang ng sampung segundo habang magkadikit ang mga labi, sabay na dumilat at ngumiti sa gitna ng kanilang matamis na halik. Lagi nilang ginagawa iyon dahil doon nila nararamdaman na ang halik ng bawat isa ang simbulo ng kanilang matamis na pagsasama.
***
Kinabukasan ng hapon. Maagang natapos ang taping ni Quark sa teleserye kung saan siya kasama. Makikipagkita sana siya kay Josh para yayaing magkape at para sabay na rin silang umuwi. Naghintay siya sa coffee shop ng alas singko pero alas-siyete na ng gabi ay hindi pa ito nagre-reply sa kanyang mga text o hindi sinasagot ang kanyang mga tawag.
“Wacky! Buti naabutan pa kita. Sorry.”
“Paalis na talaga dapat ako. Tine-text kita kanina pa. Bakit di mo sinasagot ang mga tawag at text ko?”
“Naka-silent mode kasi ang phone ko. May story conference kanina kasama yung producers at writers ng gagawin mong Hollywood movie. Grabe ang brainstorming nila e family drama lang naman ang gagawin.”
“Talaga? Isasama ka ba nila sa magsusulat?”
“Ewan ko. Pero kinonsulta nila ako tungkol sa mga character na ginampanan mo sa mga pelikula mo dati.”
“Ganun ba? Sana isama ka nila no?”
“Imposible yun. Magagaling yung naghahabi ng pelikula nyo. Saka may dalawang show akong sinusulat ngayon at ako rin ang pinapasulat ng Star Theater para sa MMFF entry this year. Malamang din naman na hindi papayag si Lana na sumama ako.”
“Kung sabagay. Pero mas magiging effective ako kapag kasama ka.”
“Aysus! Kayang kaya mo yan! Dumarami na ang mga oportunidad para sa’yo. Lumalawak na ang mundo mo. May mga taong mas kaya kang paunlarin bilang artista. Masaya na ako kapag naiisip kong natulungan kita sa maliit kong paraan para umangat tayong pareho sa mga karera natin na magkasama tayo.”
“Yan ang mami-miss ko sa’yo e. Always positive! Lagi akong mag-o-online. I-message mo ako lagi ha. Continue making me inspire.”
“At talagang ako pa ang sinabihan mo nyan! Active na active ako sa Facebook at Twitter kaya araw-araw na mapupuno ang inbox mo sa akin. Alam mo namang mas madaldal ang mga daliri ko kesa bibig ko.”
“Hahaha! Alam na alam ko yun, siyempre. Ibang klase ngang dumaldal ang mga daliri mo e, award winning!”
Napuno ng tawanan ang kwentuhan nilang dalawa. Napuno ng saya ang mga nalalabing araw na magkasama sila hanggang sa umalis si Quark papuntang Amerika para simulan ang shooting ng isang napakalaking pelikula. Isa itong pagkakataon para sa isang Pilipino na magbida kasama ng mga bigating artista ng Hollywood. Hindi pinaramdam ni Josh ang lungkot sa pagpunta ng binatang artista sa ibang bansa. Patuloy siyang naging positibo, masayahin at supportive para kay Quark dahil yun ang Josh na alam niyang minahal ng kanyang ‘kaibigan’.
***
Anim na buwan ang nakalipas. Pareho silang naging abala sa kani-kanilang trabaho, pero tulad ng kanyang ipinangako, araw-araw na nagse-send si Josh ng message sa Facebook at Twitter account ni Quark. Tila ba kasama sa kanyang routine ang padalhan ng mga personalized inspirational quote ang aktor tuwing umaga pagkagising at tuwing gabi bago matulog. Hindi alintana ni Josh kung mag-reply ito o hindi, ang importante, lagi niyang nasa puso si Quark.
“Mr. J, pinapatawag nyo raw po ako?”
“Yup. Pasensiya na kung biglaan na kailangan pa kitang pauwiin dito sa Manila. How’s our filmfest shoot in Sorsogon?”
“Maayos naman po. Nung iniwan ko po sila doon, patapos na po ang last scene. Bale next week, ready na po siya for post production.”
“Very good. At least, wala nang gaanong conflict sa susunod mong project.”
“Next project po?”
“The management has decided to pull you out from your two TV shows. You will be joining the Universal crew in Chicago for Quark’s movie. Their team needs you to cover the important scenes of the film. Natandaan daw nila yung pitch mo nung brainstorming at they considered it.”
***
“Nice to see you again, Mr. Castillo. Hope you still remember me?”
“Of course, Mr. Johnson. Thank you for inviting me to be part of your movie.”
“Just call me Hanz. Thank you for accepting our offer. One of our writers needed to quit the movie because of some personal matters. Anyway, I know you were very busy writing for different TV shows in the Philippines. I hope you will enjoy our working environment here.”
“Yes I will, Mr. Johnson. By the way, where’s Quark?”
“I’m not sure… oh! There he is!”
Lumingon si Josh sa kanyang bandang likuran at nakita niya si Quark na palabas sa isang tent, may hawak na napakakapal na script at abalang-abala sa pag-aaral nito. Sa sobrang tuwa at pagkasabik ay napatakbo siya’t biglang niyakap si Quark nang napakahigpit na ikinagulat ng aktor.
“Josh?!”
“Oh! Gulat na gulat ka? Kumusta na?”
“Ayos naman. Eto, sobrang busy sa movie. Almost everyday since I arrived here, lagi kaming nasa shoot. Ikaw, kumusta ka na?”
“Lagi naman akong busy e, pero ngayon, dito na ‘ko magiging busy.”
“Huh? What do you mean?”
“Kasama na ako sa mga gagawa ng screenplay ng movie nyo. Na-suprise nga ako sa desisyon ng management na ipadala ako rito e.”
“That’s good. At least someone can orchestrate my character into a more realistic one. Naku! Teka lang Josh ha! May tatapusin pa akong sequence e. I’ll get back to you later.”
***
Oo nga. Baka busy lang siya. Eto ang laging pumapasok sa utak ni Josh. Anim na buwan mula nang makaalis siya sa Pilipinas, hindi man lang nakapag-reply si Quark sa isa sa kanyang mga mensahe. Kanina, parang hindi nagulat si Quark at hindi man lang nakakitaan ng saya na makita siya. Pinag-iisip siya ng mga pangyayaring ito, pero narito siya para magtrabaho, para hubugin ang karakter ni Quark na nararapat na makita ng buong mundo.
Alas-dos ng madaling araw. Hindi siya makatulog dahil sa jet lag. Hindi niya sinayang ang oras kaya’t agad niyang kinuha ang kumpol ng mga papel na naglalaman ng sequence list at first draft ng script ng bahagi ng pelikula kung saan siya naatasang sumulat. Inabot siya ng alas-otso ng umaga sa pag-aaral ng mga ito bago humarap sa laptop upang dugtungan ang script na hindi natapos ng naunang writer sa kanya. Nakatutok siya sa bawat letra ng mga tauhan at sinunod niya ang suhestiyong nauna niyang sinabi sa mga producer noong nagkaroon ng brainstorming session sa Maynila. Walang isang beses na nakahigop siya ng tinimpla niyang kape at sa paglamig nito’y doon na tuluyang nag-init ang kanyang mga daliri sa pagtipa ng mga eksena. Pabalik-balik ang kanyang paningin sa monitor ng laptop at sa mga papel sa kanyang harapan kaya hindi na niya namalayang magga-gabi na ulit. Hindi pa binubuksan ni Josh ang kurtina mula nang dumating siya sa kanyang tinutuluyan kaya’t hindi niya nasilayan ang unang umaga, tanghali at hapon sa likod ng mga bintana. Naka-kalahati na siya sa mga sinusulat niya bago naramdaman ang pagod sa kanyang mga mata.
Sumandal siya sa kanyang inuupuan, pinikit ang mga mata, at tuluyang nagpahinga.
***
“Congratulations guys! What an impressive movie! This will be released in three months and all of us will go to Manila for the worldwide premiere!”
“Cheers for Zac, Morgan and Quark! Cheers for Hanz, Director Riddle, and to Universal! Cheers for all our American and Filipino crew who help us made this film! Cheers for all of us!”
Isang taon ng pagpapagod, pagpupuyat at paghihintay. Sa wakas ay natapos na rin ang ‘Louie’s Crib’, ang napakalaking pelikulang katatampukan ng isang Pilipinong artista, isang pangyayaring uukit ng kasaysayan sa pinilakang tabing ng Pilipinas. Sa wakas din ay makakauwi na rin ng bansa ang mga Pilipinong crew na naging bahagi nito para makapagpahinga at makapaghanda para sa worldwide premiere day ng nasabing pelikula. Kasama rito sina Quark at Josh.
“Hey Josh!”
“Dale! Good thing you’re here. I will give you something. Hmm here!”
“Wow! Can I open this box now?”
“Go ahead.”
Nakatanaw sa di kalayuan si Quark habang masayang nag-uusap si Josh at kasama nitong writer na si Dale. Kung hindi lang siya kailangang i-entertain ang mga lumalapit sa kanya ay pupuntahan na niya ang mga iyon. Nagseselos siya sa mga nakikita niya.
“Geez! Dried mangoes and a Les Miserables shirt personally signed by Lea Salonga with my name! How did you get these?”
“I ask dad to make all those possible. You told me before that you really like dried mangoes and you are a fan of Lea Salonga. My plan is to give that box before we leave the day after tomorrow, but I was afraid that you will leave Chicago right after this. That’s why I brought it here at the party and… tadaaa! Surprise!”
“Hahaha! Yeah. I am so surprised! Thank you Josh. Hmmm well, I also have a surprise for you but it’s in our room. We’re not leaving yet ‘coz we have some business to finish here. You know… some post production thingy before they release the copy outside the U.S. Anyway, if you want, I will go to your room tomorrow to give my surprise.”
“Sure.”
***
“Oh Quark! Ikaw pala. Sobrang late na ha.”
“Antagal mong buksan yung pinto?”
“Hindi ko narinig e. Saka nag-aayos na kasi ako ng mga gamit para hindi na ako magra-rush sa pag-alis sa isang araw. Ay hindi, bukas na nga pala yun.”
“Babalik na tayo sa dati, Josh.”
“Ha? Hindi kita naintindihan.”
“Pagbalik natin sa Pilipinas, babalik na tayo sa dati. I miss you.”
“Nakainom ka. Magpahinga ka na.”
“Na-miss lang kita, nakainom na agad? Teka nga! Is this because of that Dale huh?”
“Bakit naman nadamay si Dale dito?”
“Kanina, answeet ninyo. No! Mali ako! Matagal ko na palang napapansin na sobrang sweet nyo. Hindi mo nga ako pinapansin kahit nagpapapansin ako di ba?”
“I will talk to you when you’re not drunk anymore.”
“Kayo na ba? Is this the end of ours? Napunan ba nya ang pagkukulang ko? Well, in fairness, he’s cute, he’s intelligent, he’s witty, he’s sexy. Anlaki laki ng lamang nya sa akin. Artista lang naman ako e. Ano! Magpaliwanag ka!”
“Get out. Leave.”
“I will take it as a yes. Fuck!”
***
“Dale? Sorry, I just woke up. What can I do for you?”
“Hi Quark. Uhm… Josh told me to give this letter to you. Dude, I feel so sorry for what happened. Josh and I were relatives. He’s my cousin. My mom is his dad’s sister. I just knew this thing when I saw his Facebook account that’s why we’re close. He’s my only relative from the Philippines and I am always excited to talk to him about our country ‘coz I’ve never been there. I also knew that you and Josh are partners, at least, best friends. He entrusted me on this matter and I’m really grateful for knowing this. He always set his mind like he’s so inspired by looking at your photos while we’re writing and reviving scripts. He respected your job that’s why he doesn’t bother to reach you on the set. I am explaining this not to clear myself. I just don’t want to see my cousin sad for the last time. I need to go. See you later.”
Nawala ang hangover ni Quark. Sa nagtapos na gabi’y tila kulang pa ang mga luhang bumuhos sa kanyang mga mata dahil sinaktan niya ang taong nagmahal sa kanya dahil lang sa maling pagseselos.
***
Joaquin,
“Wala sa bibig ang salitang pangako, nasa utak iyon at nasa puso.”
Hindi si Nolan ang unang nagsabi ng mga salitang ito. Wala akong ideya kung natatandaan mo pa, pero five years ago, ang mga salitang iyon ay una kong marinig sa’yo nung ipagtapat mong gusto mo ako pagkatapos ng mga nangyari sa atin. Nakabukas ang mga bintana habang nasisinagan ng papasikat na araw ang mga katawan nating bigkis ang bawat isa. Hindi bigkis ng pagkakaibigan kundi bigkis ng dalawang kaluluwang nagmamahalan. Si Nolan ay ikaw noong una kitang makilala noong college, kaya nung gawin natin ang ‘Rainbow’ at pinapanood kang ginagawa mo ang mga eksena, hindi ko mapigilang mahalin ka nang mas higit pa dahil tila bumalik ang Joaquin Roque Garcia na inibig ko bilang ordinaryong tao, ang matalik kong kaibigan na gwapo pero wirdo.
May mga panahong pinagsisisihan kong isa ako sa mga taong nagbura ng alaala ko para lang mabuo ang isang Quark Garcia. Kaya nung pinasa ko ang script ng ‘Rainbow’, hindi ko hinayaan ang sinuman na baguhin ang bawat letra na naroon. Sabi ko kay Mr. J at Lana, gumawa na lang sila ng sarili nilang screenplay kung may babaguhin sila sa anumang bahagi ng script. Ang pag-depensa ko sa ‘Rainbow’ ay parang pagbawi ko sa mga panahong minahal ko ang isang artista kaysa minahal ko ang isang kaibigang una kong nakilala.
Sa loob ng isang taon na narito ako sa Amerika para sumamang gawin ang pelikula mo, nirespeto ko ang mga sandaling gusto kitang tanungin kung bakit hindi mo sinasagot ang mga message ko sa Facebook at Twitter kahit sinasabi sa akin ni Lana na nakikibalita ka sa mga nangyayari sa Pilipinas gamit ang Facebook. Nirespeto ko ang mga oras na dinadaanan mo lang ako at pinagtatanungan kung paano i-e-execute ang mga sinulat ko. Nirespeto ko ang mga araw na istranghero ako para sa’yo, na mas nakikihalubilo ka pa sa iba kahit nasa kabilang table lang ako. Nirespeto ko ang mga pagkakataong gusto kong magalit dahil nalaman kong nagkaroon kayo ng relasyon ni Dale mula nang tumuntong ka dito sa Amerika. Hindi ko magawang kumprontahin ka dahil ayokong masira ang focus natin sa trabaho. Higit pa roon, ayokong masira ang pagkakaibigan natin na binuo ng maraming taon ng pagsubok.
Tapos na ang ‘Louie’s Crib’, babalik na tayo sa Pilipinas, pero dahil sa mga nangyari, pinipili kong huwag muna tayong bumalik sa dati. Na-realize kong nasaktan ako nang sobra-sobra. Hinayaan kong magkunwaring manhid para lang itago ang sugat na lagi kong tinitiis habang naririto tayo. Dito ko napatunayan na parang kailangan mo lang ako para tuntungan mo para makaangat ka sa gusto mong puntahan. Wala akong reklamo doon dahil ginusto ko iyon. Dahil mahal kita.
Pinsan ko si Dale at walang anumang ibang ispesyal sa amin kundi ang pagiging mag-kamag anak. Kung may dapat mang sisihin sa pagkasira ng relasyong ito, ako iyon… dahil hindi ko nagawang ipagtanggol ang sarili ko tulad ng pagtatanggol ko na huwag masira ang pagmamahal ko sa’yo. Nagawa kong lahat ang ipinangako ko sa’yo. Pinapalaya ko na ang iyong puso.
Ang iyong kaibigan,
Joshua
***
“Kasado na bukas ang worldwide premiere. Ikaw ang sasalubong kina Zac at Sir Morgan sa hotel na tutuluyan nila. Magkakaroon ng staff dinner and then, last preparation for tomorrow. Gustong magsuot ng barong ni Sir Morgan, according to his handler. Tapos… Oy! Nakikinig ka ba?”
“Ha? Eh oo. Tuloy mo lang yung sinasabi mo, Lana.”
“Okay ka lang ba, Quark?”
“Oo naman. Ah… kumpleto ba kaming pupunta bukas sa premiere?”
“When I checked the confirmation list earlier, isa lang ang hindi pupunta… si Josh. On leave pa rin siya. We’ve been trying to contact him, pero hindi siya sumasagot. Ine-enjoy siguro ang bakasyon. Ikaw, nakakausap mo ba siya?”
***
Dumating ang araw na pinakahihintay ng lahat, ang worldwide premiere day ng ‘Louie’s Crib’ na ginaganap sa tanyag na Star Global Plaza. Dumating ang mga pinakamalalaking tao sa lipunan, hindi lang sa Pilipinas kundi sa Asya at Amerika. Sa loob ng tatlong buwang paghahanda’y ipinakita ng mga Pilipinong crew ng pelikula sa buong mundo ang isang red carpet event na higit pa sa mga nakikita nila sa Hollywood.
Dumating sa tamang oras ang tatlong ginoong bituin ng pelikula, senyales ng pagsisimula ng kauna-unahang pagtatanghal ng nasabing pelikula sa Pilipinas at sa buong mundo. Nagsiupuan na ang lahat at hinanda ang mga sarili sa magagandang eksenang hinabi ng dalawang lahi sa loob ng dalawang oras. Nagtapos ang pelikula na nakatanggap ng labinlimang minutong standing ovation na ikinatuwa ng mga Pilipino’t Amerikanong gumawa nito. Lumabas sila ng sinehan na kinakamayan ang bawat isa para sa kanilang napakagandang pagganap.
Sinabihan ang lahat ng staff ng pelikula na tumungo sa VIP lounge ng Star Global Plaza para sa celebrity celebration dinner na inorganisa ng Star Theater na main distributor ng ‘Louie’s Crib’ sa buong Asya. Bago pumunta sa loob ay tumungo muna sa C.R. si Quark para mag-ayos. Ilang saglit pa lang na humarap siya sa salamin ay may bumulaga sa kanyang mga mata, ang taong lumabas sa isa sa mga cubicle, si Josh. Nagtagpo ang kanilang mga mata, at tulad ng kanilang nararamdaman sa tuwing sumasakay sila sa elevator ay muling bumagal ang kanilang mundo.
Hindi niya pinalagpas ang pagkakataong yakapin ang ‘kaibigan’ kaya’t agad niya itong hinagkan nang walang kasinghigpit.
“Josh! Sabi ko na nga ba e! Pupunta ka dahil eto yung movie na pinagpaguran talaga natin. Alam mo, parang hindi ako yung napapanood ko dun sa pelikula kanina. Maraming nagsasabi na anggaling nung sumulat dahil sa approach nung character ni Brook. Ikaw yun Josh! Ikaw na naman ang bumuo kay Brook! Proud na proud ako sa’yo.”
Hindi pumapalag si Josh sa pagkakayakap habang tuwang tuwang nagkukuwento si Quark. Natapos na siyang magsalita pero tila wala itong narinig. Dito na unti-unting naramdaman ng aktor ang lungkot, ang pinakamasakit na pagtugon ng una, ang hindi paggalaw at hindi nito pagyakap sa kanya. Bumitiw siya sa pagkakayakap at tinitigan ang blankong mukha ni Josh.
“Mahal kita Josh. Miss na miss na kita.”
“Pumunta lang ako dito para panoorin yung pelikula. Aalis na rin ako. Nagpaalam na ‘ko kina Dale at Hanz na hindi makaka-attend sa gala dahil may mga kailangan pa akong gawin. Sige na.”
Hindi nakapagsalita si Quark. Akmang palabas na si Josh nang hawakan ni Quark ang dalawang kamay nito. Marahang inaalis ni Josh ang mahigpit na pagkakahawak ng huli ngunit hindi ito pumipiglas. Matapang ang mga mata ni Quark, pahiwatig na hinding hindi niya bibitiwan si Josh hangga’t hindi niya ito nasusuyong bumalik sila sa dati. Aminado siyang nasasaktan siya sa nangyayari sa kanila kaya naman hindi niya hahayaang basta-basta matatapos ang relasyon nila. Aminado siyang naging makasarili siya sa kanilang pagsasama pero hindi niya maikakailang si Josh lang ang nagmahal sa kanya sa kung ano siya noon hanggang sa kung naging ano siya sa ngayon. Ayaw ni Quark na mawala si Josh. Hindi ngayon. Hindi kailanman.
“Wala na tayo. Tapos na tayo. Pabayaan mo na ako.”
“Hindi ako naniniwala sa’yo, Josh. Ayokong mawala ka sa akin. Sorry kung nasasaktan na pala kita sa pagiging selfish ko. Sorry sa mga nagawa ko nung nasa U.S. pa tayo. Hindi ko sinadyang maging taksil ako sa’yo. Oo, naging kami ni Dale pero tinigil ko yun nung dumating ka sa Chicago. Humiwalay na ako nun. Maniwala ka. Sorry kasi hindi ko namalayang halos wala na yung Joaquin na bestfriend mo, na minahal mo. Gagawin ko ang lahat para bumalik tayo sa dati. Walang silbi ang lahat ng nangyayari sa akin kung mawawala ka lang.”
“Tama na! Sinagad mo na ang pagmamahal ko! Hindi na kita mahal!”
Agad na nakabitiw si Josh at dire-diretsong lumabas ng C.R. Naiwan si Quark, nanghihina, umiiyak at nagsisisi.
***
“At nagbabalik po tayo sa Showbuzz This Week, at kasama po natin ang mahusay na aktor ng henerasyong ito, Quark Garcia.”
“Good afternoon, Tito Boy.”
“Bago tayo mag-commercial break kanina ay pinakita ang mabigat mong mga mensahe sa Twitter nitong mga nakaraang araw, lalo na yung pinakahuli. Ang sabi mo doon, ‘No need to be sorry because this is the real me. Accept me for who I am. I love him more than my job.’ Pagkatapos na i-post mo ang tweet na ito ay dumagsa ang mga hinalang isa kang bakla. Diretsahang tanong, sino si Joshua Castillo sa buhay mo?”
“Si Joshua Castillo ay writer ng mga pelikulang ginawa ko, including ‘Rainbow’ and ‘Louie’s Crib’. Sino siya sa buhay ko? My bestfriend for 10 years and my boyfriend for 5 years now. Bakla raw ba ako? Oo, dahil yun ang definition ng marami sa isang lalaking nagmahal sa kapwa lalaki.”
“Bakit mo ginagawa ang pag-amin na ito sa kabila ng kasikatang tinatamasa mo ngayon? Saan ka kumuha ng lakas ng loob para ipagtapat ito sa publiko, lalo na sa mga tagahanga mo?”
“Ayoko siyang mawala, Tito Boy. Masyadong mahabang kuwento pero, inaamin kong kasalanan ko kung bakit gusto nyang makipaghiwalay. Ginagawa ko ‘to dahil mas magaan pa sa akin kung mawala ang karerang pinaghirapan ko kaysa masira yung pagkakaibigan at pagmamahal na pinaghirapan naming i-grow. Hindi ako takot na husgahan ng kahit sino, saka tulad nung sinabi ko sa tweet ko, wala akong dapat ipag-sorry sa pagsasabi ko ng totoong ako. Ang dapat kong ipag-sorry ay yung nagawa ko kay Josh.”
“Mensahe mo sa mga tagahanga mo?”
“Mga kaibigan, kung talagang kaibigan ninyo ako, galangin nyo ang nararamdaman ko. Kung napaibig ko po kayo sa mga nagawa kong pelikula, siguro, oras ko naman po para humingi ng tulong sa inyo para pagbigyan niya akong muling mahalin siya, ang taong minamahal ng aking puso. Ang taong wala ako sa mga piling ninyo kung wala siya. Siya ang bumuo sa akin at siya lang ang bubuo sa puso ko. Tulungan po ninyo ako.”
“Mensahe mo naman para kay Joshua.”
“Oras na para maging si Nolan para sa’yo. Bigyan mo ulit ako ng pagkakataong patunayan na mahal kita. Wala sa bibig ang salitang pangako, nasa utak iyon at nasa puso. Yun ang gagawin ko ulit ngayon. Mahal na mahal kita.”
***
“Masyadong challenging ang script mo para sa mainstream, Josh. Kakagatin kaya ito ng mga tao?”
“Hindi naman po imposibleng mangyari yan sa showbiz, Mr. J. Si Quark Garcia nga ang ginawa kong main lead dyan dahil kailangan nating i-angat ang career niya dito sa network. Kakalipat lang niya sa atin kaya dapat mag-ingay agad ang pangalan niya sa Channel 3. Nanggaling na rin siya sa indie kaya walang problema sa kanya ang ganitong daring role. Wholesome love story pa etong idea ko, eh yung mga ginagawa niya dati, may nudity scenes pa! Saka uso naman ang gay-themed films at shows ngayon kaya dapat tayong maki-trend. Eh kung hindi po ninyo gusto yung pitch ko, ipapasa ko na lang po siya para sa IndieArt Film Festival.”
“Wala naman akong sinabing hindi ko gusto yung plot mo, Josh. Maganda siya para sa ‘kin pero siyempre, it’s still our bosses’ decision kung mapu-push ito ng Star Theater. Hmmm… o sige, iko-consider ko ito. Malaki naman ang tiwala ng management sa’yo kaya malaki yung chance na ma-approve eto.”
“Kayo na rin ang bahalang mag-lobby nyan kina Boss at Madam kung sakaling nag-aalangan sila.”
“Okay. Pero teka, Joshua Castillo yung character nung lover ni Quark dito e. Eto ba talaga yung pangalan? Pangalan mo? At eto yung working title, di ba? Yakap Ko Ang Iyong Ngiti?”
“Yung sa title, yan na po. Pero yung sa name nung lover, hindi. Sample lang po yan. Papalitan ko rin kapag na-approve na.”
“I see. I will just inform you kapag okay na ‘to sa taas. Basta sa akin dito sa Star Theater, approve na ‘to. Ihanda mo na lang ang sarili mo sa defense at kakausapin ko na rin si Quark tungkol dito.”
“Yes! Thank you, Mr. J!”
Lumabas si Josh na masaya dahil nagkaroon ng liwanag ang pagpapalabas ng kanyang unang pelikula na siya ang nagsulat ng screenplay. Para sa isang straight na lalaki, hindi madali para sa kanya ang humabi ng ganitong klaseng pelikula, kaya’t kinailangan niyang kumonsulta sa mga kaibigang gay at lesbian. Para sa isang straight na lalaki, eto ang paraang kaya niyang gawin upang maipakita ang suporta sa mga kaibigan niyang nasa LGBT na nagmamahal din nang totoo at walang takot. Para sa isang straight na lalaki, eto ang isang kuwentong gusto niyang ialay sa isang taong hindi nya nagawang mahalin hanggang mamatay, ang best friend nyang bakla na nasawi sa isang aksidente, isang taon na ang nakalipas.
NOTE: Kung mapapansin ninyo dito sa Aurora Metropolis, matagal-tagal na rin na hindi nakakapagsulat ng love story ang inyong lingkod. Hindi ko alam kung kulang lang ako sa inspirasyon o sadyang tamad lang akong maghabi ng mga salita para gawing kwento ng pag-ibig. Kaya ngayon, sa mismong araw na pinakaimportante sa akin, ay binigyan ko ng regalo ang aking sarili sa pamamagitan ng pagsusulat ng isang istorya. Mula sa kwentong ito at sa mga susunod pa, lahat ng ito’y mapapaloob sa segment na tatawagin kong “PANAHON NG PAG-IBIG”.
At ang una kong handog para sa “Panahon ng Pag-ibig” ay inaalay ko para sa sarili ko na sa araw ring ito’y nagdiriwang ng aking kaarawan. Gayundin ang pamagat na inspirado ng petsa ngayon. Sana’y magustuhan ninyo.
“March Three”
Nakabibinging tugtugan, nakakabulag na mga liwanag na may iba’t ibang kulay at hiyawan ng mga kaluluwang sabog sa kasiyahang tila walang katapusan. Isang eksenang sa tuwing Sabado ng gabi’y kanlungan ni Avel. Ngunit ngayong Sabado, ikalawa ng Marso, bukod sa kaibigang alak na panandaliang makapagpapalimot ng kanyang mga kalokohan at mga misteryosong mata na nakatingin at naghihintay na mapansin nya, gusto nyang gawing iba ang pagsalubong ng pinakamahalagang araw ng kanyang buhay – ang kanyang kaarawan.
Tatlumpung minuto bago mag-alas dose ng hatinggabi ng Marso a tres, hindi kinaya ng mga mata ni Avel ang usok kaya tumambay muna siya sa labas ng bar, umupo sa sidewalk para manigarilyo. Bawat kababaihan o alanganing kalalakihan na dumaraan sa kanyang harapan ay napapasulyap at napapangiti. Sa di kalayuan, habang siya’y humihithit ng yosi, ay nakita niya si Freeda na may kasamang ibang lalaki. Buti naman, ika niya sa kanyang isip at saka napabungisngis. Parang noong isang linggo lang ay umiiyak sa labas ng kanyang condo unit ang babaeng ito na nagmamakaawang huwag tapusin ang tatlong buwan nilang “love affair”. Ayaw nyang itrato itong isang pormal na relasyon dahil aminado siyang hindi nya alam ang tunay na pakahulugan nito mula nang minsan siyang mabigo sa pag-ibig, limang taon na ang nakakaraan.
Natapos niya ang kanyang pangalawang stick ng sigarilyo nang makita niya sa di kalayuan na nakaupo rin sa bangketa ang isa pang pamilyar na mukha – tahimik at malayo ang tingin na tila malalim ang iniisip. Si Adi, ang kanyang unang minahal nang tunay at ang taong nag-iisang sumira ng pilosopiya niya sa tunay na pag-ibig. Nagkaroon siya ng napakaliit na pag-aalinlangan na lapitan ito, pero sa kanyang nakikita kay Adi ay gusto nya itong damayan sa kung anumang pinagdaraanan nito.
“Hello Pepot,” nakangiting pagbati ni Avel kay Adi na ngumiti lang, ni hindi man lang nagulat nang masilayan siya kahit matagal na silang di nagkikita. “Uhm… pwede bang makisindi?”
Agad namang kinapa ni Adi ang kanyang bulsa para sa lighter. Nang pagkakuha nya nito’y doon siya inalok ni Avel ng isang stick ng sigarilyo na hindi naman niya tinanggihan.
“Patabi ako ha.” Hindi na hinintay ni Avel ang pag-oo ng dating iniibig. Umupong muli sa bangketa, kinuha ang lighter sa kamay ni Adi, sinindihan ang isa at saka inalok ang nakasinding yosi sa kanyang katabi. Isang eksenang pumitik sa alaala ni Adi, isang eksenang lagi nilang ginagawa ni Avel noong sila pa. Kinuha niya ito, inikot sa hawak nitong di nakasinding sigarilyo, hinipan na parang kandila at saka sinilaban ang kanyang sariling yosi. Natawa si Avel sa ginawa ni Adi. Hindi pa pala nya nakalimutan yon.
“Bakit mag-isa ka lang? Nasaan si Led?”
“Ayun… we broke up just last week. After two long years of retrofitting our relationship, ang ending, hindi na raw niya ako mahal. Masyado ko na raw pinipilit ang sarili ko sa kanya kahit hindi na kinakaya. She can’t blame me for that. She demanded for my love and I gave it 100 percent. Tapos…”
“I know…” Biglang nagsalita si Avel sa kalagitnaan ng pagsasalita ni Adi. “… kaya nga… iniwan mo ako.”
Natahimik silang pareho nang sabihin ito ni Avel. Halos sabay pa silang napahithit ng yosi at hindi nagkakalayo ang ekspresyon ng kanilang mga mata, may lungkot at panghihinayang na iniisip ang nangyari sa kanilang dalawa, limang taon na ang nakalilipas.
Parehong 19 years old sina Avel at Adi nang maramdaman nila ang tunay na pagmamahal. Mula noong bata pa’y matalik na silang magkaibigan. Ang tawagan nila’y “Pepot” na laging magkasangga sa anumang problema’t pagsubok. Sabay pa nga silang nanligaw ng babae pero itinadhana yatang pareho silang mabigo, hanggang matanto nilang kalakasan nila ang isa’t isa. Noong una’y nag-alangan silang subukan ito, ngunit dahil sila’y napapalibutan ng isang mahiwagang pag-ibig, napagkasunduan nilang ituloy ang tinitibok ng kanilang puso. Bagama’t lihim sa lahat, lalong tumatag ang pagsasamahan nilang dalawa na para bang hindi na sila mapaghiwalay. Minsan ay natutulog si Avel sa bahay nina Adi at minsan nama’y nag-o-overnight si Adi kina Avel, at ito’y wala namang problema sa kani-kanilang mga magulang. Pareho nilang tinuklas ang agham ng pag-ibig, kasama na ang kanilang unang pagniniig. Umabot ng isang taon ang masasayang sandaling iyon hanggang bigla na lang nanlamig si Adi at kalauna’y humiling na ihinto ang kanilang relasyon. Hindi madaling natanggap ni Avel ang hininging setup ni Adi kaya’t hindi ito tumigil na makuha ang sagot sa huli. Marso a tres noon nang makita niya mismo na may babaeng kaakbay si Adi, si Led, ang kaklase nilang babae na crush ng bayan sa kanilang college batch, isang senaryong naging dahilan para hindi na kailangang komprontahin ni Avel ang kanyang minamahal. Iyon ang kanyang pinakamalungkot na kaarawan at mula noon ay hindi na niya nakita si Adi. Sinasadya ni Adi na hindi magpakita kay Avel dahil nahihiya siya sa ginawa nito sa unang taong nagpakilala sa kanya ng pag-ibig.
“I’m sorry, Machiavelli. I’m really sorry.”
Sa wakas. Sa isip at sa puso ni Avel, eto na ang pagtatapos ng napakatagal niyang paghihintay na kung tutuusin ay ayaw niyang maganap. Para sa kanya, sampung minuto bago ang kanyang kaarawan, ang kanyang kauna-unahang seryosong relasyon ay pormal nang nahinto. Napangiti na lamang siya, pero ang totoo, kinikimkim nya ang pakiramdam na hindi nya maipaliwanag. Parang nakahinga na siya nang maluwag.
“You don’t need to be sorry. Matagal na ‘yun. Wala na ‘yun para sa akin. After all, you are still a friend for me, Prince Adolf,” may ngiting bigkas ni Avel sabay akbay kay Adi na nagpangiti na rin sa huli.
Sa pag-akbay nyang iyon ay napansin niya ang suot na kuwintas ni Adi. Dalawang singsing ang nakapalawit dito. Dalawang singsing na ikinabigla ng kanyang mga mata, at ang reaksyong iyon ay nakita ni Adi.
“March 03, ala-diyes ng gabi, five years ago, hindi kita malapitan nun sa playground ng subdivision dahil sa sobrang guilt ko. Umiiyak ka nun kaya alam ko nang nabasa mo ang text message ko. Nakatago lang ako sa isang sulok habang pinagmamasdan ka. Sa sobrang galit, tinapon mo yung singsing mo na binigay ko noong napagkasunduan nating maging tayo. Pagkaalis mo, hinanap ko agad iyon kahit sobrang dilim nung lugar kung saan lumapag ang singsing,” pagbabalik-tanaw ni Adi habang hawak ang mga singsing.
“Ilang beses naming pinag-awayan ni Led ang kuwintas na ‘to, lalo na nung nag-uumpisa pa lang kami. Kesyo mahal pa rin kita, na ayaw kitang kalimutan, na babalikan kita kahit may relasyon kami at kung ano-ano pa. Hindi naman totoo yun. As I’ve said earlier, I gave her 100 percent of my love, but I believe that I have 150 percent. 100 for her, 25 percent for God, 12.5 percent for my family… and 12.5 percent for you. Best friend kita e. Kahit alam kong hindi mo ako papatawarin pagkatapos ng ginawa ko, hindi ko rin pinapatawad ang sarili kong nagmahal pa ako ng iba kahit ramdam kong sapat ka na para sa akin. Kaya kapag lagi kitang nakikita rito sa bar, hindi talaga ako makalapit sa’yo and until now, I still feel sorry for what I did. As much as I want to regain our friendship, I don’t have enough courage to approach you and tell you how much I miss my bestfriend Pepot.”
“Wait. Alam ni Led na naging tayo?” gulat na gulat na tanong ni Avel.
“Oo. Matagal kong tinago yun. Sinasabi ko lang na kay Lolo at Lola etong singsing na binigay sa akin. Pero dahil nga mahal ko siya eh ni-reveal ko na rin.”
“Uhm… pwede ko bang mahiram yung mga singsing?” hinihinging pabor ni Avel na nagpataka kay Adi. Tinanggal niya ang kuwintas at inabot kay Avel. Nagulat si Adi nang pinilit na tanggalin ni Avel ang mga singsing, pinaghiwalay at agad na kinuha ang kanyang kaliwang kamay.
“Uhm Avel… teka teka…” Tila may pagpalag ang tono ni Adi sa ginagawa ni Avel habang sinusuot sa kanya ang singsing ngunit agad na sumingit ng mga salita ang huli.
“Bago ka mataranta dyan, first of all, I am wearing this to you not because I want to be your partner again. We are now walking in different paths and at this moment, I already accepted that we are not meant for each other as lovers. Matagal ko ring pinasakitan ang sarili ko dahil sa nangyari sa atin, pero ngayon, I’ve realized that I love you more as my bestfriend and that’s more important than being a lover. Sinusuot ko sa’yo ngayon ang singsing na ‘to hindi para manligaw. Binabalik ko ito ngayon sa daliri mo para ibalik ang ating pagkakaibigan… Pepot.”
At tuluyan na ngang naisuot ni Avel ang singsing sa palasingsingan sa kaliwang kamay ni Adi. Nakita sa mukha ni Adi ang sayang bumuwag sa lahat ng kalungkutan dahil sa kanyang ginawang kasalanan sa taong tunay na nagmamahal sa kanya.
“O ikaw naman ang magsuot sa akin. Ang pangit naman kung ako ang magsusuot sa sarili ko.”
Natawa si Adi sa biro ni Avel. Kinuha nito ang pares at sinuot ang singsing sa palasingsingan ng kaliwang kamay ng kaibigan. Pagkatapos nito ay hinawakan ni Adi ang kamay ni Avel nang sobrang higpit na nakapagbigay ng ngiti sa kanilang dalawa.
“Birthday ko ngayon, Pepot.”
“Alam ko.”
Saktong alas-dose ng hatinggabi. Marso a tres. Nag-alarm ang phone ni Avel… at nag-alarm din ang phone ni Adi. Nagulat si Avel nang marinig ang alarm na yun. Ang theme song nilang magkaibigan. “Dahil Minahal Mo Ako” ni Sarah Geronimo.
“Four years na ganyan ang alarm ko kapag ganitong date kasi yan ang kakornihan nating dalawa. Happy birthday Pepot.”
Niyakap ni Avel si Adi, ang kanyang long lost bestfriend. Lahat ng pasakit na naramdaman niya sa pag-ibig ay nawala sa gabing iyon. Ang kanyang kinasanayang pilosopiya sa pagmamahal ay unti nang nabuwag dahil sa pagkakatuldok ng lahat ng pait ng nakaraan. Natupad ang kanyang hiling, tatlumpung minuto lang ang nakakaraan, na maging iba ang pagsalubong ng kanyang ika-25 taong kaarawan. Hindi man itinadhang maging magkasintahan, itinadhana naman na sila’y maging tunay na magkaibigan habambuhay.
Nakakabinging tugtugan ng mga kampana at nakakasilaw na liwanag ng mga ilaw sa loob ng simbahan at mga hiyawan ng mga taong masasaya dahil sa isang bagong kabanata ng isang kaibigan, lalong lalo na si Adi, ang bestman ni Avel. Limang taon ang dumaan at kinasal si Avel sa kanyang kasintahang sineryoso niya ng dalawang taon. Si Adi rin ang number one ninong ni Adolf Macky Escudero Jr., ang panganay na anak ng kanyang bestfriend. At biro nga ni Avel, hahanapan niya raw si Adi ng napakagandang babaeng magiging Mrs. Buencuseso para maikasal na rin ito at siya naman ang maging bestman.
Aurora Metropolis 