Huling Araw Bilang Tutubi Sa Gabi

Hulyo 15, 20105 mga puna

Isang fiction gay story tungkol sa magsisimulang kabanata mula sa isang magtatapos na kabanata ng isang biktima ng lipunan. Enjoy!

…

HULING ARAW BILANG TUTUBI SA GABI

Sa wakas, ga-graduate na ako… at ito na ang huling araw na rarampa ako sa entabladong bumuhay at lumapastangan sa aking pagkatao sa nagdaang dalawang taon.

Suot ang pinakamamahaling mga damit at ang pabangong may pinaka-“pangmayamang” halimuyak, aking ipagdiriwang ang pagtatapos ng sandali sa aking buhay na ipinagdarasal kong mawalang parang libag kapag kinuskos ng sabon at tuwalya. Kung anuman ang aking kikitain sa natatanging gabing ito’y gagamitin kong puhunan sa paghahanap ng aking bagong kabanata pagkatapos kong makuha ang aking diploma. Desidido na ako… at hindi na mauulit ang gabing ito sa hinaharap…

Narito na ako sa tinuturing kong pinakababoy na tanghalan – ang hangganan ng mga binatang gipit sa pagpapatuloy sa kani-kanilang kinabukasan. Tumingin ako sa orasa’y ala-una na ng madaling araw, ngunit tila kakatwa dahil iilan lang ang tulad kong tutubing lilipad-lipad sa paligid ng Isetann. Tumambay ako sa ibabaw ng Quezon Boulevard Underpass, kung saan pinapanood ko ang mga sasakyang pumapailalim sa lagusang patungo sa direksyon ng Dapitan at España. Ang senaryong ito ay sining sa aking paningin, datapwa’t ayoko nang matanaw itong muli mula sa kinalalagyan kong espasyo. Dalawang minuto pa lang ang lumilipas, habang tumutunghay ng huling sulyap sa tanawing ito, ay naramdaman kong dumating na ang pinakahuling taong aking ‘pasasayahin’ sa paraisong ito…

“Excuse me, anong oras na?”

“Ha? Uhm… 1:05 na.”

“Ah… salamat. I’m Tim… uhm. Ikaw?”

Hindi naman umaambon pero buong yabang niyang suot sa ulo ang hook ng kanyang jacket na halos wala nang makita sa kanyang pagmumukha. Hindi naman maaraw, pero tila kumportable siyang magsuot ng shades. Mukhang misteryoso. Tila pamilyar ang kanyang tinig, medyo malaki nga lang ang boses nito.

“Jet.”

“Ah… eh… ano namang ginagawa mo rito?”

“Ginagawa ko? Kung anong ginagawa ng ibang nandito sa Recto ‘pag ganitong oras. Eh ikaw?”

“Ha? Ako?…”

“Sino pa bang kausap ko dito? Hangin?”

“Uhm sorry. Uhm wala naman. Hmmm… magtatanggal lang ng sama ng loob.”

“Makakatulong ba ako d’yan?”

“Hmm… siguro. Uhmm… magkano ba?”

“Huling araw ko na ‘to. Ga-graduate na ako ng college e. Name your price, dude.”

“Talaga? Uhmmm sige… sabi mo eh… e… 5,000 pesos? Pwede na ba?”

Nakakabigla. Hindi ko alam kung hindi lang talaga marunong sa mga ganitong transaksyon ang kausap ko, o masyado lang talaga siyang galante? Hindi na ako magrereklamo, OK na yun kahit mukha talaga siyang wirdo. Hindi na ako tumanggi, at sa huling pagkakataon ay gagawin kong muli ang dating gawi. Hindi kami sabay sa paglalakad papunta sa pinakamalapit na SOGO para hindi halatang kostumer ko siya, at ako ang kanyang magiging ligaya.

Nanatili akong nasa likod mula nang pumasok kami sa building ng SOGO hanggang sa makarating kami sa harapan ng gagamitin naming kwarto. Room 412. Binuksan niya ang pinto, binuksan ang ilaw, at nauna siyang pumasok doon. Dahil sa ako naman ang huling pumasok ay ako na rin ang nagsara ng pinto. Nang mapindot ko na ang lock ng doorknob ay biglang bumigat ang aking pakiramdam – napakahigpit ng kanyang yakap at nakasubsob ang kanyang mukha sa aking kanang balikat, tila sumisinghot pa’t parang naiiyak.

“Sorry. Eto lang ang alam kong paraan para malaman mong nahuhulog na ako sa’yo.”

Nagulat ako sa kanyang narinig. Bumitiw siya sa akin at tuluyan nang tinanggal ang hook at shades… at mas lalo pa akong nabigla sa aking nakita –

“Timothy?!?”
– si Timothy, ang aking kaklaseng laging inaapi dahil wirdo, mas gustong laging mag-isa. Iilan lang ang nagiging kaibigan niya dahil iilan lang ang nakakaintindi sa kanya – at isa na ako sa mga iyon. Bagamat hindi kami sobrang malapit sa isa’t isa, lagi kong sinisiguro na hindi nila inaasar si Timothy dahil nag-aalala din ako nung minsang nagkasakit siya dahil sa depression. Ilang beses ko ring piniling makipagpareha sa kanya sa mga project namin dahil may mga pagkakataong siya na lang sa lahat ang walang team-up. Nung tumuntong kami ng third year ay naging madalang ang aming pagkikita dahil nag-iba na ang kanyang block. Para sa akin ay naging mabuti yun para hindi na siya apihin ng mga gago kong kaklase. Gayunpaman, masasayang bati at kumustahan ang ginagawa namin kapag nagkikita kami minsan ‘pag lunch o kahit magkasalubong lang sa corridor. At aaminin ko, sa tuwing nasisilayan ko ang kanyang sigla sa tuwing magtatagpo ang aming landas, ay hindi ko mapigilang matuwa – parang excited na masilayang masaya siya kahit hindi ko siya laging nakikita at napoprotektahan. Pero matagal kaming hindi nagkita nitong nakaraang semester dahil naging busy ang lahat sa paggawa ng thesis – at kinarir ko na rin ang pagiging tutubi para makaraos hanggang sa huling taon ko bilang estudyante.

“Teka teka… hindi ko maintindihan… alam mo kung ano ang trabaho ko?”

“Hindi ko naman sinasadyang malaman, Jethro. I’m sorry…”

Muli, siya’y yumakap nang mahigpit na tila walang bukas, tila ayaw niya akong pakawalan. Bumilis ang tibok ng aking puso ngunit walang maibigay na dahilan ang aking utak.

“… pero wala akong pakialam kung ito man ang bumubuhay sa’yo, Jethro, dahil wala ka ring naging pakialam kung anong sabihin ng mga classmates natin kapag tinutulungan at dinadamayan mo ako. Ga-graduate ako at ang dahilan nito ay ikaw. Naniwala ka na malakas ako at pinalakas mo ang loob ko para maging tunay na matatag at hindi maging api. Jethro, hindi na ang Timothy na lampa’t wirdo ang makikita mo pag-akyat natin sa graduation stage… at dahil ‘yun sa’yo.”

Muli akong nagulat sa kanyang mga sinabi, at ako’y kanyang napangiti. Tulad niya, ay unti-unti kong nilibot ang aking mga braso sa kanyang baywang at niyakap ko siya nang tulad ng pagkakayakap niya sa akin.

“Ginulat mo ako. Hindi ko akalaing… ako pala ang dahilan… at oo, sa palagay ko’y nagbago ka na… at masaya ako para sa’yo.”

Parang huminto ang lahat nung mga oras na iyon. Ang mga yakap at mga salitang nagmula kay Timothy ang nagbigay sa akin ng mga dahilan para maalala ang aking huling araw bilang isang tutubi sa gabi. Walang nangyari sa amin ni Timothy, bukod sa buong magdamag kaming magkayakap habang natutulog sa kama ng Room 412.

Sa wakas, ga-graduate na ako… at si Timothy. Sa araw ding iyon ay nagbukas ang bagong kabanata ng aking buhay – ng AMING buhay. Lagi niyang pasasalamat na binago ko nang sobra ang buhay niya, pero ngayon, ako naman ang magsasabi ng parehas na mga kataga. Binago niya ang buhay ko, at pinatibok niya nang sobra ang aking puso. Siya ang pinakamalapit kong pinagkukunan ng inspirasyon para isulat ang mga script ng indie film para sa pinasukan kong maliit na production house. At siya – siya lang naman ang direktor ko.

Tuluyan nang nakahanap ang tutubi ng kanyang permanenteng panirahan – at hindi na ito sa madilim na lansangan ng Recto, o sa madidilaw na ilaw na nagbibigay-liwanag sa paligid ng Isetann, o mapuputlang ilaw sa loob ng mga motel. Nami-miss ko man ang Quezon Boulevard Underpass sa gabi na sining sa aking paningin, ay hindi muna ito ang mahalaga. Binigay sa akin ni Timothy ang mga dahilan para makita ang liwanag at magawa ang sariling sining na kaya ko palang magawa.

July 13, 2010 3:45pm Tondo, Manila

LemOrven

Tula Ng Hiwalayan

Hulyo 8, 2010Mag-iwan ng puna

I created this poem because of boredom… So so boredom. And secondly, I badly needed to post anything in here and I have no choice but to get this stupid topic as my subject. LoL! Enjoy!

…

TULA NG HIWALAYAN

Buwis-buhay

na pinakintab ng pag-ibig.

Kayamanang turing

kung ipagtanggulan ng

dalawang kamao.

Kinalasag ng mga

nag-aalab na

puso’t kaluluwa

mula sa nagmamalinis

na mga asal-taeng mga kauri.

Lahat ay ginawa

para sa paninindigan,

laban sa pang-aalimura.

Ngunit tila hindi naging

sapat ang nararapat.

Higpit ng hawak-kamay

ay pinalambot ng

panghihinayang,

ng pagdududa’t

pagkukulang.

Pinakupas ng pagkarupok

ang ginintuang simbulo ng

pinagpagurang pakikipaglaban

sa lipunang mapanghatol –

hanggang sa

nabuwag na ang pagkakahawak

at ang pares ng singsing ay lumuwag –

nahulog –

natunaw –

nilamon na nang kawalan…

July 07, 2010 10:24am

LemOrven

Sa Aking Pagyao…

Hulyo 2, 20101 Puna

Ito ay isang panitikang patungkol sa kahilingan ng isang namayapa. Ito ay isang likha lamang ng aking isipan, pero maaaring ito ang aking maging mga kahilingan kung ako’y mamayapa. Hehe! Salamat!

…

SA AKING PAGYAO…

Sa wakas, hindi na ako makakaramdam ng anumang sakit mula sa naghihikahos na mundong ito. Mawawala na rin sa aking pandinig ang mga mapanghusgang pananalita ng mga taong wala namang nalalaman sa mga tunay na hinanaing ng aking puso. Napagod na nga’ng sobra ang aking katawang lupa’t ang aking napakatagal na misyon sa Kanyang mapanubok na lupain ay tuluyan nang nagwakas.

Ngunit pahintulutan ninyo akong mag-iwan ng mga pasabi sa inyong mga nagmahal sa akin at mga napamahal na sa akin. Pakinggan n’yo nawa ang mga ihahayag ko, pagka’t ito ang aking mga pinakaninanais na mangyari sa mga nalalabi kong oras dito sa daigdig.

Sa aking pagyao,

… hayaan n’yo akong mahimlay na ang kasuotan ay aking pambahay lamang, at nakahigang nakagilid, nakabaluktot at parang normal na natutulog lang. Ayokong tuwid ang aking mga paa, at nakasuot ng baro’t itim na pantalon na tila ba magsisilbing abay sa isang kasal. Aakyat ako sa hagdanang may libong baitang at lubhang nakakapagod kung magiging mabigat ang aking kasuotan. Gusto ko ring bigyan n’yo ako ng isang malambot na unan upang may mayakap – at pakisama na rin ang aking little stuffed toy na si Robi para makatabi ko sa pagtulog;

… hayaan n’yong marinig ang mga kanta mula sa aking XpressMusic phone. Ipinagbabawal kong tumugtog ang anumang pang-lamay na tugtog sa aking lamay at libing. Ito ay sa dahilang binibigyan n’yo lamang ng dahilan ang inyong mga sarili para maging malungkot at umiyak. Pero kung talagang ayaw ninyo ng mga hilig kong pang-soundtrip, huwag na lang kayong magpatugtog – o kaya’y ikabit na lang ang earphone sa magkabila kong tainga at ikabit sa aking cellphone para ako lang ang mag-enjoy sa aking mga paboritong kanta;

… hayaan n’yong bigyan kayo ng mga oras ng pag-iyak sa aking harapan. Lumuha kayo kapag nalaman ninyong ako’y namayapa na, nakita sa unang pagkakataon ang aking namamahingang katawan, at sa huling araw ng aking lamay – baka magkaiyakan tayo, at alam kong ayaw mong mangyari yun (LoL) ;

… hayaan n’yong humiling ako ng regalong alam kong paghihirapan pero binigay ninyo nang taos-puso. Lumikha kayo ng isang tula o isang matalinhagang sanaysay na nagpapatungkol sa akin, mabuti man o masama. Pagsama-samahan ninyo ang mga ito, kasama ng mga lathalain at panitikang aking ginawa, paki-bookbind at itabi ninyo sa aking himlayan. Mababagot ako nang sobra sa paglalakbay, kaya’t mas mabuting may mababasa akong makapagpapahalakhak at makapagbibigay ng inspirasyon sa akin – at P.S., gusto ko yung may pagka-comedy at mala-Bob Ong;

… hayaan n’yong matikman ko sa huling pagkakataon ang aking mga kinababaliwang pagkain. Ipagluto n’yo ako ng aking paboritong sinigang na baboy na sobra ang asim, isang tasang kanin, at isang galong malamig na tubig. Gusto ko ring malasap ng aking panlasa ang napakalamig na hagod ng mocca frappucino ng Starbucks – dapat venti ang size at may kasamang old-fashioned doughnut. Hehe;

… hayaan n’yong marinig ko ang inyong mga tinig. Malayo ninyong maibubulong ang mga naging sama ng loob ninyo sa akin, at pagkatapos ng mga iyon, tanggapin ninyo ang aking tapat na paghingi ng tawad. Paumanhin sa kung anumang mga ginawa kong nakapagpasama ng inyong kalooban. Para namang sa mga nagkasala sa akin, kung meron man, ay buong-puso ko naman kayong pinapatawad. Tulad nga ng lagi nating sinasabi, kung ang Diyos nga ay marunong magpatawad, tayo pa kayang mga tao? Kaya huwag ka nang mag-alala, maging mapayapa nawa ang iyong isipan – bati na tayo. Ü ;

… hayaan n’yong maramdaman ko ang totoong pagmamahal na hinangad kong makamit nang maraming beses, ngunit walang tumagal ni isa. Hinihingi ko ang iyong yakap at halik, kahit man lang sa oras ng aking libing. Wala naman akong matinding galit nung may minahal ka na higit sa ‘kin, kaya’t huwag kang mag-alala o ma-guilty. Pansamantala lang ang mga tampo, inis at sama ng loob, pero makalipas ng maikling panahong iyo’y nag-iba ako ng landas at hinayaan kong maging masaya ka. Hinahangad ko ang iyong kaligayahan – ganyan kita kamahal eh. Mwahugs! XD ;

… at ang huli, (at maaaring ang pinakaseryoso sa aking mga sasabihin…) nais ko sanang dalhin ninyo ako sa huling hantungan ng buhay habang umuulan. Habang pababa sa hukay ay iparinig n’yo ang inyong mga tinig habang inaawit ang kantang inyong naisip na ihandog para sa akin. Maghulog kayo ng mga talulot ng sampaguita bago ninyo ako tuluyang iwan at hayaang makapagpahinga. Ang mga talulot na iyon ang magbibigay ng bango sa aking naglalakbay na kaluluwa patungo sa Kanyang paraiso. At isa pa, huwag kayong umiyak sa aking libing. Kumaway kayo nang may maaliwalas na maaaninag sa inyong mga mukha dahil ayokong isipin nating parehas na hindi na tayo magkikita.

Hanggang dito na lang muna. Masaya ako dahil naging parte kayo ng buhay ko, at nagagalak akong maging parte ng mga buhay n’yo.

P.S. Ayokong magsabihan tayo ng ‘Paalam’, dahil kahit alam kong medyo matatagalan, ay magkikita pa rin tayo na kasama Siya. Magkakakuwentuhan tayong muli sa Kanyang Paraisong puno ng saya.

June 30, 2010 3:32 pm

LemOrven