Si Mr. and Ms. Dolomite na “Matatag”

Ito ang unang beses na nakapagsulat ulit ako ng tula para sa blog ko sa loob ng maraming taon. Gusto ko sanang magsalita nang pabalang sa balitang pumutok sa gitna mismo ng pag-aalala natin sa mga naapektuhan ng Bagyong Ulysses. Pero naisip ko: baka kung ano ang masabi ko at makalimutang sensitive ang feelings na gobyernong ito. Mas magandang ipahayag ito nang may kaunting talinhaga at may kontrol pero nakadikit pa rin sa katotohanan.

Salamat kay Celine at Benny para sa inspirasyon. Para ito sa nag-“passed away” nilang reputasyon sa gitna ng rumaragasang bagyo.

+++

Masaya ang dalawang pulpol na opisyal.
Sa pekeng buhanginan, nagawang namasyal
habang ang mga bubungan ay tinatanggal
ng bagyong buong bayan ang binabarubal.

Binantayan nila’y walang kakwenta-kwenta.
Imbes na makatulong sa hatid-ayuda
ay pumasyal pa sa baybayin ng Maynila
at inintindi ang pinagyayabang nila.

Ika nga nila: “Dolomite lang ang matatag”.
Pero pano ang mga buhay na binasag
at mga bahay at kabuhayang pinatag
ni Ulysses na ‘di nagpakita ng habag?

Pinairal ang kawalan ng malasakit.
Angas nila’y ‘di nakabawas sa pasakit
natin sa pandemya’y noon pa naiipit
at sa gobyernong walang puso kung manggipit.

Si Benny at Celine ay masamang huwaran.
Tanging representasyon ng pamahalaan
na sobra-sobrang nuknukan ng kabobohan,
kasinungalingan, pagtutulug-tulugan.

Sinabi sa Facebook ay hindi matatangay.
‘Di tulad ng fake white sand nilang magba-bye-bye,
Basurang reputasyon ay mananalaytay
at hindi magpa-“passed away” panghabambuhay.

2020-headline-feature-fb-aurora-10-cropped.png

“There is hope for Manila in Escolta”

Noong ika-12 ng Hunyo 2015, sa pagdiriwang ng ika-117 anibersaryo ng kasarinlan ng Pilipinas, mapalad ang inyong lingkod na mapili ng Inquirer.net, ang opisyal na website ng pahayagang Philippine Daily Inquirer, ang aking piyesa para sa kanilang Independence Day Essays. Malugod ko pong ibinabahagi sa inyo ito.

***

Editor’s Note: In celebration of the Philippines’ 117th Independence Day, INQUIRER.net is publishing a series of short essays submitted by our readers who answered the question: “What’s the best that you have done for our country?”

For most of us, a street is just a place where people walk or vehicles pass from and to a specific location. But for some, it becomes a silent witness to personal anecdotes or important events that have shaped moments or, sometimes, milestones in history.

Here in Manila, we have streets that are considered historical. Their written or even unrecorded stories make them alive in spirit, but some of them lack government attention, public appreciation and, in some instances, historic preservation. One of these is Escolta, a street which used to be the Philippines’ central business and shopping district.

It was March 2014 when I started volunteering at Escolta. I just felt that with all things I’ve learned as a concerned Manileño, a history lover, a former college editor and a full-fledged volunteer, I know I can contribute to strengthening public awareness for Escolta’s revitalization.

For over a year now, I have been involved in organizing walking tours and events, and extending their presence on social media. These activities encourage everyone to appreciate, contribute and invest in the street and its iconic buildings. I also serve as coordinator between Escolta’s community leaders and institutions that can possibly contribute to its restoration. We’ve just commenced the Escolta Volunteer Arm, an ensemble of students and young professionals who want to volunteer in reactivating Escolta as a creative hub for young Filipinos.

Through vociferous yet civil means, I hope our government will realize that Escolta is worthy of beautification and redevelopment. In time, with all joint efforts, the historic business center will rise as the city’s promising tourist destination alongside Intramuros and Luneta.

Making people aware of the importance of preserving our 444-year-old capital city’s heritage, like Escolta, is the best thing that I have done, so far, for our country.

***

Published article URL: http://opinion.inquirer.net/85737/there-is-hope-for-manila-in-escolta

HOGAR

Ako ay laging nananabik
Sa pagdating ng dapit hapon.

Sa pagdilat ng aking mga mata,
Habang ang ilog ay nakatingala
Sa pamamahinga ng mga tala,
Nararamdaman ko ang kalungkutan
Sa panibagong araw ng paglisan
Sapagkat ikaw ay muling iiwan.

Maghintay sa ‘king pagbabalik
Dahil meron akong pabaon.

Lagi kang nasa isip
Lalo’t ‘pag naiinip.
Alaala ko’y ningning
Ng pagngiti mong laging
Dulot ay aliwalas
Na hindi nagwawakas.

Ang pag-ibig ko sa’yo’y hitik
At subok ng pagkakataon.

Tahanan ko ay ikaw,
Ngalan mo’y sinisigaw
Ng ulila kong puso.
Kahit saan sa mundo
At ano pang tanawin,
Ikaw lang ang iisipin.

Heto na ako, bumabalik
Na dala ang pangakong baon.

Ako ay maligaya mong hinagkan.
Pagyakap mong hindi mapapantayan
Kaya hinding-hindi pagsasawaan.
Kailanman ay di magpapabaya.
May masabi mang masama ang iba,
Patuloy kang mamahalin, sinta.

Natapos na ang pananabik.
Heto na nga ang dapit hapon.

#