Ang Sampung Taon Kong “Constant”

2015-category-title-tambuli copy2020-headline-feature-fb-aurora-10

 

Kung may ituturing akong hindi nagbago sa buhay ko, ito ay ang Aurora Metropolis.

Hindi ako tumigil sa pagsusulat sa labas ng blog na ito. Pagsusulat ang ikinabubuhay ko, pero noon pa man ay sa pagsusulat ako nabubuhay at sa pagsusulat ko nararamdaman na buhay ako. Sa lahat ng trabahong pinasok ko at adbokasiyang kinabilangan ko, hindi nawala ni isang sandali na hindi ako sumusulat gamit ang kamay, gamit ang keypad sa smartphone of keyboard sa laptop. Kahit sa maraming panaginip ay nagsusulat ako. Sa pagsusulat ko laging naaalala ang nakaraan at nakikita ang personal kong kinabukasan. Ang pagsusulat ay paalala na may katapusan ang buhay, pero pagsusulat din ang paalala kung bakit kailangang magtuloy-tuloy ang buhay.

Pero hindi magiging malaking bahagi ng buhay ko ang pagsusulat kung hindi dumating ang Aurora sa akin. Ito ang nagpausbong ng pangarap kong makapagsalita sa mas maraming tao gamit ang aking mga titik. Ito ang naging kanlungan ng mga kakaibang kuwentong binubuo ng aking imahinasyon at susi kung bakit may pananaw akong magagamit ng mga kabataan para sa kanilang masusing pag-aaral ng mundo. Ito ang naging paaralan ko para sanayin ang sarili na magsulat para sa sarili at iro rin ang naging pahayagan ko para hubugin ang sarili na magsarili para sa iba at para sa bayan.

Hindi ako naging masyadong active sa Aurora dahil sa tatlong rason:
– Busy sa trabaho
– Mas nahikayat sa social media
– Museo ang tingin ko rito.

Museo ang turing ko sa Aurora Metropolis. Dahil gusto na ang bawat ititipa ko rito ay mga natatangi kong lathala. Hindi na ako sumusulat dito dahil gusto ko lang. Gusto ko na kapag pinindot ko ang “New Post” ay mabibigyan ko ng sustansya ang aking mga isusulat. Hindi ito sikat na blog at lalong hindi ako sikat na blogger, pero alam ko na may mga taong nakikita ang Aurora na sisidlan ng inspirasyon para sa kani-kanilang obra. Ang Aurora ay anak ko, at minamana niya ang konti pero sobrang personal na makahulugang mga pananaw ko.

Ang Aurora Metropolis at pagsusulat ang mga constant ko sa nagdaang sampung taon. Hangga’t patuloy ako ng naghahabi ng mga kwento at komentaryo ay mananatili siyang buhay, mananatili akong buhay.

 

 

cropped-article-stoper.png

MANILEÑO DOWNGRADED: “Citizen of the Capital” no more?

2015-category-title-dear-manila2018-post-image-dearmanila-manila447-02

This article is part of Aurora Metropolis’ #Manila447 Series in celebration of Araw ng Maynila. The views expressed by the author does not reflect the view of all organizations he represent or he is affiliated with.


 

Just recently, I’ve read a news about the transfer of the Capital City in line with the proposed Federal Constitution as replacement to our current 31-year-old Constitution.

Speaking on behalf of Rodrigo Duterte’s consultative committee (ConComm) which attempts to draft a “hybrid charter”, lawyer Roan Libarios said in an interview that under the proposed federal government, vital centers shall be divided to other metropolitan areas as way of distributing powers in different regions. He cited the former Clark Airbase in Pampanga as the new administrative center while Metro Cebu can serve as another center to decongest traffic in Metro Manila, the current National Capital Region (NCR).

Libarios emphasized that since the 1987 Constitution does not exactly mandate Manila or Metro Manila as the Philippine capital, the ConComm is open to proposals for a new capital centers that shall serve as images of our country to the world.

This raises many questions in my mind:
– Is Manila become less valuable socially, culturally and politically?
– Is being “congested” an enough reason to hinder Manila from becoming a national capital?
– Do Manileños fail to exemplify a living global image for Filipinos?

Let me share my observations in a micro-perspective: As a Manileño or someone who was born, live and observe the city of Manila for all of his life.

While it is not provided by the current charter, dictator and former president Ferdinand Marcos released Presidential Decree No. 940 on June 24, 1976 “establishing Manila as the capital of the Philippines and as the permanent seat of the national government”. This instituted the formal transfer of the Capital City title to Manila from Quezon City which was declared as such by then president Elpidio Quirino in 1948. Months prior to the declaration of PD 940, Marcos also issued Presidential Decree No. 824 on November 7, 1975 creating Metropolitan Manila and, at the same time, declaring it as NCR. Given these orders from a head of state at that time, it is suffice to say that Manila and Metro Manila are both legally proclaimed as national capitals, contrary to Libarios’ claim that there was no legal mandate on the designation of seats of powers.

However, in the course of Manila’s growing economy in the 1970s, Escolta, the country’s central business district (CBD), started to feel the hardships of running the country’s commercial facet. The issues of traffic congestion, lack of parking areas and bigger office spaces forced big companies and leaders of vital industries to search for new places and build their own business infrastructures. One great example is the Ayala group who saw the potential in the former Makati municipality from a vast empty land to a progressive CBD. The rise of the Ayala Empire in Makati has made Escolta down on its knees as the commercial capital of the Philippines.

Despite the loss of a vital gem in its crown, Manila continues to be relevant in the socio-political arena. It’s not just because Malacañang is located here but, also, Manila served as a significant venue to display the continuing saga of struggling workers, highly-vigilant students and youth leaders and movers of political reforms that led to policy changes, political shifts and, the most memorable of all, ouster of a president.

Linking to Manila’s socio-political value is its history that made the city an invaluable cultural paragon. Since 1571 when Adelantado Miguel Lopez de Legazpi founded the city as the seat of the Spanish empire in the East, Manila became the administrator and messenger – or a dictator, in this matter – of all important instructions and directives from the King of Spain and the Governor General. Even before colonizers controlled the Philippines, Manila’s leadership culture ran in its veins with the emergence of the rajahs, datus and other dominant leaders of pre-Spanish Philippines.

Indeed, it has all the aces to retain the title of the Philippines’ capital, but is it really enough for Manila to continue its duties of becoming the Capital?

Truth be told: Manila is generally filthy, unruly and crammed. Unlike other cities, the capital city shows slower economic development and uncomfortable kind of living. It is mostly dependent to the national government in terms of tourism promotion and development. Poverty is evident in almost all corners of the city and the local government which was led and managed by well-known political juggernauts after EDSA People Power Revolution remains passive with delivering services and initiatives to raise the morale of its citizens.

All of these dilemma made the worse generation of Manileños since pre-World War 2 years – downgraded, dispirited locals who need to endure daily battles first before studying, working and living with dignity, harmony and pride. More of us feel that the government sees us as important because we have their votes in the next elections. More of us feel that idolizing and supporting their cheap stunts have monetary and material value. More of us feel that Manila is no longer a classy, honorable home but a warzone where every day is a struggle and every moment is a chance for survival.

Yes, Manila may be losing the Capital City title once the current regime pushed their proposed system. It may be sooner than we think and we cannot do anything because we have a dirty-old tyrant in the palace.

But is it too late for us to change Manila? Is it too late to break the curse for our dear city? It is for us as one community of Manileños to decide and act.

 

 

AURORA-NEW-LOGO-2015 copy_small

Inspirational Message Para Sa Mga Manunulat Ng Aking Pamantasang Mahal

Ito ay isang mensaheng ipinahatid para sa Publication Staff 2012-2013 ng Ang Pamantasan, ang official student publication ng Pamantasan ng Lungsod ng Maynila (PLM) nang ganapin ang kanilang team building activity noong July 29 sa Cavite.

***

Ang Pamantasan (AP)

Magandang araw sa ating lahat. Unang-una, nais kong humingi ng paumanhin sa hindi ko pagdalo ngayon dahil sa ilang mga naiwang gawain dito sa Maynila. Maaaring sa mga darating na araw ay makikita ko kayo’t makakausap nang personal tungkol sa maraming bagay.

Binabati ko kayong mga nakapasa bilang mga bagong mamamahayag at manunulat ng Ang Pamantasan. Hindi sa naglalagay ako ng pangamba sa inyong mga puso, pero ang pagiging kasapi ng isa sa mga pinakaaktibong organisasyon sa Pamantasan ng Lungsod ng Maynila ay hindi isang medalyang dapat ipagyabang sa lahat. Ang AP ay isang pagsubok para sa isang estudyanteng ang hangarin ay ihatid sa kanyang kapwa estudyante ang nangyayari sa kanilang paligid at kung ano ang kanilang magagawa para sa kapakanan ng unibersidad.

Ang pagiging bahagi ng AP, bilang mata, tenga, ilong, dila, balat at puso ng lahat ng mag-aaral, ay isang pagkakataon upang ibahagi ang iyong dedikasyon, hindi lang para sa mga kapwa estudyante o para sa mga tao sa loob ng Pamantasan. Bilang iskolar ng Maynila, kayo ay naglilingkod sa mamamayan tulad ng isang tunay na journalist. Tangan ninyo ang panulat na makakapagpabago o makakapagpatatag sa pananaw, paniniwala, pag-iisip at panlasa ng mga kabataang sa kasalukuyan ay walang pakialam sa mga nangyayari sa kanyang kapaligiran. Ang AP ay binuo hindi lang para ihayag ang saloobin ng PLMayer sa mga hinaing at opinyon sa institusyon, kundi para maging salamin ng isang PLMayer sa mga bagay na dapat nyang gawin bilang produktibong parte ng Pamantasan at ng bayan.

Gayundin, ang AP ay isang organisasyong ang hangarin ay magkaroon ng iisang puso, hindi lang bumuo ng pagkakaibigan kundi magkaroon ng iisang puso para paglingkuran ang Pamantasan. Ang organisasyon ay hindi tatakbo dahil lang sa galaw ng isang tao. Ang AP ay isang pangunahing organisasyon na nagpapakita ng tunay na pagkakaisa at disiplina sa tinatamasang kalayaan. Ang responsableng panulat ay kailangan upang maging kapaki-pakinabang ang salita ng bawat isa. Kasama nito ang pagtuturingan ninyo bilang magkakapamilya at magkakapatid na magtutulungan at magdadamayan sa bawat gawain.

Umaasa sa inyo ang mga mag-aaral. Kayo ang magiging tagapagpatupad ng hiling ng marami na marinig ang boses ng kabataan at mag-aaral sa administrasyon ng unibersidad o sa tagapamuno ng ating pamahalaan. Maging responsable, maging mapanuri, maging isang tunay na modelo ng disiplina at ng katotohanan.

Sa walong taon kong konektado sa AP ay nasaksihan ko ang mga pagbabago. Naririto kaming mga kuya’t ate ninyo upang bigyan kayo ng mga payong maaaring makatulong sa pamamahala ninyo ng AP. Hindi kami mangingialam sa kung paano ninyo pamamahalaan ang AP, bagkus, pipilitin namin maging tagapangaral ng aming mga karanasan bilang mga batang mamamahayag na minsang nagalak, naiyak, nakipaglaban, nakiisa at nakipagtawanan sa mga nangyayari sa loob ng ating eskuwelahan. Ito lang ang aming magiging parte, dagdag pa ang aming panalangin na bigyan kayo ng Diyos ng karunungan upang magampanan ninyo ang tungkulin sa Pamantasan at sa bayan.

Sa ika-33 taon ng paglathala, nawa’y maging instrumento kayo ng katotohanan, kagalingan, pagkamalikhain at karangalan sa loob ng Pamantasan. Uulitin ko, ang AP ay hindi isang medalyang iyong ipagmamalaki sa lahat. Ang AP ay isang pagkakataon upang ipakita sa lahat na ikaw, bilang estudyante at kabataan ng Maynila, ay may magagawa para sa Diyos, para sa bayan at para sa kinabukasan.

Sa ngalan ng daan-daang patnugot at manunulat sa nakalipas na 33 taon, tinatanggap namin kayo nang buong puso, ang Editorial Board at ang lahat ng mga bagong manunulat, sa institusyong aming patuloy na minamahal at ikinararangal, ang tunay na tagapagbantay ng katotohanan at demokrasya para sa PLM, para sa Maynila, para sa Pilipinas.

Para sa malayang pamamahayag, MABUHAY KAYO , ANG PAMANTASAN PUBLICATION STAFF 2012-2013.