FAST POST #32: MAGNIFICAT – POPE FRANCIS SA PILIPINAS

Enero 22, 2015Mag-iwan ng puna

“Ang puso ko’y nagpupuri, nagpupuri sa Panginoon. Nagagalak ang aking espiritu sa ‘king Tagapagligtas.”

Ang Santo Papa, Pope Francis at Pangulong Benigno Aquino III sa pagdating niya sa bansa noong Enero 15. (Mula sa CNN)

Mailalarawan ang damdamin ng bawat Katolikong Pilipino sa kilalang awit ng papuri ni Birheng Maria (Lukas 1:46-55) ang apat na araw na pagdalaw ng Mahal na Santo Padre, Pope Francis sa Pilipinas.

Si Pope Francis kasama ang matalik na kaibigan at Arsobispo ng Maynila, Inyong Kabunyian Luis Antonio G. Cardinal Tagle (Kuha mula sa Internet)

Punong-puno ng kagalakan ang pagsalubong sa kanya ng marami mula nang lumapag ang Sri Lankan Airline sa Villamor Airbase patungo sa Apostolic Nunciature na kanyang opisyal na tahanan sa bansa hanggang sa kanyang mga dadaanan patungo sa Manila Cathedral Basilica, Mall of Asia Arena, Tacloban Airport, Palo Cathedral, Quirino Grandstand at sa pag-alis nito bago pumasok sa Shepherd One plane ng Philippine Airlines.

Itinuturing na mapalad ang mga taong nakakita sa kanya, lalo na sa mga nakahawak ng kamay niya, nakahalik sa singsing, nakausap at personal niyang nabasbasan ng panalangin.

Ang pagbisita niya ay tila malaking pagpapala ng Panginoon sa bansa nating patuloy na sinusubok ng napakaraming dagok.

Ang pagdaan ng Popemobile ng Papa Francisco sa Roxas Boulevard (Kuha mula sa Time Online/Reuters)

Sa kabila ng iilang pumupuna sa pananampalatayang pinalakas ng Papa, ang Pilipinas ay naging tunay na sambayanan ni Hesus sa maikling panahon. Sa kanyang pagbabalik sa kabisera ng Santa Iglesia sa lungsod ng Vatican, marami ang umaasang mas titibay ang Katolisismo sa Asya kung saan ang Pilipinas ang mangunguna dito.

Sa dinala niyang di matatawarang ngiti sa mga naging gawain niya, makakasigurado siyang mas gagabayan siya ng Maykapal sa Kalangitan dahil sa dadaming Pinoy na magdarasal para sa kanyang kaligtasan at mabuting kalusugan.

Ang matamis niyang ngiti habang binabasbasan ang mga biktima ng Bagyong Yolanda (Haiyan) na dumalo sa kanyang misa sa Tacloban Airport (Kuha ng Dailymail)

—

Panalangin para kay Papa Francisco

Panginoon,

Maraming salamat po sa pagkakataong dalawin ng Santo Padre ang Iyong bayang Pilipinas.

Isang biyaya para sa aming bansa ang makapunta sa aming bansa ang gabay Mong hinirang.

Pinagpala kaming marinig ang Iyong Mensahe gamit ang kanyang tinig

At hinayaan kaming masilayan ang Iyong Ngiti gamit ang kanyang labi.

Panginoon,

Hinihiling ng Iyong sambayanan ang laging kabutihan ng Kahalili ng disipulo Mong si Pedro.

Ilayo Mo siya sa sakit o anumang pisikal na karamdaman.

Nawa’y matanggap niya ang Iyong proteksyon mula sa sinumang gagawa ng masama

O magtatangka ng akto ng kawalang respeto sa kanya.

Panginoon,

Ibigay Mo sa kanya ang patuloy na kalakasan, karunungan at kababaang loob

Upang ipalaganap ang pananampalataya sa daigdig na Iyong nilikha.

Gabayan Mo siya sa lahat ng kanyang mga gawain

At gawing ligtas ang anumang paglalakbay na kanyang tatahakin.

Panginoon,

Ang aming puso bilang isang bansa ay tunay na nagpupuri

Dahil sa pagbibigay Mo sa amin kay Papa Francisco

Nagpapasalamat kami’t nagagalak sa pagdadala Mo ng kaligtasan

Sa pamamagitan niya na ang aming pontipikado at ang Iyong Mabuting Pastol.

Itinataas namin ang lahat ng ito sa pangalan ng Iyong anak na si Hesukristo, kasama ni Inang Maria at ng Espiritu Santo.

Amen.

Semana Santa: Paggunita, Pagtanggi, Pagtanggap, Papuri!

Abril 5, 2012Mag-iwan ng puna

Pansamantalang mababawasan ang katahimikan ng Kamaynilaan simula sa araw na ito, Huwebes Santo (Maundy Thursday) hanggang sa Linggo ng Pagkabuhay (Easter Sunday) dahil marami sa mga kababayan natin ang uuwi sa kani-kanilang probinsya upang gunitain ang Semana Santa o ang Holy Week. Isa itong magandang pagkakataon sa mga pamilya at magkakaibigan upang makapagsalo-salo’t takasan pansamantala ang stress sa kanilang mga trabaho sa kalunsuran. Ang iba nama’y magbabakasyon sa iba’t ibang tourist destination para makapag-relax at bigyang katahimikan ang sarili sa magulong mundong ginagalawan.

Pero marami sa atin ang nakakalimot kung bakit talaga ginugunita, hindi lang ng mga Katoliko kundi ng buong Kristiyanismo na rin, ang Semana Santa. Dito’y binibigyan tayo ng malawak na panahon upang gunitain ang paghihirap ng ating Panginoong Hesukristo sa kamay ng mga taong kumukondena sa kanyang mga pangangaral tungkol sa Diyos. Binabalikan ang mga pangyayaring nagdulot ng Kanyang kamatayan at ng Kanyang muling pagkabuhay upang maluklok bilang Hari ng Sanlibutan at Prinsipe ng Kalangitan.

Bilang mga Kristiyano, alam natin na ang pakahulugan ng pagpapadala ng Diyos Ama sa Kanyang anak dito sa mundo ay upang iparamdam sa atin ang kanyang pagmamahal at ihandog sa atin ang susi sa kaligtasan. Oo. Maraming naniniwala rito. Pero kung iisipin natin, bakit tayo kailangang iligtas ni Hesus? Bakit isasakripisyo ng Diyos ang Anak Niya para sa atin?

Tayo ay pinanganak na makasalanan dahil sa pagsuway ng ating mga magulang, si Adam at Eba, sa utos ng Diyos na huwag kainin ang bunga sa isang pinagbabawal na punungkahoy. Sabi nga sa Bibliya, ang kasalanan ng isa ang nagdulot ng kasalanan sa lahat. Pero dahil sa pag-ibig ng Panginoon sa atin, inalay Niya si Hesus upang matanto natin na sa kabila ng ating pagiging makasalanan, gusto ng Diyos na maging matuwid tayo’t maging karapat-dapat na mabuhay sa Langit na kasama Niya. Nagpatunay Siya ng napakaraming hinala, ngunit hindi nakuntento ang mga tao, bagkus, ang natatanging Tagapagligtas natin ay inalipusta ng mga ito at pinatay si Hesus sa krus. Ang hindi pagtanggap sa mga pangaral ni Hesus ay isang patunay na kahit hanggang ngayon, hindi natin tanggap sa ating mga sarili na tayo’y MAKASALANAN. Pero ang pagpapako Niya pala sa krus ay isang hudyat na tapos na ang Kanyang Misyon — ang pagbayaran ang kasalanan ng mundo.

Sa panahong ito, masasabi ng marami na tanggap na sila ay tunay na makasalanan pero dahil naniniwala na sila kay Hesus bilang Panginoon, sila ay naligtas na at nararapat nang umakyat sa Langit. NGUNIT marami sa atin ang mas nagtitiwala sa sarili natin kaysa kakayahan ng Diyos. Sa tingin ninyo, bakit mali ang paniniwalang ito? Tayo ay pinanganak na makasalanan kaya’t wala tayong gagawing maganda sa mundong ito, pero dahil tayo’y nilalang ng Panginoon ay pinagkatiwalaan pa rin Niya tayo ng mga kakayahan upang mabuhay sa daigdig. Ngunit ang masakit na katotohanan, dahil sa mga kakayahang ito’y itinataas natin ang ating mga sarili na parang Diyos o minsan pa’y higit pa sa Diyos.

Sabi ni Hesus, ang sinumang naniniwala sa akin ay siyang mga taong itatatwa ako. Naging totoo ito nang ikaila ni Pedro si Hesukristo noong panahong hinuhusgahan ito ng mga tao. Sa kabila niyon ay napatawad siya ni Kristo at ipinagkatiwala ang pangangaral ng Kristiyanismo na naging susi sa pagtatayo ng Santa Iglesia Katolika. Marami sa atin ang hindi kayang itatwa ang sarili. HINDI TAYO ANG MAGALING, MATALINO, AT MAKAPANGYARIHAN DAHIL HINDI TAYO ANG TUNAY NA GUMAGALAW SA ATING MGA GINAGAWA. Matuto tayong itanggi ang ating sarili ang maniwalang si Hesus ang dahilan ng ating mga tagumpay gamit ang mga kakayahang ito.

Ngayong Mahal na Araw, kasabay ng ating paggunita sa Kanyang kamatayan at pagpuri sa Kanyang muling pagkabuhay, nawa’y matanggap natin na kailangan nating itanggi ang ating mga sarili dahil tayo ay mga makasalanan. Nawa’y matuto tayong maniwala kay Hesus sa pamamagitan ng paniniwala sa Kanyang mga salita dahil ang mga ito ang magdadala sa atin sa Kaligtasan sa takdang panahon. Nawa’y iwasan nating itaas ang ating pedestal dahil sa ating mga nakamit, bagkus, ipagpasalamat ito sa Panginoon dahil kung hindi dahil sa Kanya, hindi tayo magkakaroon ng lakas upang maisakatuparan ang ating mga gawain sa mundo.

Ito ang tunay na kahulugan ng Semana Santa. Nawa’y isabuhay natin ito, hindi sa ngayon kundi sa araw-araw nating pamumuhay bilang tao, bilang Katoliko, bilang Kristiyano.

Buti Na Lang At May Opera!

Marso 11, 2012Marso 11, 20122 mga puna

Sa wakas at nakapag-post na rin ako!

Mahigit isang buwan na rin akong namomroblema sa pagpo-post dito sa Aurora Metropolis gamit ang Google Chrome. Yung hindi maka-generate nang maayos ang lahat ng tools sa New Post page, kaya kailangan ko pang i-type ang mga sasabihin ko sa MS Word. Anweird ko kung bakit ngayon ko lang naisip na may iba pa pala akong browser sa laptop. Salamat sa Opera at okay na akong makasulat nang diretso dito sa blog. haha!

Buti na lang. Birthday ko noong March 03 (24 years old na ako) pero bago tumuntong ang petsang yun ay napakaraming naganap na di ko aakalaing mangyayari sa buhay ko. Para bang inikot ng tadhana ang mundo ko sa isang bandang may liwanag na sinisilip ko lang dati. Hindi ko sinasabing “naliwanagan” ako sa mga pangyayaring iyon. Hindi lang ako makapaniwala na bago ako tumuntong sa aking bagong taon, ay mas mapapalapit ako sa Kanya.

Buti na lang. Hindi ako relihiyoso pero kumakapit ako sa Diyos sa lahat ng panahon. Masasabi kong masuwerte ako dahil maraming pagkakataon na mabilis Niya akong pinagbibigyan sa anumang hinihiling sa Kanya. Pero nakakalungkot isipin na ni minsan ay di ko magawang makabawi sa Kanya nang madalas. Pero pumasok ang isang oportunidad sa umpisa ng 2012.

Buti na lang. Ginawa ko ang lahat para makasama sa Korean Camp ng International Youth Fellowship (IYF) sa Nueva Ecija. Sa loob ng limang araw ay nakasama ko ang mga piling kabataan ng Korea upang ibahagi ang kanilang kultura sa mga kabataang Pilipino. Nasaksihan ko ang kagalakan nila na mapasaya ang mga kabataan, kahit ramdam nila ang pagod at paninibago sa klima ng Pilipinas. Magaganda ang kanilang mga ngiti na tila walang katapusan. Sa mga ngiting iyon ay masaya na rin ako.

Buti na lang. Hindi ako relihiyoso pero kumakapit ako sa Diyos sa lahat ng panahon, pero nagpapasalamat ako sa IYF dahil tuluyan nitong binuksan ang isang baul sa aking puso na dati’y bahagya lang na nakabukas… at iyon ay ang mas maigting na pananampalatay sa Kanya. Natututo na akong magdasal sa lahat ng mga dumarating na biyaya, na kung di dahil sa Kanya ay hindi ko makakamit. Natututo na akong gumawa ng mga bagay na Siya ang nasa ibabaw ng aking puso. Nag-uumpisa na akong bumawi sa Kanya, at nagpapasalamat ako sa ikalawang pagkakataon na binigay Niya sa akin sa pagbibigay ng mga mabubuting kaibigan, mga taong may malasakit sa akin at sa IYF.

Buti na lang. Maraming nagbukas na kaisipan nang tumuntong ang March 03. Hindi kailangan na magpalit ng relihiyon upang humigpit ang kapit mo sa Diyos. Mananatili akong tapat na Kristiyano at Katoliko. Ang importante kasi sa lahat ay yung naniniwala ka sa Kanya at sa Kanyang mga salita. Ikaw, ako, tayong lahat ay tinubos na Niya sa kasalanan at maliligtas papunta sa buhay na walang hanggan.

Buti na lang at may Opera! Ngayon ko lang nabulalaslas ang saya ko sa pagpasok ng aking bagong taon bilang nilalang ng Diyos dito sa daigdig. Hindi ko kayang magbago nang ganun kadali, pero gagawin ko ang lahat para makabawi at makakonekta nang maayos sa puso ng ating Panginoon. At sa tulong Niya, ang puso ko’y magkakaroon pa ng maraming biyaya sa aking ika-24 na taon dito sa Kanyang paraiso.

Amen. 🙂