Papugay sa Aking “Unang” Presidente

Hunyo 25, 2021Hunyo 25, 2021Mag-iwan ng puna

2015-category-title-tambuli copy

aurora-2021-06-post-featured-salamat-pnoy

May 10, 2010. Bago ko ipasok ang balota sa PCOS machine, sinigurado kong properly shaded ang lahat ng binoto ko. Sa unang attempt, hindi ito tanggap ng makina. Sinabihan ako ng election officer na tingnang mabuti ang mga bilog na na-shade-an ko dahil sensitive ang makina na magde-detect nito. Pinagmasdan ko lahat hanggang sa dumapo ang mata ko sa pangalan ng pinili kong maging susunod na presidente ng Pilipinas. Hiniram kong muli ang marker para i-shade ang bilog sa tabi nito kahit well-shaded naman. Gusto ko lang makasigurado na papasok ang aking boto sa pagkapangulo. Sa pangalawang beses ay tinanggap na ng PCOS ang balota ko. Ito ang kauna-unahang beses na bumoto ako sa isang halalan. Personal ito para sa akin kaya sinigurado kong hindi ito dapat masayang, lalong-lalo na ang boto ko para sa aking pangulo — si Noynoy Aquino.

Marahil, sasabihin ninyo ay isa ako sa mga nagoyo ng tinatawag na “Cory Magic”. Siguro nga. Pero noong mga panahong iyon na puno ng korap at manloloko sa loob ng pamahalaan, tama lang na ang piliin ay isang tao na ang pangalan ay kilalang tagapagtanggol ng demokrasya at kakampi ng bayan laban sa mga nagnanakaw sa kaban ng bayan. Sa mga anak ni Ninoy at Cory ay may isang nagmana ng kanilang espasyo sa pulitika ng bansa. Bagito man sa Senado pero sigurado ang marami na hindi gagawa si Noynoy ng kataranduhan sa gobyerno na ikakasira ng pangalan ng kanyang mga dakilang magulang.

Nanalo si Noynoy. Para akong nanalo sa pustahan, pero hindi pa rin talaga ako naging sobrang interesado sa mga usapin ng pulitika… hanggang sa dumating ang Manila Hostage Crisis, ilang buwan pagkatapos niyang manumpa sa sambayanan sa Quirino Grandstand kung saan din nangyari ang trahedya. Sa kauna-unahang pagkakataon ay natuto akong manimbang ng isang gobyernong kinakampihan ko pero may mga pagkakamaling nagawa sa iba’t ibang isyu.

Sa panahon ni PNoy ako nagsimula ring pumasok sa gobyerno at naranasang maging bahagi ng burukrasya. Dito rin ako naging mas aktibo sa pagbo-volunteer at nakita ang mga sakit ng lipunan na pinipilit gamutin o nakakalimutang tugunan ng pamahalaan. Dito ako mas namulat sa realidad na may mga hindi magawa ang gobyerno, hindi dahil sa hindi nila magawa, pero dahil hindi ito ang kanilang prayoridad. Sa panahon din ni PNoy ay natuto akong mas maging vocal laban sa ilang mga polisiya ng pamahalaan niya. Pero sa kabila nito ay suportado ko pa rin ang gobyerno sa simpleng paraang alam ko. Sa kabila ng mga reklamo ay nanatili pa rin ang tiwala ko kay PNoy at sa kanyang mga opisyal. Mahinahon ang daloy ng demokrasya, malaya ang media, walang limitasyon ang protesta.

Kuha ko noong ika-30 anibersaryo ng People Power Revolution (February 25, 2016)

Natapos ang termino ni PNoy na puno ng pag-asang mapapanatili ang kaunlaran at kaayusan ng bansa. Pinatunayan ng kanyang anim na taon sa Malakanyang na hindi ako nagkamali ng binoto ko noong 2010. Bagaman pinili niya ang mas pribadong buhay pagkatapos ng panguluhan, nanatili ang diwa ni PNoy sa mga Pilipinong naniniwala na mas nananaig ang kaayusan kapag disente, marespeto at may dignidad ang pamahalaan… at ito ay nagsisimula sa presidente ng bansa.

Limang taon pagkatapos ng kanyang ginintuang yugto, June 24, 2021, habang ipinagdiriwang ng mga Katolikong Pilipino ang pagluluklok sa isa pang bagong pinuno sa katauhan ni Manila Archbhishop Jose F. Cardinal Advincula, isang balita ang gumulantang sa bansa. Sa edad na 61, pumanaw na si PNoy. Sa mga tulad kong “noytard” at purong Dilawan, natahimik ako sa gulat at ilang beses pumasok sa banyo para tumangis ng luha sa kanyang pagkawala. Huli akong umiyak nang sobra nang ganito ay noong August 8 lang noong bigla ring mawala ang tinuturing na ama ng lungsod ng Maynila na si Mayor Alfredo Lim. Masakit ito para sa akin dahil isa si PNoy sa nagmulat sa aking pulitikal na pag-iisip at nagpakita sa ating lahat na dapat tayong magtiwala sa kabutihan ng tao upang umunlad ang isang lipunan.

Isang emosyonal na paghaharap. Huling sulyap. (June 24, 2021)

Sa kahuli-hulihang pagkakataon, sa unang gabi ng kanyang pagpanaw, nagkaroon ako ng pagkakataon na madalaw siya sa Heritage Park sa Taguig at makapagbigay-pugay nang ilang minuto sa harap ng kanyang mga abo. Minsan akong nangarap na makamayan at makausap siya nang kahit kaunti. Malungkot man na sa punto ng kamatayan ang una’t huli naming personal na pagtatagpo, isa pa ring karangalan na maiparamdam sa kanya ang pasasalamat sa pamamagitan ng panalangin. At sa una’t huling sandali, nasabi ko sa kanya sa aking taimtim na dasal na bilang boss niya ay hindi ako binigo ng aking unang pangulo sa balota.

Paalam at maraming salamat, PNoy.
Dadakilain ng kasaysayan ang naging ambag mo sa ating bayang mahal.
Hanggang sa muli, Ginoong Pangulo.

—

“Ang tapat at mabuting pamamahala ay nanganganak ng mabuting resulta… Kung may gagawin kang mabuti, may babalik sa’yong mabuti. At kung gagawa ka ng masama, tiyak na mananagot ka… Kung may nakita kang mabuti, huwag kang magdalawang-isip na purihin ito.”

H.E. Benigno Simeon C. Aquino III (1960-2021)
Pangulo ng Pilipinas
SONA 2011

Muntik Na Akong Humintong Magsulat

Hunyo 2, 2021Mag-iwan ng puna

2015-category-title-tambuli copy 2021-headline-feature-fb-aurora-11

Alam mo ba ang pakiramdam ng “nagsawa”?

Masasabi kong kalahati ng buhay ko ay naging masaya dahil sa pagsusulat. Mula sa dyaryo noong kolehiyo hanggang sa magkaroon ng sariling blog site at umabot pa sa kung ano-anong ganap na kinakailangang magpahayag gamit ang mga nagsasalitang daliri at tintang hindi nagtatae. Bihira akong hindi nagsusulat, ngunit sa mga iilang araw ding iyon ay nagsusulat pa rin ako sa utak. Kulang ako kapag hindi ko natitipa ang mga gusto kong sabihin… hanggang tumagal nang tumagal ang pandemya.

Sa parehong panahon noong nakaraang taon ay pursigido pa akong magsulat, lalo na dito sa Aurora Metropolis na sampung taon kong inaalagaan. Napakarami ko pang sasabihin kaya sulat lang ako nang sulat, kahit pa ang iba ay mga rant at mga sentimiyentong hindi ko kayang ibulalas sa mga taong kinaiinisan ko. Basta makapagsulat, sige lang!

Ang masaklap lang: Marami pa akong gustong isulat, pero pumapalag na ang utak at kamay ko na magsulat. Bakit kaya?

Writer’s block lang ba ito? Katamaran? O baka hindi na kasi ito ang priority ko gawa ng pagtanda? O baka dumating na talaga ako sa punto na wala nang gana sa passion na nagbigay-kulay sa buhay ko sa napakahabang panahon?

May mga tagpong mas gusto ko na lang magsulat para sa pera o para sa iba, pero hindi na para sa tunay na dahilan kung bakit ipinanganak si Aurora at patuloy na nabubuhay ngayon.

May nagsabi sa akin na masuwerte ang mga taong tumatanda at nakakapagsulat pa rin ng mga kasaysayan ng sarili nila at ng mundong inikutan nila. Ito ay sa dahilang kapag nalimot nila ang kanilang mga alaala ay may paraan pa para maibalik ito sa kanilang memorya. Noong simulan ko ang Aurora noong June 10, 2010 ay yun na ang gusto kong gawin — maging imbakan ng mga kuwento at opinyon ko sa mga bagay-bagay. Sa pagsusulat man lang ay may bilang ako sa lipunan, kahit katiting lang. Nagulat na lang ako na 10 years na ang Aurora dahil sa kasamaang palad ay hindi pa rin ako ganoon kasipag magsulat para sa “anak” ko.

Ang kagandahan kapag paparating ang mga panahong ganito ay sa kabila ng pagsasawa ay bumabalik ang pag-asa. Naiisip kong kahit nahihirapan akong magsulat ay kailangan ko pa ring sumulat. Muntikan na akong humintong magsulat, pero hindi pala pwede. Sabi nga ni Jessica Zafra na nakalagay sa bio ng Facebook account ko: “If I don’t write every day, I just feel bad.” Kapag kinalimutan kong magsulat, parang kinalimutan ko ring huminga.

Ngayong 11th birthday ng Aurora Metropolis, tulad ng dati, gusto ko pa ring ipangako na patuloy na magsusulat, kahit gaano pa kahirap, katamad at ka-unorganized magsulat. Sa mga pagkakataong nakakalimot na ako, mukhang mas dapat kong maitipa dito ang mga bagay na magpapaalala sa akin sa mga tao sa kamatayan ko o sa magiging kasaysayan ko — kung may susulat man.

Wala Na Ba Talaga ang Diwa ng EDSA?

Pebrero 24, 2021Pebrero 24, 2021Mag-iwan ng puna

2015-category-title-tambuli copy 2021-AURORA-02-EDSA

Aalalahanin ng bansa at maging ng buong mundo ang makasaysayang EDSA People Power Revolution. 35 taon na ang nakararaan ay napatalsik ng pinagsama-samang panalangin, paninindigan at pagkamakabayan ang diktaduryang nanamantala sa kahinaan ng ating demokrasya. Sa araw na iyon ay sabay-sabay na lumingon ang sangkatauhan sa kagila-gilalas na pagkakaisa ng maraming Pilipino upang ibalik sa bansa ang kalayaan, katarungan at tunay na kapayapaan.

Buhay ang mga alaala ng EDSA, pero sa panahong madali na tayong makalimot sa mga tama at mali sa ating kasaysayan, dekorasyon na lamang ang mga bantayog, mga patotoo at mga aral na dapat ay nanuot na sa bawat ugat sa sistema ng ating pamahalaan. Sinasabi ng marami na ang resulta ng People Power ay mas malalang paghihirap, mas malawak na gap sa pagitan ng mayayaman at mga dukha o mas talamak na korapsyon sa burukrasya. Para bang nagpalayas tayo ng iilang gahaman para palitan ng mas maraming kawatan.

May iniwang pangako ang EDSA at ito ay yung mga tinatawag nating diwa – mga pagkakamaling hindi lang basta-basta dapat limutin kundi mga pangyayaring dapat paghugutan ng karunungan. Ang mga kaalamang ito ay siya nawa nating magagamit upang manaig ang tama sa bawat maliliit na hakbang palayo sa malalim na nakaraan sa kamay ng rehimeng Marcos.

May napulot ang daigdig sa diwa ng EDSA. Nanganak ito ng maraming rebolusyon sa iba’t ibang lupalop kung saan tumindig ang mamamayan sa kani-kanilang mga diktador at nagwaksi sa paniniil ng mga abusado. EDSA ang naging inspirasyon nila at lahat ng ito’y nagbunga ng bagong hangin ng demokrasya sa maraming bansa.

Dito sa Pilipinas, maraming naniniwalang namamatay na ang diwa ng EDSA. Unti-unting nakakabalik ang mga taong minsang naging bahagi ng madilim na yugtong ito sa ating kasaysayan. May mga taong nilunod ng magagandang bagay para makalimot sa kademonyohan sa likod ng mga ito. Binabaliktad ng mga tinahi-tahing mito ang katotohanan para pabanguhin ang pangalan ng nabubulok na buto ni Ferdinand Edralin Marcos, ang naaagnas na balat sa likod ng foundation ni Imelda Romualdez Marcos at mga anak niyang nagmana ng kasinungalingan, pagkasakim at mataas na tingin sa sarili ng kanilang mga magulang. Wala nang pakialam ang ilang kabataan sa idinulot sa atin ng Martial Law at ng Bagong Lipunan, at ang gusto ay umusad na lamang na parang walang nangyari sa bawat ina, ama, anak, kaibigan, kasintahan o asawang pinatay, ikinulong, ginipit at pinatahimik ng diktadurya.

Maaaring natatabunan na ng mga alikabok ng nakaraan ang diwa ng EDSA, pero talaga bang ito’y malapit nang mabura?

Sa nakalipas na limang taon, maraming pagkakataon nang gustong baluktutin ng mga loyalista at troll ang matayog na kontribusyon ng People Power sa ating bansa. Pero kada taon mula 2016, walang dudang maraming tao na rin ang namumulat sa pagkakamaling dinulot ng populismo ni Duterte at ng pagkiling niya sa paniniwalang bayani si Marcos. Bagaman pinipilit na walang makita ang mga minsa’y naniwala sa aral ng EDSA, patuloy na binibigyang-liwanag ng mga nagigising sa katotohanang hindi ito ang gusto ng mga diwa ng EDSA para sa ating bayan. Na hindi ang diwa ng EDSA ang may kasalanan kundi tayong pinili na talikuran ang tagumpay ng People Power para sa kasalukuyang puro kabastusan, kayabangan at katatawanan ang inaatupag.

Buhay ang diwa ng EDSA kahit pa pilit itong binabastos ng mga hindi naniniwala sa kanya. Marupok ang demokrasya pero pinatunayan ng People Power na tayo mismo ang magtatanggol sa kanya gamit ang mga leksyong natutunan natin sa kanya. Mamamatay ang diwa ng EDSA kung papatayin natin ang panalangin, pagtitiyaga at paglaban para manatiling buhay ang demokrasya.

Mananatiling buhay ang diwa ng EDSA, at ngayong ika-35 anibersaryo nito, alalahanin natin na tayo dapat mismo ang magdala ng pagbabago habang niyayakap ang regalong mas makataong lipunan para sa atin at sa susunod na salinlahi ng ating bayan.

#EDSA35