Category: Pansarili

Pansamantalang Pamamahinga

Mag-iwan ng puna

Ngayon pa lang ay humihingi na ako ng paumanhin sa iilang tumatangkilik ng Aurora Metropolis dahil sa pagiging inactive nito sa humigit-kumulang dalawang buwan. Hindi po ito dahil sa tinatamad akong magsulat o wala akong maisulat. Kung tutuusin, maraming bagay sa buhay ko ngayon ang ikinagagalak kong ibahagi sa inyo. Sa kabilang banda, ang mga bagay na iyon ang nagiging hadlang upang pagtuunan ng pansin ang aking pagsusulat.

Hindi lingid sa atin ang magkaroon ng maraming gagawin. Minsan pa nga, hindi na natin alam kung ano ang uunahin at paano magagawa ang lahat ng iyon sa mas mabilis na panahon. Naisin man nating i-prioritize ang mga iyon ay hindi natin kaya dahil tao lang tayo na napapagod din.

Yan po ang kalagayan ko ngayon.

Sa hangarin kong mas makatulong sa adbokasiyang napakahalaga sa akin, may mga makabuluhang gawain akong hindi ko na mabigyan ng pansin. Patawarin po ninyo ako pero isa sa mga hindi ko mabigyan ng atensiyon ay ang pagsusulat para sa pansarili kong kamalayan. Ito ang blog na binabasa ninyo ngayon.

Nitong mga nakaraan ay nagplano akong bumuo ng iba pang blog site para sa iba pang gamit. May isang kaibigan na nagsabi sa akin na palakasin ko na lang ang Aurora Metropolis kaysa gumawa pa ng panibago. May punto naman siya dahil sa limang taon at iilang tagasubaybay, masasabi kong matagumpay pa rin ang Aurora Metropolis. Bakit nga ba hindi ko na lang ito pagandahin at mas palawakin ang kaya nitong gawin upang bigyan ng inspirasyon ang mas maraming mambabasa?

Dito ako nagising sa katotohanan, nalungkot at walang humpay na humingi ng tawad sa aking mahal na blog site. Napagtanto kong marami nang tao ang na-inspire ng Aurora Metropolis at nananatili siya sa akin (kumpara sa mga blog site ko dati na pinagsawaan ko) dahil may dahilang tila nagtatago at naghihintay kong mahanap.

Dahil nga doon ay hinahanap ko ang dahilang iyon at patuloy na hinahanap, kaya pansamantala ay mananahimik ang inyong lingkod sa pagpo-post sa Aurora Metropolis upang bigyang daan ang maraming ideya upang mas maging malakas ang blog site ko. Ginawa ko ito para lang dapat sa regular kong pag-eensanyo sa pagsusulat, ngunit dahil sa mga kaibigang lubos na sumusuporta sa aking mga magulong pananaw ay nagkaroon siya ng panibagong dahilan para mabuhay at patuloy na mabuhay. Nais kong magpatuloy ang Aurora Metropolis at maging mas akma sa interes ng bawat taong pupunta dito.

Hindi ko po isasara ang Aurora Metropolis. Bigyan nyo lang po ako ng kaunting panahon upang mas mapabuti ang blog site ko na magiging blog site na rin ng sinuman sa hinaharap.

Patuloy akong nagpapasalamat sa mga sumusuporta, kilala ko man sila nang personal o hindi dahil binigyan niyo ako ng ideya kung gaano ako kaepektibong manunulat. Lagi kong tinatanim sa aking damdamin ang bawat papuring inyong binibigay at tinutugunan ang kung anumang mali kong nasabi. Masaya akong maging bahagi sa pagbuo ng sarili ninyong mga komentaryo. Kahit sa mga salitang aking tinitipa dito ay nakatulong ako sa paghubog ng lungsod ng Maynila at ng bansang pare-pareho nating panirahan.

Magbabalik po ako. Hindi po ako mawawala. Muli, maraming salamat po.

auroraheader8

“There is hope for Manila in Escolta”

Mag-iwan ng puna

Noong ika-12 ng Hunyo 2015, sa pagdiriwang ng ika-117 anibersaryo ng kasarinlan ng Pilipinas, mapalad ang inyong lingkod na mapili ng Inquirer.net, ang opisyal na website ng pahayagang Philippine Daily Inquirer, ang aking piyesa para sa kanilang Independence Day Essays. Malugod ko pong ibinabahagi sa inyo ito.

***

Editor’s Note: In celebration of the Philippines’ 117th Independence Day, INQUIRER.net is publishing a series of short essays submitted by our readers who answered the question: “What’s the best that you have done for our country?”

For most of us, a street is just a place where people walk or vehicles pass from and to a specific location. But for some, it becomes a silent witness to personal anecdotes or important events that have shaped moments or, sometimes, milestones in history.

Here in Manila, we have streets that are considered historical. Their written or even unrecorded stories make them alive in spirit, but some of them lack government attention, public appreciation and, in some instances, historic preservation. One of these is Escolta, a street which used to be the Philippines’ central business and shopping district.

It was March 2014 when I started volunteering at Escolta. I just felt that with all things I’ve learned as a concerned Manileño, a history lover, a former college editor and a full-fledged volunteer, I know I can contribute to strengthening public awareness for Escolta’s revitalization.

For over a year now, I have been involved in organizing walking tours and events, and extending their presence on social media. These activities encourage everyone to appreciate, contribute and invest in the street and its iconic buildings. I also serve as coordinator between Escolta’s community leaders and institutions that can possibly contribute to its restoration. We’ve just commenced the Escolta Volunteer Arm, an ensemble of students and young professionals who want to volunteer in reactivating Escolta as a creative hub for young Filipinos.

Through vociferous yet civil means, I hope our government will realize that Escolta is worthy of beautification and redevelopment. In time, with all joint efforts, the historic business center will rise as the city’s promising tourist destination alongside Intramuros and Luneta.

Making people aware of the importance of preserving our 444-year-old capital city’s heritage, like Escolta, is the best thing that I have done, so far, for our country.

***

Published article URL: http://opinion.inquirer.net/85737/there-is-hope-for-manila-in-escolta

HALO-HALONG KULAY: Ang Ikalimang Taon ng Aurora Metropolis

Mag-iwan ng puna

Lahat tayo ay may kanya-kanyang makukulay na paglalakbay. Bagaman bahagi na nito ang mga madidilim na sandali, hindi mawawala sa atin ang saya, sorpresa, pagtataka at iba pang ekstraodinaryong pakiramdam na nagbibigay kahulugan sa buhay natin. Lahat ng ito, kung hindi man ay karamihan ay malugod nating binabahagi sa ating mga kaibigan at sa ibang taong gutom sa ideya’t inspirasyon.

Ang bawat salita, talata at pangungusap na ating kinukuwento ay nagiging susi sa pagbuo ng iba pang magagandang istorya nang hindi natin namamalayan. Sa pagsusulat, tayo mismo ay nagiging parte ng paglalakbay ng ibang tao at nagiging parte ng kanilang kanya-kanyang halo-halong kulay.

Ipinanganak ko ang Aurora Metropolis noong ika-14 ng Hunyo 2010. Kahit taon-taon ay kumukonti ang mga nailalathala kong artikulo, hindi ko ito magawang pabayaan. Bakit? Dahil alam kong kapag dumating ang oras na wala akong matakbuhan o masigawan, nariyan siya’t handang ilaan ang kanyang blangkong pahina para pakinggan ang sinisigaw ng aking isip gamit ang panulat. Nandito lahat ang pinaka-makukulay kong mga sandali, hindi lang bilang manunulat kundi bilang isang taong malaya, may ipinaglalaban at nagmamahal. Sa 164 na artikulong nakaimbak dito, halos lahat ng kulay ng buhay ko o buhay ng mga taong nakakasalamuha ko ay nailahad ko na. Walang kapantay ang panahong tinitipa ko ang mga istoryang iyon at lahat sila ay labis kong ipinagmamalaki.

Sa ikalimang taong kaarawan nito, nagpapasalamat ang Aurora Metropolis sa mga taong nagbigay-kulay sa lahat ng kwentong ibinahagi nito. Pinapasalamatan ko rin ang bawat emosyong naramdaman ko, mula sa pinakamalungkot at pinakamasaya na nagtulak sa akin para maisulat ang bawat artikulong narito. Higit sa lahat, nagpapasalamat ako sa Panginoon na nagbigay sa akin ng kakayahang magsulat na hinasa ng mga karanasang bumuo sa aking pagkatao.

Muli akong humihingi ng paumanhin sa sinuman (kung mayroon man) na sumusubaysay sa Aurora Metropolis. Hindi ko ulit maipapangakong makasulit ng mas marami pang artikulo dahil sa ginagawang mahalaga ng inyong lingkod. Ang tanging maipapangako ko lamang ay sa tuwing susulat ko, naroon ang iba’t ibang kulay sa inyong pagbabasa.

Muli, sa ikalimang pagkakataon, maraming salamat po.

aurora-prof-pic-2015-1