Maraming beses sa buhay ko na pinagsisihan kong naging committed ako. Relasyon, desisyon at kung ano-anong alanganing pagkakataon. Hindi lang naman isang tao ang rason ng pangmatagalang paninindigan. Minsan, dahil ito sa mga kasama mo o sa mga partikular na sitwasyon na nagpapatibay sa sinumpaang pangako. Alam kong minsan ay kaya ko, pero minsan, aminado akong kasalanan ko. Pero batid ko kung kailan ako kailangang maging committed… at sa iilang beses na iyon, may mga iilan akong napa-proud ako.

Ang blog na ito ang masasabi kong pinaka-pinanindigan ko sa buhay. Obviously, 11th anniversary na niya ngayong araw na ito.

Sinisimbulo ng Aurora Metropolis ang buong pagkatao ko: lahat ng pwede kong ipagmalaki at kinakahiya ko, lahat ng kalakasan at kahinaan ko, lahat ng kasipagan at katamaran ko, lahat ng kabutihan at kasamaan ko. Ang Aurora ang patunay na ang katawan ko ay lalaki at babae, hindi lang basta bakla. Ang Aurora ang dahilan kung bakit ako patuloy na naniniwala sa kapangyarihan ng Diyos sa kabila ng mga pananaw na ang pagiging bakla ay isang matinding kasalanan sa Panginoon. Ang Aurora ang nagpapakita ng totoong ako at ng mga ayaw ko sa sarili ko.

Mahirap maging manunulat, pero sa lahat ng hirap na sinuong ko sa mga nagdaang taon, ang pagsubok na itipa ang mga daliri ko para makabuo ng mga istorya at pananaw ang pinakadakilang paghihirap na kaya kong ibigay para sa sarili ko. At lagi kong uulit-ulitin: kapag kinalimutan kong magsulat ay parang kinalimutan ko na ring huminga.

Mahal kong Aurora, maligayang kaarawan. Masakit, mahirap pero patuloy kang mabubuhay dahil ikaw ay ako.