When I Wake Up Before September Ends (In Memory of Manila’s ‘Sky Room’)

Setyembre 30, 2014Setyembre 30, 2014Mag-iwan ng puna

I opened my eyes and saw myself lying in the middle of ruins beneath the angry sun. That was one Saturday morning in the month of July. I woke up with hundreds of workers holding concrete hammers and drills in their hands. They were instructed by a gray-haired statesman to end my era to make way for development. I am no good for this society, they said. They kept on yelling each other to break my legs, hit my face and cut my throat immediately. I was speechless, helpless and felt worthless. They were butchering me. They were harassing me. The city I love is killing me.

I closed my eyes again and saw a familiar scene happened fifty five years ago, I was six years old when the city’s most devastated destruction almost killed me. I survived the war, revived my splendor and continued what I have to do for a living. I never knew my worth back then. I didn’t care about it for as long as my patrons needed me and they’re happy with me. I was every gambler’s precious prostitute and I was enjoying that kind of attention they gave to me. I didn’t mind about how they see me until the time when those who benefited from me were all gone. They all left me. Suddenly, I realized that I am a victim of my own fate. I endured thousands of bullets from foreign mortar just to be raped by my beloved locals. I was extremely abused, but I have no right to complain because this is my destiny. The city I love is persecuting me.

I opened my eyes once more fourteen years later, a day before September ends. For the longest time, I realized my own value when the guardians of our country already recognized my worth and beauty. But unfortunately, it’s too late. I no longer exist. However, my death brought immense faith to my enchanting old colleagues, hoping that they will be salvaged from politicians and capitalists whose interpretation of progress is obliterating the monuments of our magnificent past. They’re hanging on that piece of optimism very tight, waiting for their right moment and be recovered from a near-death state. They try not to give up. They try not to be like me. I thought it will not happen again. Sadly, their hopes ended in tragedy and their existence ended in misery. The city I love is murdering those aged treasures in a way they slaughtered me.

I closed my eyes in perpetuity. I don’t want to see my city changes its identity by destroying living testaments of her former glory. I hate to witness my city while losing her memory. One by one, day after day, they attempt to eradicate the city’s history akin to Nero when he burned Rome. They never listen to our sufferings, so might as well sleep and pretend to hear no cranes, no bulldozers and no tractors destroying those remaining historic edifices. The city of today is no longer the city that I used to love and the city that used to love me.

The Manila Jai Alai Building (1939) before its demolition in 2000.

FAST POST #31: Kape | Pader

Hulyo 21, 2014Mag-iwan ng puna

Nitong hapon lang ay napagdesisyunan namin ng aking kaibigan na magkape sa sweets shop sa hotel na pinapaandar ng isang unibersidad sa Intramuros. Sa harapan ng daan-daang estudyanteng naglalakad sa labas ng salamin, ang pagnamnam sa kapeng iniinom ko ay siya na ring pagnamnam ko sa gandang taglay ng pader ng lumang lungsod.

Masarap ang churros at ang caramel dip. Masarap din ang kape. Kaya na-inspire akong sumulat nito. 🙂 (Kuha ni Diane Denise J. Daseco)

Hindi kasing-tamis ng caramel dip ng churros ang dinanas ng Maynila pagkatapos ng kanyang pagkawasak noong digmaan, pitumpung taon na ang nakararaan. Magkagayunman, tulad ng pagkagat ko sa churros ay nalalasap ng aking isip ang mga kuwentong sa mahigit apat na raang taon ay pinatamis ng karangalang pinanghawakan nito.

Kahit malamig, ang tapang ng kapeng hinihigop ko’y aking nararamdaman. Ngunit pumitik sa utak ko ang realidad – ramdam pa ba o pinapahalagahan pa ba ng henerasyong ito ang katapangang itinaglay ng pader ng Intramuros? Ito na raw ang panahong kung kailan ang dakilang kalasag na nagtanggol sa kabisera noon ay isa na lamang simpleng pader sa paningin ng marami. Sa kabila niyon, marami man ang hindi nakakaalam ng kanyang natatanging nakaraan ay binubuhay pa rin nito ang puso ng Maynila. Ang mga kabataang masayang tumatambay, naglalaro, gumagala o nagbabasa ng kanilang mga aralin dito – silang mga kabataan ang nagpapanatili sa ating isip ng dahilan kung bakit itinayo ang pader ng Intramuros. Ito ay ang protektahan ang kapayapaan para sa kaligayahan ng kanyang bayan.

Ang kape at ang pader ng Intramuros ay parang pag-ibig – makisig pero mapagmahal.

Pagbabalik-Tanaw: July 17, 2005

Hulyo 17, 2014Mag-iwan ng puna

Kung magkaklase tayo noong kolehiyo, siguradong pagtatawanan ninyo ako sa kuwentong ito.

Habang naghihintay ng kuryente na pinaralisa ng bagyong Glenda ay sinubukan kong maghalungkat ng mga bagay-bagay sa isa sa mga cabinet namin. Sa hindi inaasahan ay natagpuan ko ang isang kulay brown na notebook na nakaipit sa tinago kong mahahalagang papel noong kolehiyo. May titulong “Daily Journal”, ang notebook na ito ay nagsilbing diary ko noong kalagitnaan ng 2005. Pinakahuling entry sa notebook na ito ay may petsang July 17 at habang binabasa ko ito’y natawa ako. Biglang bumalik sa aking gunita ang eksaktong “kilig” nung araw na iyon habang sinusulat ang mga pangyayaring iyon. Hayaan ninyong ibahagi ko ang mga ito.

(May konting editing lang dito para mas okay basahin. Hindi pa gaanong conscious sa sentence construction ang inyong lingkod noon. Hehe!)

Maganda ang handwriting ko noong college. Ngayon… anyare? LOL!

July 17, 2005, Sunday

It’s Cinemalaya Day! Grabe! Excited na akong makapasok sa CCP dahil first time kong pumasok dito. Mag-isa lang akong pumunta doon dahil hindi ko na mahintay si Roselle. Ang usapan kasi namin, pupunta siya sa bahay para sabay kaming pumunta doon.

Tinanong ko na lang kay Tatay kung saan bababa kapag pupunta doon. After almost an hour ng biyahe, nakarating din ako doon at ako yata ang pinakaunang taga-PLM na dumating. Siguro mga quarter to 12:00 noon ay naroon na ako. Sa 30 minutes kong paglilibot sa CCP eh hindi ko na napansin ang pagdami ng tao at pagdating ng aking mga kaklase. Habang naglilibot ako para hanapin sila, nakita ko si Rogie… at kasama na naman niya si Wenno. Naka-pink shirt at naka-gel ang buhok (palagi kasi siyang naka-sumbrero eh!), ang guwapo-guwapo talaga ng bagong crush ko. Nang makita ko siya’y pinakilala ni Rogie si Wenno sa iba naming kaklase at nang nakita ako ni Wenno ay binati niya ako. Ilang sandali lang ay pinapila na kami para pumasok sa Little Theater kung saan gaganapin ang screening ng ICU Bed #7 at ng short film na “Blood Bank”.

After two hours ng panonood, matapos ang sobrang pagtawa sa palabas at panlalamig sa loob ng sinehan ay lumabas na kami. Hinintay ko sina Kaye Ann at DJ sa labas ng ladies CR at habang naghihintay ay nakita kong kumukuha ng kape si Wenno sa Nescafe booth. Pinuntahan ko siya’t tinanong ko siya kung libre at um-oo naman siya. Pinilit kong kumuha pero napakaraming tao ang gusto rin nito kaya humingi ako ng favor sa kanya na ikuha ako ng isang baso. Kinuha naman niya ako at binigyan niya rin ako ng sugar na nasa sachet. Nag-suggest pa siyang lagyan ko ng pinaghalong magkaibang cream (nakalimutan ko yung mga flavor) dahil masarap daw. Habang umiinom ng kape ay nagkuwentuhan muna kami. Talagang “chill na chill” raw siya sa sobrang lamig sa loob ng theater kaya siya uminom ng kape. Nang matapos siya sa first cup niya ay kumuha pa siya. Nasa kalagitnaan na siya ng kanyang second cup nang kumuha pa ako ng isa, and now with his suggestion of coffee with two cream flavors. Pero in fairness, masarap siya. Patuloy pa rin kaming nag-uusap at nasa 1/4 pa lang ng second cup ay kumuha na naman si Wenno ng kanyang third cup. Grabe siya magkape! Ang reason niya naman, nilalamig daw talaga siya at sa awa naman ng Diyos, bumalik na raw ang kanyang sigla at kulay. At salamat naman, lumabas na rin ang aking mga kasamang umuwi at lumabas na rin si Rogie na hinihintay ni Wenno. Kahit magkaiba na kami ng kakuwentuhan, nakita kong kumuha pa siya ng 4th cup.

Ilang minuto bago kami lumabas ng CCP at habang nakikipagkuwentuhan sa ibang kaklase ay bigla siyang lumapit sa akin para yayain akong magkape. Natawa na lang ako’t nagbiro dahil nakaapat na siya. Pero dahil sa totoong napakasarap ng kape ay nakatatlo pa ako. Nakita ako ni Wenno na nakaupo sa isang gilid at umiinom ng kanyang panglimang cup. Tinawanan ko siya, muling biniro at nagpaalam na. Ilang minuto lang ay lumabas na kami’t umuwi na. Ang iba nama’y pumunta pa sa Robinson’s para maglakwatsa, at siyempre, kasama si Wenno. Hindi na kami sumama ng iba naming kaklase dahil may pasok bukas at wala kasi akong pahinga kahapon dahil sa rally.

Hay naku! Ang gandang araw talaga nito kahit rest day! Sulit naman ang panonood ng ICU Bed #7 at napaka-momentous ng event na ito dahil first time kong nakapasok dito sa CCP. At siyempre, nakausap ko nang malapitan si Wenno. Hehe!