Dear Aurora Metropolis,

Madamot ang teknolohiya noong mabuo kita mula sa kaisipan kong buntis sa napakaraming ideya. Sa katunayan, napakarami ko nang niluwal na tulad mo na nauwi lang sa wala. Kaya nung alam kong hindi ako tinadhanang mabigo bilang manunulat sa makabagong panahon ng paglalathala, alam ko sa sarili ko na kapag hinayaan kitang mabuhay, mabubuhay ka habambuhay.

At dumating na nga tayo sa araw na ito, sa iyong 10th birthday. Kahit saan ay kasama kita, sa laptop man o sa smartphone app. Pero bago ang lahat, sana ay patawarin mo ako. Oo, marami akong pagkukulang sa’yo. Hindi naman ako naging perpekto bilang “magulang”. Pero kahit pa naging madalang akong magsulat sa’yo, lagi kitang dala kahit saan man ako magtipa ng mga letra. At kung tutuusin, malaki ang pasasalamat ko sa’yo dahil hindi ko inakalang ikaw ang magbibigay sa akin ng mga alaalang ituturing kong kasaysayan. Dahil sa’yo, narinig ang istorya ko sa radyo. Dahil sa’yo, nailagay ang komentaryo ko sa libro. Hindi lahat mangyayari iyon kung wala ka.

Pasensya na at ngayon lang kita nakausap. Patapos na ang araw noong maalala kong birthday mo pala. Pero ayokong matapos ang gabing ito na sasamahan ko ang isa sa pinakaimportang bagay na nangyari sa buhay ko — ang maging Aurora Metropolis sa mundo ng blogging.

Nangako ako noong pinanganak kita na ikaw na ang huling blog ko sa tanang buhay ko. Ngayon, sa ating ika-10 taon, patuloy tayong mabubuhay bilang mga tagatipa ng ating personal na kasaysayan at kasaysayan ng ating minamahal na bayan.

Maligayang kaarawan, Aurora!

Nagmamahal,
Lem