Hulyo 2015 – Aurora Metropolis

“Kung hindi dahil sa amin, wala ka dyan sa kinalalagyan mo.”

Kultura nating mga Pilipino ang tumanaw ng utang na loob sa mga tao’t grupong tumulong sa atin. Isa itong kaugaliang masasabing natatangi sa isang bansang nagsimula sa wala’t nakatanggap ng tulong at suporta mula sa iba pang bansa.

Ngunit may tanong na bumabagabag sa ilan sa atin: kailan nga ba natatapos ang utang na loob? Ito ba ay panghabambuhay o sa limitadong panahon kung kailan natumbasan na nito ang halaga ng naitulong ng pinagkakautangan mo ng loob?

Sa larangan ng paglilingkod bayan, paano kung ang isang tao’y nagbitiw sa kanyang pwesto sa isang samahang nagbigay sa kanya ng maraming koneksyon at pagkakataon, matatawag mo ba ang taong ito na “walang utang na loob”? Matatawag bang “oportunista” ang taong ito na ginamit ang mga koneksyon at pagkakataon upang iangat ang sarili at adbokasiyang pinaglalaban niya? “Makasarili” bang matatawag ang hindi pakikiisa sa grupong para sa kanya, marahil, ay hindi na direktang nakalinya sa kanyang paniniwala?

Ang pagtulong ay hindi kailanman sinusukat sa kung gaano kalaki ang kailangang ibalik sa’yo ng taong tinulungan mo. Hangga’t alam mong nakatulong ka nang taos-puso, nanatili man ito sa piling mo o bumitiw upang tumahak sa kabilang panig ng buhay, dapat mo itong ipagpasalamat. Hayaan mong palayain siya na dala ang lahat ng koneksyon at oportunidad na naibigay mo. Mas nakakagaan ng pakiramdam kung nakita mong umunlad siya at ang mga natulungan niya dahil sa mga naitulong mo.

Sa mga natulungan, walang dapat ikabahala kung ginamit mo ang koneksyon at pagkakataon sa mga akmang sitwasyon kahit pa hindi direktang apektado ang grupong dati mong kinabibilangan. Hindi lahat ng oportunista ay mapang-abuso. Hindi lahat ng bumibitiw ay tuluyang sumusuko. Hangga’t alam mong natulungan mo ang sarili mo at mas nakakatulong ka sa mas marami tulad ng kung paano ka nakatulong noong nasa loob ka pa ng dati mong samahan, hindi mo ito dapat na ipagdamdam.

Kung ano man ang naging resulta ng iyong pagtulong o pagtanaw ng utang na loob, hayaan mong tadhana o ang kasaysayan mismo ang humusga rito.

Noong ika-12 ng Hunyo 2015, sa pagdiriwang ng ika-117 anibersaryo ng kasarinlan ng Pilipinas, mapalad ang inyong lingkod na mapili ng Inquirer.net, ang opisyal na website ng pahayagang Philippine Daily Inquirer, ang aking piyesa para sa kanilang Independence Day Essays. Malugod ko pong ibinabahagi sa inyo ito.

***

Editor’s Note: In celebration of the Philippines’ 117th Independence Day, INQUIRER.net is publishing a series of short essays submitted by our readers who answered the question: “What’s the best that you have done for our country?”

For most of us, a street is just a place where people walk or vehicles pass from and to a specific location. But for some, it becomes a silent witness to personal anecdotes or important events that have shaped moments or, sometimes, milestones in history.

Here in Manila, we have streets that are considered historical. Their written or even unrecorded stories make them alive in spirit, but some of them lack government attention, public appreciation and, in some instances, historic preservation. One of these is Escolta, a street which used to be the Philippines’ central business and shopping district.

It was March 2014 when I started volunteering at Escolta. I just felt that with all things I’ve learned as a concerned Manileño, a history lover, a former college editor and a full-fledged volunteer, I know I can contribute to strengthening public awareness for Escolta’s revitalization.

For over a year now, I have been involved in organizing walking tours and events, and extending their presence on social media. These activities encourage everyone to appreciate, contribute and invest in the street and its iconic buildings. I also serve as coordinator between Escolta’s community leaders and institutions that can possibly contribute to its restoration. We’ve just commenced the Escolta Volunteer Arm, an ensemble of students and young professionals who want to volunteer in reactivating Escolta as a creative hub for young Filipinos.

Through vociferous yet civil means, I hope our government will realize that Escolta is worthy of beautification and redevelopment. In time, with all joint efforts, the historic business center will rise as the city’s promising tourist destination alongside Intramuros and Luneta.

Making people aware of the importance of preserving our 444-year-old capital city’s heritage, like Escolta, is the best thing that I have done, so far, for our country.

***

Published article URL: http://opinion.inquirer.net/85737/there-is-hope-for-manila-in-escolta