[Inspirado ng rendition ng “Yakap” ni Charice]

***

“Ano naman yung pakiramdam na muli na namang tinangkilik ng mga tao ang pelikula mo? And this is not just another blockbuster movie! Its first day made history in Philippine cinema! Kamusta naman yun?”

“Grabeng saya! Ibang klaseng suporta kasi ang binigay ng mga kaibigan natin at lubos akong nagpapasalamat sa kanila.”

“Saka sa mga nabasa naming reviews, sumasang-ayon kami sa sinasabi nila na bawat role na ginagampanan mo ay talagang ginagawa para sa’yo. What can you say about that?”

“Yung anim na pelikulang ginawa ko saka etong ‘Rainbow’ ay sinulat ni Joshua Castillo na matalik kong kaibigan since college. Kapag siya ang sumusulat ng mga pinapagawang pelikula sa akin, binabagay nya yung mga character ko sa kung sino ako sa totoong buhay, kung ano ang galaw ko sa tunay na mundo, at kung ano ang kakayahan ko bilang ordinaryong tao. Kaya kung may isa pang dapat papurihan sa tagumpay ng mga naging pelikulang pinagkatiwala sa akin, si Josh po yun.”

Lumingon si Quark sa likod ng maraming kamera. Nasa bandang likod pala ng isang cameraman ang taong hinahanap niya at tagong nanonood sa kanyang panayam, si Josh. Ngumiti siya nang makita niya ito. Gayundin din naman si Josh na nagpakita ng ngiti kay Quark, ang kanyang ‘kaibigan’, ang artistang tinagurian ng industriya bilang “Zac Efron”, hindi lang ng Pinoy showbiz kundi ng buong Asya.

***

“Nagustuhan mo ba yung sinabi ko kanina sa interview?”

“Okay lang. Pero sana hindi mo na sinabi yun. Sa’yo nakatapat ang limelight at hindi sa akin.”

“Eh… sinabi ko lang ang totoo. Saka… if I know… gusto mo rin naman yung narinig mo e. Hihi!”

“Loko loko ka talaga Wacky! Pero… salamat… dahil sinasama mo ako sa success mo. Maraming salamat.”

Paakyat na sina Josh at Quark sa tinutuluyan nilang unit. Agad na nagsara ang pintuan ng elevator papunta sa ikawalong palapag. Sa tuwing silang dalawa lang ang nakasakay dito ay tila bumabagal ang takbo ng elevator at para bang nagpapabagal din ng kanilang mundo. Hinarang ni Josh ang brief case sa kanang kamay ni Quark at sa kaliwang kamay niya upang hindi maabot ng lente ng CCTV. Nagsimulang gumalaw ang hinliit ni Josh patungo sa hinliit ng aktor. Nang magdugtong ang kanilang mga hinliit ay unti-unti nang dinikit ni Quark ang lahat ng kanyang mga daliri sa isa hanggang sa hawak na nila ang kamay ng isa’t isa. Napakahigpit na pagkakahawak. Tumingin ang binatang writer kay Quark at nakita nitong nakatingin na ito sa kanya, nakangiti at nagniningning ang singkit na mga mata. Ang mga nakaw na sandaling tulad nito ang pinakagusto nila, kung saan sa gitna ng maingay na mundo ay nakakahanap sila ng ginhawa. Kaginhawaang punong-puno ng kaligayahan na nag-uugnay sa kanilang mga pusong minamahal ang isa’t isa.

Nagtapos din ang napakahabang araw na iyon. Mula umaga ay kaliwa’t kanang interviews at press conferences ang dinaluhan nilang dalawa dahil sa tagumpay ng kanilang pelikula. Sanay na sila sa ganitong senaryo kapag lumalabas si Quark sa pelikula pero iba ang tagumpay ng “Rainbow” dahil sa unang araw pa lang nito sa takilya ay kumita na ito ng mahigit 50 milyong piso. Bihira itong mangyari sa isang local movie kaya’t ipinagbubunyi ng lahat, lalo na ng mga fan ni Quark ang pagiging box office nito sa pinilakang tabing. Ngunit higit sa lahat, ang artistang si Quark Garcia at ang manunulat na si Joshua Castillo ang talagang pinakamasaya. Silang dalawang magkaibigan. Silang dalawang higit pa sa matalik na kaibigan ang turing sa isa’t isa.

***

Tatlong araw ang nakalipas. Pagkatapos ng kanyang live guesting sa morning show ay dumiretso agad siya sa opisina ng Star Talents, ang management arm ng Channel 3 na humahawak sa mga homegrown talent ng istasyon. Pagkapasok pa lang niya sa pintuan ay sinalubong siya agad ng kanyang handler at hinila papuntang conference room para sa isang maganda ngunit biglaang balita.

“Panibagong pelikula agad, Lana?! Don’t get me wrong ha, pero hindi ba pwedeng magpahinga muna ako kahit two months lang?”

“Kinausap ko na sila tungkol dyan dahil nga kagagaling lang natin sa ‘Rainbow’, pero ihahabol kasi nila raw ito sa Toronto International Film Festival e. Ikaw talaga ang gusto nilang magbida sa pelikula nila kasama si Zac Efron at Morgan Freeman. Take note, for international release. Nakausap na rin nila si Mr. J at pumayag naman siya. Chance mo na ‘tong makilala as Hollywood actor. Aayaw ka pa ba, Quark?”

***

“Josh, kasi ano… may bagong project ako. Di pa ako nagye-yes kasi sabi ko pag-iisipan ko pa.”

“Alam ko na yun. Yung Hollywood movie? Okay lang naman sa akin.”

“Paano mo nalaman?”

“Saan ba ako nagtatrabaho?”

“Eh… anong masasabi mo dun?”

“Okay nga lang.”

Okay lang daw, pero wirdo ang nararamdaman ni Quark sa pag-sang-ayon ni Josh. Patuloy na nakatutok ang mga mata nito sa laptop, may tina-type na kung ano na hindi man lang siya nilingon kahit saglit. Alam niyang may pagtutol ito sa gagawing proyekto. Lumapit si Quark sa kanyang kinauupuan at niyakap siya nang mahigpit. Ilang segundong hindi nagsalita si Josh samantalang nakatitig lang sa tina-type niyang script ang nagpapa-kyut na artista sa kanyang likuran.

“Hindi ko siya tatanggapin.”

“Ha?! Bakit?! Opportunity kaya yan para sa’yo.”

“Eh ayaw mo kasi.”

“Wala akong sinabing ayaw ko. Okay nga lang, di ba?”

“Kilalang kilala kita, Josh.”

“Magiging masaya ako kapag naging Hollywood star ka na. Kasi magiging proud ako na ang bestfriend ko ay hindi na lang basta heartthrob sa Pilipinas kundi sa buong mundo…”

Napangiti si Quark sa sinabi ni Josh. Tinanggal ng huli ang suot na eyeglasses at tumingin kay Quark, ngumiti at hinalikan siya sa pisngi.

“… huwag kang mag-alala. Kaya kong maghintay. Mayroon kang babalikan dito sa Pilipinas kasi alam kong babalik ka.”

“Promise?”

“Sabi nga ni Nolan sa ‘Rainbow’ nung kausapin niya si Rina habang papalubog ang araw sa Baywalk… wala sa bibig ang salitang pangako, nasa utak iyon at nasa puso.”

Tila natanggalan ng tinik sa lalamunan si Quark nang marinig iyon sa taong napaka-espesyal para sa kanya. Hinawakan niya ang pisngi ni Josh, dinampi ang mga labi sa noo, ilong, baba at ang huli’y sa labi nito. Pumikit ang kanilang mga mata, sabay na nagbilang ng sampung segundo habang magkadikit ang mga labi, sabay na dumilat at ngumiti sa gitna ng kanilang matamis na halik. Lagi nilang ginagawa iyon dahil doon nila nararamdaman na ang halik ng bawat isa ang simbulo ng kanilang matamis na pagsasama.

***

Kinabukasan ng hapon. Maagang natapos ang taping ni Quark sa teleserye kung saan siya kasama. Makikipagkita sana siya kay Josh para yayaing magkape at para sabay na rin silang umuwi. Naghintay siya sa coffee shop ng alas singko pero alas-siyete na ng gabi ay hindi pa ito nagre-reply sa kanyang mga text o hindi sinasagot ang kanyang mga tawag.

“Wacky! Buti naabutan pa kita. Sorry.”

“Paalis na talaga dapat ako. Tine-text kita kanina pa. Bakit di mo sinasagot ang mga tawag at text ko?”

“Naka-silent mode kasi ang phone ko. May story conference kanina kasama yung producers at writers ng gagawin mong Hollywood movie. Grabe ang brainstorming nila e family drama lang naman ang gagawin.”

“Talaga? Isasama ka ba nila sa magsusulat?”

“Ewan ko. Pero kinonsulta nila ako tungkol sa mga character na ginampanan mo sa mga pelikula mo dati.”

“Ganun ba? Sana isama ka nila no?”

“Imposible yun. Magagaling yung naghahabi ng pelikula nyo. Saka may dalawang show akong sinusulat ngayon at ako rin ang pinapasulat ng Star Theater para sa MMFF entry this year. Malamang din naman na hindi papayag si Lana na sumama ako.”

“Kung sabagay. Pero mas magiging effective ako kapag kasama ka.”

“Aysus! Kayang kaya mo yan! Dumarami na ang mga oportunidad para sa’yo. Lumalawak na ang mundo mo. May mga taong mas kaya kang paunlarin bilang artista. Masaya na ako kapag naiisip kong natulungan kita sa maliit kong paraan para umangat tayong pareho sa mga karera natin na magkasama tayo.”

“Yan ang mami-miss ko sa’yo e. Always positive! Lagi akong mag-o-online. I-message mo ako lagi ha. Continue making me inspire.”

“At talagang ako pa ang sinabihan mo nyan! Active na active ako sa Facebook at Twitter kaya araw-araw na mapupuno ang inbox mo sa akin. Alam mo namang mas madaldal ang mga daliri ko kesa bibig ko.”

“Hahaha! Alam na alam ko yun, siyempre. Ibang klase ngang dumaldal ang mga daliri mo e, award winning!”

Napuno ng tawanan ang kwentuhan nilang dalawa. Napuno ng saya ang mga nalalabing araw na magkasama sila hanggang sa umalis si Quark papuntang Amerika para simulan ang shooting ng isang napakalaking pelikula. Isa itong pagkakataon para sa isang Pilipino na magbida kasama ng mga bigating artista ng Hollywood. Hindi pinaramdam ni Josh ang lungkot sa pagpunta ng binatang artista sa ibang bansa. Patuloy siyang naging positibo, masayahin at supportive para kay Quark dahil yun ang Josh na alam niyang minahal ng kanyang ‘kaibigan’.

***

Anim na buwan ang nakalipas. Pareho silang naging abala sa kani-kanilang trabaho, pero tulad ng kanyang ipinangako, araw-araw na nagse-send si Josh ng message sa Facebook at Twitter account ni Quark. Tila ba kasama sa kanyang routine ang padalhan ng mga personalized inspirational quote ang aktor tuwing umaga pagkagising at tuwing gabi bago matulog. Hindi alintana ni Josh kung mag-reply ito o hindi, ang importante, lagi niyang nasa puso si Quark.

“Mr. J, pinapatawag nyo raw po ako?”

“Yup. Pasensiya na kung biglaan na kailangan pa kitang pauwiin dito sa Manila. How’s our filmfest shoot in Sorsogon?”

“Maayos naman po. Nung iniwan ko po sila doon, patapos na po ang last scene. Bale next week, ready na po siya for post production.”

“Very good. At least, wala nang gaanong conflict sa susunod mong project.”

“Next project po?”

“The management has decided to pull you out from your two TV shows. You will be joining the Universal crew in Chicago for Quark’s movie. Their team needs you to cover the important scenes of the film. Natandaan daw nila yung pitch mo nung brainstorming at they considered it.”

***

“Nice to see you again, Mr. Castillo. Hope you still remember me?”

“Of course, Mr. Johnson. Thank you for inviting me to be part of your movie.”

“Just call me Hanz. Thank you for accepting our offer. One of our writers needed to quit the movie because of some personal matters. Anyway, I know you were very busy writing for different TV shows in the Philippines. I hope you will enjoy our working environment here.”

“Yes I will, Mr. Johnson. By the way, where’s Quark?”

“I’m not sure… oh! There he is!”

Lumingon si Josh sa kanyang bandang likuran at nakita niya si Quark na palabas sa isang tent, may hawak na napakakapal na script at abalang-abala sa pag-aaral nito. Sa sobrang tuwa at pagkasabik ay napatakbo siya’t biglang niyakap si Quark nang napakahigpit na ikinagulat ng aktor.

“Josh?!”

“Oh! Gulat na gulat ka? Kumusta na?”

“Ayos naman. Eto, sobrang busy sa movie. Almost everyday since I arrived here, lagi kaming nasa shoot. Ikaw, kumusta ka na?”

“Lagi naman akong busy e, pero ngayon, dito na ‘ko magiging busy.”

“Huh? What do you mean?”

“Kasama na ako sa mga gagawa ng screenplay ng movie nyo. Na-suprise nga ako sa desisyon ng management na ipadala ako rito e.”

“That’s good. At least someone can orchestrate my character into a more realistic one. Naku! Teka lang Josh ha! May tatapusin pa akong sequence e. I’ll get back to you later.”

***

Oo nga. Baka busy lang siya. Eto ang laging pumapasok sa utak ni Josh. Anim na buwan mula nang makaalis siya sa Pilipinas, hindi man lang nakapag-reply si Quark sa isa sa kanyang mga mensahe. Kanina, parang hindi nagulat si Quark at hindi man lang nakakitaan ng saya na makita siya. Pinag-iisip siya ng mga pangyayaring ito, pero narito siya para magtrabaho, para hubugin ang karakter ni Quark na nararapat na makita ng buong mundo.

Alas-dos ng madaling araw. Hindi siya makatulog dahil sa jet lag. Hindi niya sinayang ang oras kaya’t agad niyang kinuha ang kumpol ng mga papel na naglalaman ng sequence list at first draft ng script ng bahagi ng pelikula kung saan siya naatasang sumulat. Inabot siya ng alas-otso ng umaga sa pag-aaral ng mga ito bago humarap sa laptop upang dugtungan ang script na hindi natapos ng naunang writer sa kanya. Nakatutok siya sa bawat letra ng mga tauhan at sinunod niya ang suhestiyong nauna niyang sinabi sa mga producer noong nagkaroon ng brainstorming session sa Maynila. Walang isang beses na nakahigop siya ng tinimpla niyang kape at sa paglamig nito’y doon na tuluyang nag-init ang kanyang mga daliri sa pagtipa ng mga eksena. Pabalik-balik ang kanyang paningin sa monitor ng laptop at sa mga papel sa kanyang harapan kaya hindi na niya namalayang magga-gabi na ulit. Hindi pa binubuksan ni Josh ang kurtina mula nang dumating siya sa kanyang tinutuluyan kaya’t hindi niya nasilayan ang unang umaga, tanghali at hapon sa likod ng mga bintana. Naka-kalahati na siya sa mga sinusulat niya bago naramdaman ang pagod sa kanyang mga mata.

Sumandal siya sa kanyang inuupuan, pinikit ang mga mata, at tuluyang nagpahinga.

***

“Congratulations guys! What an impressive movie! This will be released in three months and all of us will go to Manila for the worldwide premiere!”

“Cheers for Zac, Morgan and Quark! Cheers for Hanz, Director Riddle, and to Universal! Cheers for all our American and Filipino crew who help us made this film! Cheers for all of us!”

Isang taon ng pagpapagod, pagpupuyat at paghihintay. Sa wakas ay natapos na rin ang ‘Louie’s Crib’, ang napakalaking pelikulang katatampukan ng isang Pilipinong artista, isang pangyayaring uukit ng kasaysayan sa pinilakang tabing ng Pilipinas. Sa wakas din ay makakauwi na rin ng bansa ang mga Pilipinong crew na naging bahagi nito para makapagpahinga at makapaghanda para sa worldwide premiere day ng nasabing pelikula. Kasama rito sina Quark at Josh.

“Hey Josh!”

“Dale! Good thing you’re here. I will give you something. Hmm here!”

“Wow! Can I open this box now?”

“Go ahead.”

Nakatanaw sa di kalayuan si Quark habang masayang nag-uusap si Josh at kasama nitong writer na si Dale. Kung hindi lang siya kailangang i-entertain ang mga lumalapit sa kanya ay pupuntahan na niya ang mga iyon. Nagseselos siya sa mga nakikita niya.

“Geez! Dried mangoes and a Les Miserables shirt personally signed by Lea Salonga with my name! How did you get these?”

“I ask dad to make all those possible. You told me before that you really like dried mangoes and you are a fan of Lea Salonga. My plan is to give that box before we leave the day after tomorrow, but I was afraid that you will leave Chicago right after this. That’s why I brought it here at the party and… tadaaa! Surprise!”

“Hahaha! Yeah. I am so surprised! Thank you Josh. Hmmm well, I also have a surprise for you but it’s in our room. We’re not leaving yet ‘coz we have some business to finish here. You know… some post production thingy before they release the copy outside the U.S. Anyway, if you want, I will go to your room tomorrow to give my surprise.”

“Sure.”

***

“Oh Quark! Ikaw pala. Sobrang late na ha.”

“Antagal mong buksan yung pinto?”

“Hindi ko narinig e. Saka nag-aayos na kasi ako ng mga gamit para hindi na ako magra-rush sa pag-alis sa isang araw. Ay hindi, bukas na nga pala yun.”

“Babalik na tayo sa dati, Josh.”

“Ha? Hindi kita naintindihan.”

“Pagbalik natin sa Pilipinas, babalik na tayo sa dati. I miss you.”

“Nakainom ka. Magpahinga ka na.”

“Na-miss lang kita, nakainom na agad? Teka nga! Is this because of that Dale huh?”

“Bakit naman nadamay si Dale dito?”

“Kanina, answeet ninyo. No! Mali ako! Matagal ko na palang napapansin na sobrang sweet nyo. Hindi mo nga ako pinapansin kahit nagpapapansin ako di ba?”

“I will talk to you when you’re not drunk anymore.”

“Kayo na ba? Is this the end of ours? Napunan ba nya ang pagkukulang ko? Well, in fairness, he’s cute, he’s intelligent, he’s witty, he’s sexy. Anlaki laki ng lamang nya sa akin. Artista lang naman ako e. Ano! Magpaliwanag ka!”

“Get out. Leave.”

“I will take it as a yes. Fuck!”

***

“Dale? Sorry, I just woke up. What can I do for you?”

“Hi Quark. Uhm… Josh told me to give this letter to you. Dude, I feel so sorry for what happened. Josh and I were relatives. He’s my cousin. My mom is his dad’s sister. I just knew this thing when I saw his Facebook account that’s why we’re close. He’s my only relative from the Philippines and I am always excited to talk to him about our country ‘coz I’ve never been there. I also knew that you and Josh are partners, at least, best friends. He entrusted me on this matter and I’m really grateful for knowing this. He always set his mind like he’s so inspired by looking at your photos while we’re writing and reviving scripts. He respected your job that’s why he doesn’t bother to reach you on the set. I am explaining this not to clear myself. I just don’t want to see my cousin sad for the last time. I need to go. See you later.”

Nawala ang hangover ni Quark. Sa nagtapos na gabi’y tila kulang pa ang mga luhang bumuhos sa kanyang mga mata dahil sinaktan niya ang taong nagmahal sa kanya dahil lang sa maling pagseselos.

***

Joaquin,

“Wala sa bibig ang salitang pangako, nasa utak iyon at nasa puso.”

Hindi si Nolan ang unang nagsabi ng mga salitang ito. Wala akong ideya kung natatandaan mo pa, pero five years ago, ang mga salitang iyon ay una kong marinig sa’yo nung ipagtapat mong gusto mo ako pagkatapos ng mga nangyari sa atin. Nakabukas ang mga bintana habang nasisinagan ng papasikat na araw ang mga katawan nating bigkis ang bawat isa. Hindi bigkis ng pagkakaibigan kundi bigkis ng dalawang kaluluwang nagmamahalan. Si Nolan ay ikaw noong una kitang makilala noong college, kaya nung gawin natin ang ‘Rainbow’ at pinapanood kang ginagawa mo ang mga eksena, hindi ko mapigilang mahalin ka nang mas higit pa dahil tila bumalik ang Joaquin Roque Garcia na inibig ko bilang ordinaryong tao, ang matalik kong kaibigan na gwapo pero wirdo.

May mga panahong pinagsisisihan kong isa ako sa mga taong nagbura ng alaala ko para lang mabuo ang isang Quark Garcia. Kaya nung pinasa ko ang script ng ‘Rainbow’, hindi ko hinayaan ang sinuman na baguhin ang bawat letra na naroon. Sabi ko kay Mr. J at Lana, gumawa na lang sila ng sarili nilang screenplay kung may babaguhin sila sa anumang bahagi ng script. Ang pag-depensa ko sa ‘Rainbow’ ay parang pagbawi ko sa mga panahong minahal ko ang isang artista kaysa minahal ko ang isang kaibigang una kong nakilala.

Sa loob ng isang taon na narito ako sa Amerika para sumamang gawin ang pelikula mo, nirespeto ko ang mga sandaling gusto kitang tanungin kung bakit hindi mo sinasagot ang mga message ko sa Facebook at Twitter kahit sinasabi sa akin ni Lana na nakikibalita ka sa mga nangyayari sa Pilipinas gamit ang Facebook. Nirespeto ko ang mga oras na dinadaanan mo lang ako at pinagtatanungan kung paano i-e-execute ang mga sinulat ko. Nirespeto ko ang mga araw na istranghero ako para sa’yo, na mas nakikihalubilo ka pa sa iba kahit nasa kabilang table lang ako. Nirespeto ko ang mga pagkakataong gusto kong magalit dahil nalaman kong nagkaroon kayo ng relasyon ni Dale mula nang tumuntong ka dito sa Amerika. Hindi ko magawang kumprontahin ka dahil ayokong masira ang focus natin sa trabaho. Higit pa roon, ayokong masira ang pagkakaibigan natin na binuo ng maraming taon ng pagsubok.

Tapos na ang ‘Louie’s Crib’, babalik na tayo sa Pilipinas, pero dahil sa mga nangyari, pinipili kong huwag muna tayong bumalik sa dati. Na-realize kong nasaktan ako nang sobra-sobra. Hinayaan kong magkunwaring manhid para lang itago ang sugat na lagi kong tinitiis habang naririto tayo. Dito ko napatunayan na parang kailangan mo lang ako para tuntungan mo para makaangat ka sa gusto mong puntahan. Wala akong reklamo doon dahil ginusto ko iyon. Dahil mahal kita.

Pinsan ko si Dale at walang anumang ibang ispesyal sa amin kundi ang pagiging mag-kamag anak. Kung may dapat mang sisihin sa pagkasira ng relasyong ito, ako iyon… dahil hindi ko nagawang ipagtanggol ang sarili ko tulad ng pagtatanggol ko na huwag masira ang pagmamahal ko sa’yo. Nagawa kong lahat ang ipinangako ko sa’yo. Pinapalaya ko na ang iyong puso.

Ang iyong kaibigan,
Joshua

***

“Kasado na bukas ang worldwide premiere. Ikaw ang sasalubong kina Zac at Sir Morgan sa hotel na tutuluyan nila. Magkakaroon ng staff dinner and then, last preparation for tomorrow. Gustong magsuot ng barong ni Sir Morgan, according to his handler.  Tapos… Oy! Nakikinig ka ba?”

“Ha? Eh oo. Tuloy mo lang yung sinasabi mo, Lana.”

“Okay ka lang ba, Quark?”

“Oo naman. Ah… kumpleto ba kaming pupunta bukas sa premiere?”

“When I checked the confirmation list earlier, isa lang ang hindi pupunta… si Josh. On leave pa rin siya. We’ve been trying to contact him, pero hindi siya sumasagot. Ine-enjoy siguro ang bakasyon. Ikaw, nakakausap mo ba siya?”

***

Dumating ang araw na pinakahihintay ng lahat, ang worldwide premiere day ng ‘Louie’s Crib’ na ginaganap sa tanyag  na Star Global Plaza. Dumating ang mga pinakamalalaking tao sa lipunan, hindi lang sa Pilipinas kundi sa Asya at Amerika. Sa loob ng tatlong buwang paghahanda’y ipinakita ng mga Pilipinong crew ng pelikula sa buong mundo ang isang red carpet event na higit pa sa mga nakikita nila sa Hollywood.

Dumating sa tamang oras ang tatlong ginoong bituin ng pelikula, senyales ng pagsisimula ng kauna-unahang pagtatanghal ng nasabing pelikula sa Pilipinas at sa buong mundo. Nagsiupuan na ang lahat at hinanda ang mga sarili sa magagandang eksenang hinabi ng dalawang lahi sa loob ng dalawang oras. Nagtapos ang pelikula na nakatanggap ng labinlimang minutong standing ovation na ikinatuwa ng mga Pilipino’t Amerikanong gumawa nito. Lumabas sila ng sinehan na kinakamayan ang bawat isa para sa kanilang napakagandang pagganap.

Sinabihan ang lahat ng staff ng pelikula na tumungo sa VIP lounge ng Star Global Plaza para sa celebrity celebration dinner na inorganisa ng Star Theater na main distributor ng ‘Louie’s Crib’ sa buong Asya. Bago pumunta sa loob ay tumungo muna sa C.R. si Quark para mag-ayos. Ilang saglit pa lang na humarap siya sa salamin ay may bumulaga sa kanyang mga mata, ang taong lumabas sa isa sa mga cubicle, si Josh. Nagtagpo ang kanilang mga mata, at tulad ng kanilang nararamdaman sa tuwing sumasakay sila sa elevator ay muling bumagal ang kanilang mundo.

Hindi niya pinalagpas ang pagkakataong yakapin ang ‘kaibigan’ kaya’t agad niya itong hinagkan nang walang kasinghigpit.

“Josh! Sabi ko na nga ba e! Pupunta ka dahil eto yung movie na pinagpaguran talaga natin. Alam mo, parang hindi ako yung napapanood ko dun sa pelikula kanina. Maraming nagsasabi na anggaling nung sumulat dahil sa approach nung character ni Brook. Ikaw yun Josh! Ikaw na naman ang bumuo kay Brook! Proud na proud ako sa’yo.”

Hindi pumapalag si Josh sa pagkakayakap habang tuwang tuwang nagkukuwento si Quark. Natapos na siyang magsalita pero tila wala itong narinig. Dito na unti-unting naramdaman ng aktor ang lungkot, ang pinakamasakit na pagtugon ng una, ang hindi paggalaw at hindi nito pagyakap sa kanya. Bumitiw siya sa pagkakayakap at tinitigan ang blankong mukha ni Josh.

“Mahal kita Josh. Miss na miss na kita.”

“Pumunta lang ako dito para panoorin yung pelikula. Aalis na rin ako. Nagpaalam na ‘ko kina Dale at Hanz na hindi makaka-attend sa gala dahil may mga kailangan pa akong gawin. Sige na.”

Hindi nakapagsalita si Quark. Akmang palabas na si Josh nang hawakan ni Quark ang dalawang kamay nito. Marahang inaalis ni Josh ang mahigpit na pagkakahawak ng huli ngunit hindi ito pumipiglas. Matapang ang mga mata ni Quark, pahiwatig na hinding hindi niya bibitiwan si Josh hangga’t hindi niya ito nasusuyong bumalik sila sa dati. Aminado siyang nasasaktan siya sa nangyayari sa kanila kaya naman hindi niya hahayaang basta-basta matatapos ang relasyon nila. Aminado siyang naging makasarili siya sa kanilang pagsasama pero hindi niya maikakailang si Josh lang ang nagmahal sa kanya sa kung ano siya noon hanggang sa kung naging ano siya sa ngayon. Ayaw ni Quark na mawala si Josh. Hindi ngayon. Hindi kailanman.

“Wala na tayo. Tapos na tayo. Pabayaan mo na ako.”

“Hindi ako naniniwala sa’yo, Josh. Ayokong mawala ka sa akin. Sorry kung nasasaktan na pala kita sa pagiging selfish ko. Sorry sa mga nagawa ko nung nasa U.S. pa tayo. Hindi ko sinadyang maging taksil ako sa’yo. Oo, naging kami ni Dale pero tinigil ko yun nung dumating ka sa Chicago. Humiwalay na ako nun. Maniwala ka. Sorry kasi hindi ko namalayang halos wala na yung Joaquin na bestfriend mo, na minahal mo. Gagawin ko ang lahat para bumalik tayo sa dati. Walang silbi ang lahat ng nangyayari sa akin kung mawawala ka lang.”

“Tama na! Sinagad mo na ang pagmamahal ko! Hindi na kita mahal!”

Agad na nakabitiw si Josh at dire-diretsong lumabas ng C.R. Naiwan si Quark, nanghihina, umiiyak at nagsisisi.

***

“At nagbabalik po tayo sa Showbuzz This Week, at kasama po natin ang mahusay na aktor ng henerasyong ito, Quark Garcia.”

“Good afternoon, Tito Boy.”

“Bago tayo mag-commercial break kanina ay pinakita ang mabigat mong mga mensahe sa Twitter nitong mga nakaraang araw, lalo na yung pinakahuli. Ang sabi mo doon, ‘No need to be sorry because this is the real me. Accept me for who I am. I love him more than my job.’ Pagkatapos na i-post mo ang tweet na ito ay dumagsa ang mga hinalang isa kang bakla. Diretsahang tanong, sino si Joshua Castillo sa buhay mo?”

“Si Joshua Castillo ay writer ng mga pelikulang ginawa ko, including ‘Rainbow’ and ‘Louie’s Crib’. Sino siya sa buhay ko? My bestfriend for 10 years and my boyfriend for 5 years now. Bakla raw ba ako? Oo, dahil yun ang definition ng marami sa isang lalaking nagmahal sa kapwa lalaki.”

“Bakit mo ginagawa ang pag-amin na ito sa kabila ng kasikatang tinatamasa mo ngayon? Saan ka kumuha ng lakas ng loob para ipagtapat ito sa publiko, lalo na sa mga tagahanga mo?”

“Ayoko siyang mawala, Tito Boy. Masyadong mahabang kuwento pero, inaamin kong kasalanan ko kung bakit gusto nyang makipaghiwalay. Ginagawa ko ‘to dahil mas magaan pa sa akin kung mawala ang karerang pinaghirapan ko kaysa masira yung pagkakaibigan at pagmamahal na pinaghirapan naming i-grow. Hindi ako takot na husgahan ng kahit sino, saka tulad nung sinabi ko sa tweet ko, wala akong dapat ipag-sorry sa pagsasabi ko ng totoong ako. Ang dapat kong ipag-sorry ay yung nagawa ko kay Josh.”

“Mensahe mo sa mga tagahanga mo?”

“Mga kaibigan, kung talagang kaibigan ninyo ako, galangin nyo ang nararamdaman ko. Kung napaibig ko po kayo sa mga nagawa kong pelikula, siguro, oras ko naman po para humingi ng tulong sa inyo para pagbigyan niya akong muling mahalin siya, ang taong minamahal ng aking puso. Ang taong wala ako sa mga piling ninyo kung wala siya. Siya ang bumuo sa akin at siya lang ang bubuo sa puso ko. Tulungan po ninyo ako.”

“Mensahe mo naman para kay Joshua.”

“Oras na para maging si Nolan para sa’yo. Bigyan mo ulit ako ng pagkakataong patunayan na mahal kita. Wala sa bibig ang salitang pangako, nasa utak iyon at nasa puso. Yun ang gagawin ko ulit ngayon. Mahal na mahal kita.”

***

“Masyadong challenging ang script mo para sa mainstream, Josh. Kakagatin kaya ito ng mga tao?”

“Hindi naman po imposibleng mangyari yan sa showbiz, Mr. J. Si Quark Garcia nga ang ginawa kong main lead dyan dahil kailangan nating i-angat ang career niya dito sa network. Kakalipat lang niya sa atin kaya dapat mag-ingay agad ang pangalan niya sa Channel 3. Nanggaling na rin siya sa indie kaya walang problema sa kanya ang ganitong daring role. Wholesome love story pa etong idea ko, eh yung mga ginagawa niya dati, may nudity scenes pa! Saka uso naman ang gay-themed films at shows ngayon kaya dapat tayong maki-trend. Eh kung hindi po ninyo gusto yung pitch ko, ipapasa ko na lang po siya para sa IndieArt Film Festival.”

“Wala naman akong sinabing hindi ko gusto yung plot mo, Josh. Maganda siya para sa ‘kin pero siyempre, it’s still our bosses’ decision kung mapu-push ito ng Star Theater. Hmmm… o sige, iko-consider ko ito. Malaki naman ang tiwala ng management sa’yo kaya malaki yung chance na ma-approve eto.”

“Kayo na rin ang bahalang mag-lobby nyan kina Boss at Madam kung sakaling nag-aalangan sila.”

“Okay. Pero teka, Joshua Castillo yung character nung lover ni Quark dito e. Eto ba talaga yung pangalan? Pangalan mo? At eto yung working title, di ba? Yakap Ko Ang Iyong Ngiti?”

“Yung sa title, yan na po. Pero yung sa name nung lover, hindi. Sample lang po yan. Papalitan ko rin kapag na-approve na.”

“I see. I will just inform you kapag okay na ‘to sa taas. Basta sa akin dito sa Star Theater, approve na ‘to. Ihanda mo na lang ang sarili mo sa defense at kakausapin ko na rin si Quark tungkol dito.”

“Yes! Thank you, Mr. J!”

Lumabas si Josh na masaya dahil nagkaroon ng liwanag ang pagpapalabas ng kanyang unang pelikula na siya ang nagsulat ng screenplay. Para sa isang straight na lalaki, hindi madali para sa kanya ang humabi ng ganitong klaseng pelikula, kaya’t kinailangan niyang kumonsulta sa mga kaibigang gay at lesbian. Para sa isang straight na lalaki, eto ang paraang kaya niyang gawin upang maipakita ang suporta sa mga kaibigan niyang nasa LGBT na nagmamahal din nang totoo at walang takot. Para sa isang straight na lalaki, eto ang isang kuwentong gusto niyang ialay sa isang taong hindi nya nagawang mahalin hanggang mamatay, ang best friend nyang bakla na nasawi sa isang aksidente, isang taon na ang nakalipas.

***