Ang inspirasyon ko para sa artikulong ito: ang bagong baby ng pamilya, si Ram James Miguel o si Miggy.

Nakakondisyon na akong palampasin ang Araw Ng Mga Puso sa taong ito, hindi dahil wala akong date noong katorse o bitter ako sa love. Masaya nga ako dahil kahit single ako “technically”, ay alam kong maraming nagmamahal sa akin (at alam naman nilang hindi sila nag-iisa. Hehe!) at nariyan ang aking mga kaibigan na walang sawang nag-aalala para sa aking puso. Pinili kong hindi bigyang halaga ang February 14 dahil gusto ko lang maiba. Umiral ang pagiging weird ko.

Pero tatlong araw pagkatapos ng Valentine’s Day, Linggo, sa isang hapong pagod ang aking utak sa pag-iisip ng napakaraming bagay ay dumating sa aming bahay ang isang sanggol na matagal nang usap-usapan sa aming pamilya. Noong una’y gusto kong isnabin ang musmos, pero nang makita ko siya sa unang pagkakataon, hindi maiwasang bumalik sa akin ang tibok ng pusong halos isang dekada kong hindi naramdaman. Oo. Lukso ng dugo. At totoo nga. May bagong miyembro na ang aming pamilya. Siya si Miggy, pinanganak noong January 30, ang bago kong pamangkin. Ang una ko ngang bukambibig, “A baby is a God’s gift to the world”.

Sa buwang ito ay ipinapakita ng buong daigdig ang kahalagahan ng pagmamahal sa buhay ng tao sa iba’t ibang paraan gamit ang mga ekstraordinaryong senaryo. Pero para sa akin, ang aking Valentine’s Day ngayong 2013 ay hindi para sa mga estrangherong hinanap ng tadhana para aking makasalamuha, pero para sa isang batang biglang binigay ng tadhana sa aming pamilya at karapat-dapat na bigyan ng pagmamahal. Maaaring hindi madaling tanggapin ang daglian niyang pagdating pero dumadaloy sa kanya ang dugong kapareho ng sa akin. At higit pa roon, bawat sanggol ay may karapatang bigyan ng walang kapantay na pag-ibig upang maramdaman nya na ang buhay sa mundo ay karapat-dapat ding ibigin sa kanyang paglaki.

Maligayang pagdating, Miggy. Happy Valentine’s Day. Mahal na mahal ka namin.