Marso 2012 – Aurora Metropolis

Ang pinuno ba’y ipinapanganak o hinuhubog ng mga karanasan ng kanyang buhay?

Minsan ko nang narinig sa aking mga guro noong elementarya na ako’y magiging isang magaling na lider paglaki ko. Tumatatak ito sa aking isipan hanggang sa ngayon. Kung tutuusin, isa itong compliment, tama? Pero nang aking pagnilay-nilayan ang papuring ito, may nakabiting tanong sa aking sarili: ano nga ang magaling na pinuno? Magaling nga ba talaga akong pinuno?

Bilang estudyante, hindi ko inasam na tumuntong sa entablado ng graduation ceremonies noong elementary at high school bilang isang honor student. Makapasa lang, OK na. Magkagayunman, mas aktibo ako sa mga gawain kung saan dahil na rin sa aking mga nalalaman ay ako ang napipiling maging lider ng isang pangkat o grupo. Kung may matatanggap na karangalan ay ako ang unang makakasagap, at kung may pagkakamaling hindi inaasahan, ako ang unang tatanggap ng sisi. Ganito lang ba talaga tumatakbo ang buhay ng isang lider?

Dumating sa buhay ko ang isang senaryong sinubok ang aking karakter bilang pinuno nang sumali ako sa isang programang hain ng pamahalaang lungsod ng Maynila para sa mga kabataan. Oo, mayabang ako sa puntong iyon dahil sa dami ng pinagdaanan ko sa maraming bagay ay magaling na ako at halos alam ko na ang lahat. Gayundin ang tingin sa akin ng iba kaya mas lalo pa akong tumataas, kaya ganun na lang ang tiwala sa akin ng mga mas nakakataas para hawakan ang grupo ng kabataan mula sa aming distrito. Dumaan ang mga papuri sa aking harapan na tila binubuhat ako sa rurok ng langit, tila walang katapusang ginhawa na ayoko nang bumaba sa pedestal ng iba. Pero natapos ang mga ito at dumating ang tunay na hamon. Worst case scenario, kumbaga. Naghahanda ang lahat ng distrito para sa closing ceremonies ng programa kaya’t lahat ng preparasyon ay nakatuon sa mga officer ng grupo, kung saan ako ang mas nakakaangat (kahit hindi ako ang presidente). Dumating sa punto na dahil alam nilang marami kang alam ay iaasa nila sa’yo ang mga responsibilidad at tinatanggap mo kahit di mo na kaya. Ang pinakamasakit sa lahat ay ang expectation nila sa’yo, na kapag hindi mo sila nakumbinsi na ang ginagawa mo ay tama ay ikaw pa ang mapapasama. Dito ako tuluyang sumuko at dito ko napagtanto na hindi lang sila ang mahina kundi ako mismo. Natapos ang programa na hindi ako naging kumportable, bagkus, para akong kulay pula na mainit sa mata ng marami.

Pumasok ang taong 2012 na napakaraming pangakong gustong ialay para sa aking kinabukasan, pero may isang pagkakataong binigay sa akin ang Diyos para masagot ang isang malaking tanong sa aking isipan — ang pagkakaroon ng pagkakataong maging lider sa Kanyang paningin.

Hindi ko aakalaing ang pagiging kinatawan ng mga kabataan ng Tundo sa 2011 World Camp Philippines na inorganisa ng International Youth Fellowship (IYF) ang magiging susi para masagot ang tanong na ito. Hindi ko gaanong sineryoso ang youth convention na ito dahil may mga bagay doon na lubos kong pinagtatakhan gaya ng pag-alam sa mundo ng puso ng mga kabataang lider. Mundo ng puso? Alam ko may mamimilosopo sa inyo sa mga salitang iyon gaya ko nang una kong marinig iyon. Ang hindi ko alam, planado pala ang lahat ng ito. Planado Niya.

Sa World Camp na iyon ay nanalo ako sa isang eleksyon bilang youth head of advertising, at ang nakakatawa roon ay sobra sobra pa sa majority votes ang nakuha ko. Hindi ko pa rin sineryoso ang pagkakahalal kong iyon. Hindi ko sineryoso ang pagkakataong iyon hanggang dumating ang Korean Camp noong Enero na inorganisa rin ng IYF. Sumama ako sa Korean Camp para makakita ng maraming Koreano, makapamasyal sa Nueva Ecija na hindi ko pa napuntahan noon, at lumayo sa napakaingay na Maynila. To sum it up, gusto ko ng comfort at peace of mind… pero higit pa roon ang nakuha ko. Sa isang linggo ko sa Korean Camp kasama ang grupo ng Korean student volunteers ay nakita ko sa kanila ang mga ngiting di matumbasan sa tuwing nakakasalamuha nila at natuturuan ang mga kabataang Pilipino. Yun yung mga ngiting galing sa puso na talagang nakakahawa. Kahit sa gitna ng pagod, puyat at tinding init ng panahon (dahil hindi sila ganoong sanay sa klima ng bansa) ay patuloy pa rin silang masaya sa kanilang ginagawa na tila ayaw nilang matapos ang mga aktibidad para sa mga kabataan. Ang iba sa kanila’y naging kaibigan ko, at nang dumating ang oras na paalis na sila’y dito ako nanghinayang at nalungkot, pero alam kong hindi rito nagtatapos ang lahat. Dito nag-uumpisa ang kasagutan ng aking matagal nang katanungan.

Pagkatapos ng Korean Camp ay nagtuloy-tuloy ako sa pagiging aktibong miyembro ng IYF. Nakikibahagi ako sa kanilang mga aktibidad kung saan natututo na rin akong makisalamuha nang bahagya sa iba’t ibang klase ng tao. Pero ang pinakaimportante sa lahat ay nang makilala ko ang aking sarili bilang pinuno gamit ang aking tunay na puso.

Tayong lahat ay pinuno sa ating sariling pamamaraan, pero ang hindi natin maiaalis ay ating pagiging makasalanan. Hindi tayo magagaling na pinuno, bagkus, tayo’y punung-puno ng kasamaan sa ating puso. Pero dahil sa mga pagkakataong ibinigay sa akin ng Panginoon sa pamamagitan ng IYF, nalaman ko na ngayon na ang tunay na lider ay hindi mataas kaysa Diyos. Alam dapat ng tunay na lider ang buhay ng tunay at nag-iisang pinakamagaling na pinuno sa kasaysayan ng mundo. Ang tunay na lider ay hindi naglilingkod sa tao, kundi naglilingkod para sa ikalulugod ng Maykapal. Alam ng tunay na lider na siya’y makasalanan at hindi nararapat na umakyat sa langit. Ang tunay na lider, ginagamit ang kanyang tunay na puso at yun ay ang pusong dapat na kumunekta lagi-lagi sa ating Panginoon.

Sa paparating na Abril 11-13 ay gaganapin ang 2012 IYF World Camp Philippines sa Maynila… at hindi na lamang ako basta participant lang. Isa na ako sa mga bahagi ng event na ito at isa na ako ngayon sa mga kabataang gustong magpakilala sa kanila ng mundo ng puso sa iba pang kabataang lider. Sa aking kakayahan, gusto kong maging pinuno hindi lang para sa mga tao, gusto ko ring maging pinuno na matuwid sa paningin ng tunay na lider nating lahat, walang iba, kundi ang ating Panginoon.

2012 IYF World Camp Philippines Official Poster

Sa wakas at nakapag-post na rin ako!

Mahigit isang buwan na rin akong namomroblema sa pagpo-post dito sa Aurora Metropolis gamit ang Google Chrome. Yung hindi maka-generate nang maayos ang lahat ng tools sa New Post page, kaya kailangan ko pang i-type ang mga sasabihin ko sa MS Word. Anweird ko kung bakit ngayon ko lang naisip na may iba pa pala akong browser sa laptop. Salamat sa Opera at okay na akong makasulat nang diretso dito sa blog. haha!

Buti na lang. Birthday ko noong March 03 (24 years old na ako) pero bago tumuntong ang petsang yun ay napakaraming naganap na di ko aakalaing mangyayari sa buhay ko. Para bang inikot ng tadhana ang mundo ko sa isang bandang may liwanag na sinisilip ko lang dati. Hindi ko sinasabing “naliwanagan” ako sa mga pangyayaring iyon. Hindi lang ako makapaniwala na bago ako tumuntong sa aking bagong taon, ay mas mapapalapit ako sa Kanya.

Buti na lang. Hindi ako relihiyoso pero kumakapit ako sa Diyos sa lahat ng panahon. Masasabi kong masuwerte ako dahil maraming pagkakataon na mabilis Niya akong pinagbibigyan sa anumang hinihiling sa Kanya. Pero nakakalungkot isipin na ni minsan ay di ko magawang makabawi sa Kanya nang madalas. Pero pumasok ang isang oportunidad sa umpisa ng 2012.

Buti na lang. Ginawa ko ang lahat para makasama sa Korean Camp ng International Youth Fellowship (IYF) sa Nueva Ecija. Sa loob ng limang araw ay nakasama ko ang mga piling kabataan ng Korea upang ibahagi ang kanilang kultura sa mga kabataang Pilipino. Nasaksihan ko ang kagalakan nila na mapasaya ang mga kabataan, kahit ramdam nila ang pagod at paninibago sa klima ng Pilipinas. Magaganda ang kanilang mga ngiti na tila walang katapusan. Sa mga ngiting iyon ay masaya na rin ako.

Buti na lang. Hindi ako relihiyoso pero kumakapit ako sa Diyos sa lahat ng panahon, pero nagpapasalamat ako sa IYF dahil tuluyan nitong binuksan ang isang baul sa aking puso na dati’y bahagya lang na nakabukas… at iyon ay ang mas maigting na pananampalatay sa Kanya. Natututo na akong magdasal sa lahat ng mga dumarating na biyaya, na kung di dahil sa Kanya ay hindi ko makakamit. Natututo na akong gumawa ng mga bagay na Siya ang nasa ibabaw ng aking puso. Nag-uumpisa na akong bumawi sa Kanya, at nagpapasalamat ako sa ikalawang pagkakataon na binigay Niya sa akin sa pagbibigay ng mga mabubuting kaibigan, mga taong may malasakit sa akin at sa IYF.

Buti na lang. Maraming nagbukas na kaisipan nang tumuntong ang March 03. Hindi kailangan na magpalit ng relihiyon upang humigpit ang kapit mo sa Diyos. Mananatili akong tapat na Kristiyano at Katoliko. Ang importante kasi sa lahat ay yung naniniwala ka sa Kanya at sa Kanyang mga salita. Ikaw, ako, tayong lahat ay tinubos na Niya sa kasalanan at maliligtas papunta sa buhay na walang hanggan.

Buti na lang at may Opera! Ngayon ko lang nabulalaslas ang saya ko sa pagpasok ng aking bagong taon bilang nilalang ng Diyos dito sa daigdig. Hindi ko kayang magbago nang ganun kadali, pero gagawin ko ang lahat para makabawi at makakonekta nang maayos sa puso ng ating Panginoon. At sa tulong Niya, ang puso ko’y magkakaroon pa ng maraming biyaya sa aking ika-24 na taon dito sa Kanyang paraiso.

Amen. 🙂